Πού χάνεσαι και τριγυρνάς όταν κανένας δε σε βλέπει;

Απόψε έπιασα τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται γιατί άρχισα να ταξιδεύω. Περιπλανήθηκα σε δρόμους πολύβουων πόλεων, σε αχαρτογράφητα ερημικά μονοπάτια, κολύμπησα σε εξωτικές παραλίες, βυθίστηκα στη δύναμη κάποιου βουνού. Τι ήταν όμως αυτό που πυροδότησε αυτήν την ανάγκη της φυγής, αυτή την απόφαση που με έσπρωξε να αφήσω τα πάντα πίσω κι απλά να φύγω;

Πάντα πίστευα ότι κάθε ταξίδι είναι μια αποστολή. Μια αποστολή να έρθεις σε επαφή με τον κόσμο, να γνωρίσεις κάθε πλευρά του και το πιο σημαντικό, να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου. Να αποκωδικοποιήσεις τους φόβους και τις προσδοκίες σου. Να βιώσεις τη ζωή, να βρεις την αληθινή ουσία της. Χωρίς σημασία πόσο κοντά ή πόσο μακριά είναι ο προορισμός, το να ταξιδεύεις είναι σαν να θέτεις τον εαυτό σου εκεί έξω, στα μάτια όλου του κόσμου, σαν να βιώνεις τον εαυτό σου σε ένα εντελώς νέο πλαίσιο, σχεδόν από την αρχή.

Να τολμάς ν’ ανοίγεσαι στο άγνωστο και να συνδέεσαι, να μαθαίνεις, να εξελίσσεσαι, να μεγαλώνεις. Δε θα βρεις σίγουρα όλες τις απαντήσεις που αναζητάς, και δε θα ζήσεις πάντα συγκλονιστικές περιπέτειες, αλλά σίγουρα θα απολαύσεις κάθε στιγμή. Ίσως λοιπόν θα ήταν καλύτερα να αξιοποιήσεις τις πρώτες εβδομάδες αυτού του νέου χρόνου και να σκεφτείς τι πραγματικά θέλεις από εσένα, από τη ζωή, από τον κόσμο ολόκληρο. Είσαι ο πρωταγωνιστής της ζωής σου και ζεις ήδη τη μεγαλύτερη περιπέτεια, το πιο απίθανο ταξίδι!

Έχεις σκεφτεί τι θα ήθελες να κάνεις, πού θα ήθελες να πας; Πού ονειρεύεσαι και ταξιδεύεις όταν κανένας δε σε βλέπει; Όταν είσαι μόνος σου με τις σκέψεις σου και κάνεις μηχανικά scroll, σε οτιδήποτε σου ελκύει την προσοχή, κάπου θα σταματάει το δάχτυλό σου, δεν μπορεί. Θα υπάρχει εκείνο το ερέθισμα που σε καλεί, που φωνάζει το όνομά σου και περιμένει να το εξερευνήσεις.

Κανείς ποτέ δεν έφυγε από κάπου εντελώς. Αν φύγει, σημαίνει ότι ποτέ δεν ήταν ολοκληρωτικά εκεί. Τα κουβαλάμε μέσα μας τα μέρη και τους ανθρώπους, ακουμπούν δίπλα μας και συνταξιδεύουν στα επόμενα άγνωστα μέρη και καινούριους ανθρώπους που θα βρούμε. Αν εκεί που είσαι, λοιπόν, όλα μοιάζουν συμβολικά είναι γιατί συμβολίζουν όλα όσα θα ήθελες και που δεν υπάρχουν πια εκεί. Αν όλα γύρω σου συμβάλλουν σε έναν τρελό χορό αποδόμησης είναι γιατί εσύ μέσα σου έχεις ανάγκη να συμβεί.

Καταλαβαίνω ότι σε πιέζω και δεν το αρνούμαι. Εγώ όμως γράφω απλά λέξεις. Αν εσένα έρχονται και σε πνίγουν είναι γιατί σου συμβαίνει ούτως ή αλλιώς και θέλεις, ψάχνεις μάλλον, κάπως να το εκτονώσεις. Είναι ίσως η δική σου αλήθεια που αποφεύγεις να κοιτάξεις κατάματα.

Απλά θα περιμένω μέχρι να το δεις. Θα ελπίζω να το δεις. Μέχρι τότε όμως θα φεύγω κι εύχομαι να με ακολουθήσεις. Να με ακολουθήσεις σε περιπέτειες του κόσμου και του μυαλού, της καρδιάς και της ψυχής. Να φάμε λιχουδιές απίστευτες, να κολυμπήσουμε σε άγνωστα νερά, να πιούμε δυνατά ποτά και να χαζέψουμε τόσους διαφορετικούς ήλιους και βροχές. Να δούμε τα χαμόγελα και τα δάκρυα των ανθρώπων, να πούμε καλημέρα σε σαράντα γλώσσες, να περπατήσουμε για λίγο τον πλανήτη μας που τόσο μικρός και τόσο τεράστιος φαντάζει.

Αλήθεια τώρα, πες μου… Γιατί αργείς;