Ουδείς ευτυχέστερος του σταρχιδισθέντος

Αν δοκιμάζαμε να ορίσουμε την έννοια του σταρχιδισμού, θα λέγαμε πως είναι η τάση ορισμένων ανθρώπων να απαξιούν για ό,τι «σκάρτο» διαβεί την καβλάντα τους κι απειλήσει να ρημάξει την ψυχολογία τους. Με απλά λόγια, σταρχιδιστής είσαι όταν επιλέγεις να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια με δόξα και τιμή όσα σε χαλάνε κι όσα θεωρείς αδιάφορα.

Εγώ λοιπόν που σας μιλάω, ον αυτοκαταστροφικό εκ φύσεως, που τίποτα δε μου περνάει απαρατήρητο και για όλα όσα ενοχλούν την εγκεφαλική μου αισθητική με πιάνει το παράπονο, έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Ουδείς ευτυχέστερος του σταρχιδισθέντος!

Η τάση του σταρχιδισμού είναι ένα μέσο άμυνας αξιοζήλευτο. Φέρνει την ευτυχία κατά κάποιο τρόπο. Γιατί όπως και να το κάνουμε, εσύ που έχεις τη δύναμη να αντεπεξέρχεσαι σε κάθε καθημερινό ξενέρωμα και ψυχοφθόρα διαδικασία σαν να μη συνέβη ποτέ, έχεις ένα ατού επιπλέον. Τίποτα δεν μπορεί να σε επηρεάσει στο μέγιστο κι όλα κυλούν ανθηρά κι ακμαία.

Σαν σταρχιδιστής, μόλις αντιληφθείς πως η επικείμενη φάση χωλαίνει και διαστρεβλώνει τη ψυχική σου γαλήνη, αυτομάτως της ρίχνεις ένα τρελό άκυρο άνευ προηγουμένου. Τέχνη είναι αυτό! Θα στο θέσω απλά. Αν όντως η ζωή που έχουμε είναι τόσο σύντομη όσο λένε και τα πραγματικά προβλήματα της ζωής είναι απείρως σοβαρότερα, ποιος ο λόγος να κάτσεις ν’ ασχοληθείς με ερωτικές, φιλικές, επαγγελματικές σκοτούρες, ξέρω ‘γω, αντί να τραβήξεις ένα φάσκελο με ύφος εκατό καρδιναλίων σε όλα;

Είναι ολόκληρη φιλοσοφία! Σύμφωνα με τη θεωρία του «ωχαδερφισμού» έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι αφού η ζωή κάθε μέρα στραβώνει, η μεγαλύτερη νίκη είναι να μη δίνεις καν σημασία στα τερτίπια της. Αν, λοιπόν, όλα είναι στίβος μετ’ εμποδίων, σιγά μην κάτσεις να τα πηδήξεις όλα, αφού έχεις τη δυνατότητα να σκύψεις και να περάσεις από κάτω ή ακόμη καλύτερα να τα προσπεράσεις περιγελαστικά.

Αντικανονικό μεν, ανώδυνο δε. Δεν επιτρέπεις επ’ ουδενί σε κούφιες ιστορίες κι ανάξια προβλήματα να σε επηρεάζουν. Έτσι αποφεύγεις να αναλώνεσαι σε πράγματα που σε πληγώνουν και για τα οποία θα κατέληγες έρμαιο των περιστάσεων σε άλλη περίπτωση. Μπιέλα να βαράει το σύστημα, πάντα η ζωή θα συνεχίζεται. Άραγε τόσο αντικανονικό σας ακούγεται;

Το αντίθετο θα άμβλυνε τη νοοτροπία του ζεν. Έτσι κι εσύ σαν γνήσιος ζαμανφουτίστας αφήνεις τους άλλους να τρώγονται μεταξύ τους, να ωρύονται και να κοσκινίζουν κάθε άχρηστη λεπτομέρεια για να ξεκλέψουν απαντήσεις σε «γιατί» κι «ίσως», ψάχνοντας την αιτία που το σύμπαν απαξιεί εντελώς στα θελήματά τους. Φραπέ, τσιγάρο και «στα τέτοια μου» απογειώνοντας την πάρτη σου είναι ένας σίγουρος τρόπος να μη σε φθείρουν οι μικρές σκοτούρες και κάθε συναισθηματικό αδιέξοδο.

