Βιάζεσαι. Συνέχεια, ασταμάτητα. Βιάζεσαι το πρωί να ετοιμαστείς για τη δουλειά και λίγες ώρες αργότερα βιάζεσαι να τελειώσεις τη δουλειά για να πας σπίτι. Και μετά στο σπίτι βιάζεσαι να τελειώσεις όλα αυτά που έχεις να κάνεις, πριν προλάβει να τελειώσει η μέρα. Η ζωή μας έχει καταντήσει ένας αγώνας δρόμου, ένας μαραθώνιος χωρίς καν γραμμή τερματισμού.
Έχεις αναλογιστεί, όμως, πως βάζοντάς τα με το χρόνο, χάνεις την ουσία της ζωής; Όταν όλα γίνονται τόσο βιαστικά είναι αδύνατο να δώσεις την απαιτούμενη σημασία εκεί που πρέπει κι έτσι ξαφνικά τα σημαντικά μετατρέπονται σε ασήμαντα και το αντίθετο.
Στην προσπάθειά σου να τα κάνεις όλα, έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα. Ξεχνάς τι είναι πραγματικά σημαντικό για ‘σένα και δεν απολαμβάνεις τις μικρές χαρές της ζωής. Να κυλιστείς κάτω με το παιδί σου και να παίξετε μέχρι να πονέσει η μέση σου, να πας για καφέ με φίλους χωρίς να κοιτάς το ρολόι, να απολαύσεις μια βόλτα στη θάλασσα απλά γιατί έκανε ωραία μέρα. Δεν υπάρχει χρόνος πλέον για αυτά.
Μην υποτιμάς τη βιασύνη της καθημερινότητας. Σε ξεγελάει και γίνεται τρόπος ζωής και σαν το πετύχει αυτό μετατρέπεται σε κάτι επικίνδυνο. Μεταλλάσσεται σε χρόνιο άγχος χωρίς εσύ να το πάρεις είδηση. Και ξαφνικά, χωρίς να το καταλάβεις, το άγχος κυριεύει τη ζωή σου.
Με τα σημερινά δεδομένα νιώθεις πως όλα πρέπει να γίνουν γρήγορα. Οι επιλογές είναι τόσες πολλές που συχνά νιώθεις πως αν δε βιαστείς, θα χάσεις κάτι. Σε κυβερνά η ταχύτητα και δεν το ’χεις καν καταλάβει. Ζεις λες και δεν υπάρχει αύριο, λες και σου τελειώνει ο χρόνος. Κι αυτό μπορεί μεν να ισχύει από μια οπτική γωνία. Ο χρόνος σίγουρα μας τελειώνει αλλά όχι τόσο άμεσα όσο νομίζεις.
Η ζωή έχει γίνει επικίνδυνα γρήγορη κι αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι επιπόλαια. Μειώνεται η αποδοτικότητά σου. Κάνεις πιο πολλά λάθη στην προσπάθεια σου να τελειώσεις πιο νωρίς όλα όσα έχεις να κάνεις, με αποτέλεσμα να σου παίρνει πιο πολύ χρόνο να διορθώσεις τα λάθη σου, παρά αν το έκανες εξ αρχής πιο αργά, πιο σχολαστικά.
Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις τα πάντα στη ζωή σου σε σειρά προτεραιότητας. Μην αναλαμβάνεις να κάνεις περισσότερα από όσα προφταίνεις κι από όσα μπορείς. Δεν είσαι υπεράνθρωπος, κανένας μας δεν είναι.
Μην αφήνεις τη ζωή να σου ξεφεύγει. Σταμάτα να φοβάσαι πως θα χάσεις κάτι αν επιβραδύνεις. Και να χάσεις κάτι από τη μια, θα κερδίσεις κάτι άλλο από την άλλη. Μην υποτιμάς την αξία της ηρεμίας και της γαλήνης. Πάνε κόντρα στο άγχος που δημιουργεί η βιασύνη.
Κάποτε ήξερες τι πάει να πει «ελεύθερος χρόνος». Τώρα θυμάσαι πια ήταν η τελευταία φορά που είχες ελεύθερο χρόνο στη διάθεσή σου; Θυμάσαι που κάποτε τραγουδούσες ανέμελα στο αυτοκίνητο σου σαν πήγαινες στη δουλειά σου; Τώρα το μόνο που κάνεις είναι να φέρνεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά τη λίστα με τα όσα έχεις να κάνεις για να μην ξεχάσεις κάτι.
Μην αφήσεις το ρολόι να σε κυβερνά. Υποκύπτοντας σε αυτό, πιέζεις τον εαυτό σου συνεχώς να προλάβεις κάποια διορία με αποτέλεσμα να ασκείς τρομερό άγχος όχι μόνο στο μυαλό σου αλλά και στο σώμα σου. Μην αφήνεις άλλο το άγχος να σε κυριεύει.
Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς, δώσε τον καλύτερο σου εαυτό κι αυτό θα πρέπει να σου είναι αρκετό. Όταν το πετύχεις αυτό, θα απαλλαγείς από το άγχος και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν ακόμα και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που σου επιφέρει. Πονοκέφαλοι τέλος.
Φυσικά υπάρχουν κι οι φορές που πραγματικά βιαζόμαστε. Κι αυτό δεν είναι κακό, μάλλον ανθρώπινο είναι. Όταν αργήσεις, θα βιαστείς για να προφτάσεις, τόσο απλό είναι. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν η βιασύνη μας καθορίζει, όταν αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Όταν βιαζόμαστε ενώ δεν υπάρχει πραγματικός λόγος.
Μέσα στη βιασύνη μας, μαζί με τα κλειδιά και τα κινητά μας κάποιες φορές ξεχνάμε κι ανθρώπους. Ξεχνάμε γενέθλια, γιορτές, και γενικά ξεχνάμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Φίλοι, παππούδες και γιαγιάδες, βαφτιστήρια, μένουν στο περιθώριο γιατί εμείς βιαζόμαστε να τελειώσουμε ή να αρχίσουμε κάτι.
Κι όλο νομίζουμε πως δεν έχουμε χρόνο γι’ αυτούς. Κι όλο το αφήνουμε για μετά. Κι η επόμενη εβδομάδα γίνεται μήνας, ο μήνας χρόνος και ξαφνικά βλέπεις τυχαία τον άνθρωπο αυτό που κάποτε ήταν στη ζωή σου και διερωτάσαι γιατί χαθήκατε. Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως το παιδί σου έχει γίνει ενήλικας. Παππούδες και γιαγιάδες φεύγουν για πάντα, και πώς να αναπληρώσεις το χαμένο χρόνο; Η παράληψή σου δεν έχει πισωγύρισμα.
Μπορείς να θεωρήσεις το χρόνο αντίπαλο σου και να προσπαθείς συνεχώς, μάταια, να τον νικήσεις αφήνοντας τη βιασύνη να καθορίζει τη ζωή σου. Ή μπορείς να κάνεις το χρόνο φίλο σου, σύμμαχό σου. Η επιλογή είναι δική σου.
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ιωάννου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Γεωργία Ιωάννου
