Γράφει η Λένα.
Αν με ρωτούσες πριν λίγες ημέρες τι είναι αυτό που χρειάζομαι και εμπιστεύομαι αυτή τη στιγμή περισσότερο από το οτιδήποτε στη ζωή μου για να είμαι όπως νιώθω εγώ καλύτερα, θα σου απαντούσα εσένα. Κοίτα να δεις όμως, πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα μετά από ένα τηλεφώνημα.
Κάποτε, πίστευα με πολύ πάθος και σε σημείο απόλυτο ότι το καλύτερο είναι να ξεκινάς μια επαφή με έναν άνθρωπο, αφού πρώτα τον έχεις γνωρίσει ως φίλο. Ξέρεις, έχετε αράξει μαζί, έχετε βγει έξω μαζί, έχετε μοιραστεί ο ένας κομμάτια και καταστάσεις του άλλου που δεν τα λέτε στον οποιοδήποτε και είστε ο ένας για τον άλλον κάτι παραπάνω από σχέση. Μάλλον, μάλλον λέω, κάπου εδώ πρέπει να σηκωθώ από τον καναπέ και να κατευθυνθώ ευθεία μπροστά στον τοίχο που τόσο προκλητικά με καλεί κοντά του για να χτυπήσω το κεφάλι μου, να ανοίξει στα δύο και να δω τι σκατά υπάρχει μέσα του. Ή θα μπορούσα να χτυπήσω το δικό σου, έτσι για αλλαγή, γιατί βαρέθηκα να είμαι κυρία. Αφού την κυρία δεν την εκτιμάς.
Όταν έχεις γνωρίσει τον άλλον άνθρωπο ως φίλο είναι πολύ πιο εύκολο να τον ερωτευτείς, να τον αγαπήσεις και να τον θέλεις γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Δεν υπάρχουν μάσκες για να πέσουν. Έχουν πέσει εδώ και καιρό. Έχεις ξεγυμνωθεί μπροστά του και δε σε απασχολεί και καθόλου. Είσαι ο εαυτός σου από την αρχή, χαλαρός και ακομπλεξάριστος. Έχεις σκουπίσει τις μύξες σου στη μπλούζα του ένα βράδυ που σε έπιασε το παράπονο, έχεις μιλήσει γι’ αυτά που σε κουράσανε κι έχεις ξυπνήσει στο ίδιο κρεβάτι μαζί του, χωρίς να σε νοιάζει αν το μαλλί σου μοιάζει με του Ταρζάν ή αν η μπλούζα σου είναι γεμάτη με λάδια από τη χθεσινοβραδινή λιγούρα.
Ναι, όλα αυτά είναι όμορφα και μοναδικά. Αλλά όταν μπαίνει το σεξ στη μέση, αλλάζουν όλα. Γνωρίζεις έναν άλλον άνθρωπο. Από την αρχή. Είσαι σαφώς λίγο πιο άνετος, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι διαφορετική πλέον η φάση σας. Άλλο εσύ σε σχέση, άλλο εσύ σε φιλία.
Αυτό λοιπόν είχα μαζί σου. Είχα τη χαλαρότητα και την ευκολία να πιστέψω πως θα είσαι διαφορετικός. Γιατί με έχεις ζήσει. Με έχεις δει και στα καλά μου και στα άσχημά μου. Πόσο ηλίθια νιώθω που πίστευα ότι θα ήταν διαφορετικά. Καμία διαφορά δεν είχε. Ίσα-ίσα που νομίζω ότι είναι και χειρότερα, μιας και παραγνωριστήκαμε στο τέλος και χαλάσανε όλα.
Καλό ήταν όσο κράτησε «φίλε» μου, αλλά εγώ μέχρι εδώ πάω. Δε θέλω να έρθεις ξανά μεθυσμένος και να μου πεις συγγνώμη. Δε θέλω να με φιλάς και να με αγκαλιάζεις επειδή σου λείπω εγώ ή κάποια τριτοτέταρτη γκόμενα. Δε θέλω να μου μιλάς γι’ αυτά που μόνο σε εμένα μπορείς να πεις, γιατί εγώ πλέον δεν έχω τη διάθεση να ακούσω τίποτα.
Βαρέθηκα να σε δικαιολογώ πλέον. Και τι να δικαιολογήσω δηλαδή που άπαξ και πω σε κανέναν όλες τις μαλακίες που μου έχεις αραδιάσει όλο αυτό τον καιρό, που μια είμαστε και μια δεν είμαστε, θα με χαρακτηρίσει το λιγότερο «ελαφριά γκόμενα με σύνδρομο κατωτερότητας».
Εγώ δεν ήμουν έτσι. Εσύ με έκανες. Εγώ δεν είχα ανασφάλειες ούτε για μία τρίχα από το κεφάλι μου κι εσύ με κάνεις να κοιτάω τις τρίχες στα μαλλιά μου κάθε πέντε δεύτερα. Εγώ περπατούσα και πατούσα στη γη. Είχα αύρα και αέρα. Και μαζί σου μεταμορφώνομαι σε κοριτσάκι και όχι με την καλή την έννοια. Μ’ εκείνη που βρίζω τις φίλες μου όταν έρχονται και μου λένε πως τους φέρεται ο γκόμενός τους. Αλλά, να. Αυτή είναι η αλήθεια. Γκόμενος είσαι. Δεν είσαι σύντροφος. Δεν είσαι σχέση. Δεν είσαι άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Το «μαλάκας», είναι λίγο για να περιγράψω τι είσαι.
Δε θα κοιτάω πλέον τα μάτια σου για να σε καταλάβω. Τα μάτια σου να κοιτάνε εκεί που πρέπει να κοιτάνε. Απέναντί μου δηλαδή. Τον τοίχο μου που τόσο καιρό τον έσπρωχνες για να πέσει και σε μια στιγμή τον σήκωσες πιο ψηλό απ’ ότι ήταν όταν τον γκρέμισες. Να πας στα γκομενάκια σου, να πας στις τριτοτέταρτές σου, αλλά μακριά από εμένα.
Μακριά γιατί μαζί σου βρομίστηκα. Λερώθηκε η μπλούζα μου και η στάμπα που μου άφησες δε βγαίνει με τίποτα. Προς το παρόν βέβαια, γιατί κάποια στιγμή θα το βαρεθώ κι αυτό το μπλουζάκι και θα το πετάξω. Αφού θες να βάζεις στο κρεβάτι μας και τρίτες, σου εύχομαι να βρεις και περισσότερες. Μικρές, μεγάλες, κοντές ή ψηλές. Δε μ’ ενδιαφέρει. Μόνο σεβάσου λίγο τα χρόνια της «φιλίας» μας και μη φέρεις καμία μπροστά μου, γιατί τα χέρια μου πολλές φορές ξεκολλάνε εύκολα από το σώμα μου και δε θα προλάβεις ούτε «σταμάτα» να πεις. Kαι να δω μετά τι δικαιολογία θα ξεφουρνίσεις στο γκομενάκι, έτσι όπως θα σου έχω σακατέψει το όμορφό σου προσωπάκι.