Δουλειά του σταρχιδιστή δεν είναι ν’ ανακαλύψει το λόγο που βαράει διάλυση το σύμπαν, αλλά να τον αποδεχτεί. Του φτάνει ότι τα «συμπράγκαλα»  της ζωής του έχουν όπως έχουν. Τώρα, ακόμη κι αν ο λόγος που συμβαίνουν όλα απλά γαμιέται, τον αφήνει παγερά αδιάφορο. Κάνει και λίγο παραπάνω χώρο στα κάκαλά του για να τοποθετήσει την επόμενη μαλακία, γιατί αν αποθήκευε μέσα του κάθε ντέρτι, θα πνιγόταν μέσα σε δάκρυα και μελαγχολίες. Τώρα είναι απλά πανευτυχής!

Διαφορετικά, θα ήταν καταδικασμένος να ζει μέσα στη μιζέρια και την κλάψα. Θα του έφταιγαν όλα, θα τον απογοήτευαν οι πάντες. Θα τρόμαζε με την ευτυχία, θα εξαγριωνόταν με τη δυστυχία και κάθε καινούριο που θα έκανε ποδαρικό στη μελό καθημερινότητά του θα το προκατέβαλε ως κάτι αθέμιτο.

Θα μύριζε προκατάληψη αποτυχίας και καταστροφολογίας κάθε του νέο εγχείρημα, θα ξερνοβολούσε απ’ το άγχος και την τελειομανία και θα κατέληγε ψυχασθενικός με το φόβο της αποτυχίας. Άσε που τα διαολοστέλματα σε τύχες, κάρματα, Θεούς, δαίμονες κι ανθρώπους θα ‘ταν αναπόφευκτα. Τι να την κάνεις μια ζωή που είσαι κινητή θλίψη κι υπέρμαχος της ανικανότητας;

Είσαι ο άνθρωπος που θα απολαύσεις την ερωτική απογοήτευση σαν να ‘ταν το πρόγευμα της Δευτέρας και θα σουτάρεις στο πυρ το εξώτερον το βλάκα φίλο που σου την έφερε πισώπλατα χωρίς να πολυστενοχωρηθείς. Θα κουράρεις τις οικογενειακές ανωμαλίες όπως τον πονοκέφαλο, θα αντικρούσεις την επαγγελματική αποτυχία σαν να πήρες προαγωγή και θα ασκήσεις αρνησικυρία σε κάθε αντίδραση που θα σου φανεί πως θυμίζει κλαμένο τετράχρονο την πρώτη μέρα που η μαμά του το άφησε στον παιδικό σταθμό!

Δε σε νοιάζει τι θα πει ο κοσμάκης γιατί αυτός συνέχεια λέει, δε βάζεις περιορισμούς, κουτάκια και ταμπού στην οντότητά σου για να λειτουργείς με δικούς σου ρυθμούς και πάνω απ’ όλα δε σπαταλάς άσκοπο χρόνο σε αδιάφορα ζητήματα που θα μπορούσαν να βλάψουν τη διάθεσή σου και την ανετίλα σου

Κι όλα αυτά, σαν μια προσπάθεια ν’ αφήσεις τη ζωή να πιστεύει ότι κάνει κουμάντο. Μπας κι έτσι γλιτώσεις, γιατί γιόμισε ο κόσμος κατεστραμμένες ψυχές, ενοχικές ιδιοσυγκρασίες, κομπλεξαρισμένες προσωπικότητες και ξεδιάντροπη ηθική!

Για πολλούς θα είναι πάντα η λούμπεν κατηγορία του ανθρώπινου είδους. Κάποιοι θα ακούσεις να τους χαρακτηρίζουν ψυχρούς κι αναίσθητους, κάποιοι άλλοι θα τους ζηλεύουν αφάνταστα για τούτη την ικανότητα.

Ίσως τελικά, να αγαπάνε τον εαυτό τους αρκετά για να τον αφήσουν να χολοσκάει για μικρολούκια. Δεν έχουν πρόθεση να καταστρέψουν συναισθήματα, να εξαγριώσουν και να πληγώσουν ανθρώπους. Κι αν όμως, καμιά φορά προδώσουν τα «θέλω» των άλλων μπορεί να ‘ναι κι άθελά τους γιατί δεν εξημερώνονται εύκολα.

Εγώ, πάντως, νομίζω σας γουστάρω γιατί θα το ξαναπώ: «Ουδείς ευτυχέστερος του σταρχιδισθέντος»!