Αυτός που το κάνει φταίει ή αυτός που το δέχεται;

Οι σχέσεις είναι διαδραστικές, δηλαδή παίρνουν μορφές και σχήματα. Έχουν δύναμη και έχουν αρώματα και χρώματα που εμείς θα τους δώσουμε. Μια υγιής σχέση δεν είναι ποτέ ευθεία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι ευθεία όταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που την πλαισιώνουν αλλάζουν κάθε λεπτό και στιγμή. Αυτό είναι και το ανομολόγητο μυστικό σε μια σχέση.

Δυστυχώς δεν το καταλαβαίνουμε όταν τη ζούμε. Ο άνθρωπός μας μπορεί να αντιδράσει διαφορετικά κάτω από διάφορες συνθήκες. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να μπορούμε να μην ξεχνάμε πως ανάλογα την αντίδρασή μας υπάρχει κι αντίκτυπο. Όταν έχουν συνηθίσει οι γύρω μας να μην αντιδράμε, να μην εκφράζουμε τις σκέψεις μας και να είμαστε καταδεκτικοί σε όλες τις δράσεις κι αντιδράσεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό όταν κι αν έχουμε άποψη ή διαφορετική στάση, αυτή να προκαλέσει την αρνητική αντίδραση των γύρω μας.

Μιλάμε εκφράζοντας τις σκέψεις και τα θέλω μας, ή όχι. Αφήνουμε χώρο γιατί έχουμε ανάγκη το μαζί. Στον βωμό του μαζί θυσιάζεται πολλές φορές το εγώ. Ένα εγώ που κατά κόσμον είναι ένοχο με τον χαρακτηρισμό του εγωισμού. Έτσι λοιπόν παραμερίζεται με πολύ μεγάλη επιτυχία για να πάρει την θέση του το εμείς. Ένα εμείς που ίσως να είναι πιο εγωκεντρικό κι απόλυτο. Υπάρχουν άνθρωποι που με έντεχνο τρόπο ξέρουν να σφετερίζονται το εμείς και να βάζουν σε κεντρική περίοπτη θέση τον εαυτό τους. Ο μανδύας της σχέσης λειτουργεί προστατευτικά και δρουν ανενόχλητοι.

Εκεί έρχεται και η μεγάλη αλήθεια για τις σχέσεις που δεν την συνειδητοποιούμε τις περισσότερες φορές έγκαιρα. Μια πρόταση περικλείει την αλήθεια αυτή. Κάποιος κάνει και κάποιος δέχεται. Τελικά ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης; Ποιος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης;

Βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει μια σχέση με σωστά θεμέλια είναι να κρατήσει ο καθένας την προσωπική του ταυτότητα. Αν στην προσπάθεια να γίνουμε αρεστοί χάνουμε την προσωπικότητά μας, αυτό έχει ως συνέπεια,σε βάθος χρόνου η σχέση να αλλοιωθεί, οποιασδήποτε μορφής σχέση. Δε γίνεται να είμαστε πάντα αρεστοί και πάντα καταδεκτικοί με όλα. Υπάρχουν και οι εκρήξεις που όταν συμβαίνουν, τότε στο διάβα τους παίρνουν ό, τι βρουν μπροστά τους. Δικαίως ή όχι το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Έτσι λοιπόν λέμε τη γνώμη μας, τα θέλω μας, και θέτουμε τα όριά μας προστατεύοντας έτσι, όχι μόνο τον ίδιο μας τον εαυτό ,αλλά και τη σχέση που έχουμε. Πάσης φύσεως σχέση, εμπίπτει σ’ αυτόν τον κανόνα. Ο φόβος που προκαλεί η σκέψη να μην φανούμε εγωιστές κι εγωκεντρικοί μάς οδηγεί στην παραμέληση του προσωπικού μας χώρου. Εκεί κάποιος άλλος θα βρεθεί να καταλάβει χώρο περισσότερο από αυτόν που του αναλογεί. Εμείς το δεχόμαστε αυτό. Γιατί λοιπόν φταίει αυτός που το  κάνει;

Λειτουργεί με βάση το δικαίωμα που εμείς έχουμε δώσει.  Εμείς δώσαμε το πράσινο φως και μετά θα διαμαρτυρηθούμε γιατί προχώρησαν οι άλλοι πάνω μας; Δε γίνεται να ζητάμε να μας αναγνωρίζουν το χαρακτηριστικό του θύματος, τη στιγμή που τον ρόλο αυτό τον έχουμε διεκδικήσει και κερδίσει. Να μάθουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τον εαυτό μας γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει για εμάς καλύτερα. Εκτός κι αν μας αρέσει ο τίτλος. Εκεί πάσο.