Δεν πάει να ‘ρχεται θεομηνία ή βιβλική καταστροφή; Δεν πάει να γκρεμίζεται και το σύμπαν ολόκληρο γύρω τους; Για εκείνους ο μήνας πάντα θα έχει εννιά.
Ανέκφραστοι τις περισσότερες φορές, με βλέμμα που πλανάται στο άπειρο, ψυχρό πρόσωπο και σπασμένο, σχεδόν ειρωνικό χαμόγελο, πετάνε την κλασσική ατάκα «κλάιν μάιν on the line» συνδέοντας με Κάιρο οτιδήποτε χαλάει τη ζαχαρένια τους. Γιατί οι σταρχιδιστές, τέτοιοι είναι. Παρτάκηδες, κουτοπόνηροι και συμφεροντολόγοι ως το κόκκαλο.
Σε φάση αραχτοί και λάιτ, μην παίρνοντας τίποτα στα σοβαρά και με ύφος του στιλ« Ε εντάξει μωρέ, δεν έγινε και τίποτα» στην τελική θα ζητήσουν και τα ρέστα κι ας χρωστάνε της Μιχαλούς. Κι εσύ μένεις σέκος ν’ αναρωτιέσαι πόσα κιλά μαλάκες μπορεί να είναι του λόγου τους που όχι μόνο δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να κατανοήσουν το δίκιο και τον πόνο του άλλου, αλλά βγαίνουν κι από πάνω. Μετά σου λέει φταίει ο φονιάς.
Γιατί τι κι αν σε φέρουν κάποια στιγμή στα όριά σου και σε βγάλουν έξω απ’ τα ρούχα σου; Εσύ είσαι εκείνος που παρεκτρέπεται. Εσύ είσαι ο λίγος κι εκείνος που δεν έχει τρόπους και δεν ξέρει να φέρεται. Τι κι αν τους πιάσεις απ’ το γιακά ταρακουνώντας τους μπας και ξυπνήσουν απ΄ το λήθαργο; Χαμπάρι δε θα πάρουν, σου λέω, και θα συνεχίσουν το χαβά τους.
Τι κι αν κάνουν μια μαλακία που θα επηρεάσει τη ζωή των άλλων; Καρφάκι δεν τους καίγεται. Γράφουν αυτούς και τα συναισθήματά τους εκεί που δεν πιάνει μελάνι και συνεχίζουν τη ζωάρα τους σαν να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα κι έχοντας τη συνείδησή τους καθαρή. Γιατί οι αναίσθητοι, φίλε μου, κάνουν ζωάρα.
Βλέπεις, διαθέτουν μια αόρατη ασπίδα εξοστρακισμού των αρνητικών συναισθημάτων που προκαλούν τα γεγονότα κι οι καταστάσεις της καθημερινότητας κι απολαμβάνουν τη ζωή ήρεμα και γαλήνια, μ’ όσα πάνε κι όσα έρθουν.
Άσε που όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι άτιμοι θα συνεχίσουν να έχουν δέρμα φράπα κι ούτε δείγμα άσπρης τρίχας στο κεφάλι τους. Μιλάμε για ανέγγιχτα και τεράστια αποθέματα κολλαγόνου και μελανίνης, όχι αστεία. Εξ ορισμού σκληροπυρηνικοί. Αλλά τι παραπάνω να περιμένεις από άσκαστους, άνιωθους κι απροβλημάτιστους ανθρώπους;
Πριν όμως σπεύσεις να τους δικαιολογήσεις, αγαπητέ αναγνώστη, έχε στο νου σου το εξής: πως οποιαδήποτε συμπεριφορά προκύπτει απ’ την αναισθησία τους, δεν είναι αποτέλεσμα της εσωτερικής μάχης που δίνουν για να διατηρήσουν το προφίλ του «σκληρού» ή του « ψύχραιμου», που θέλουν να δείχνουν.
Δε χτίζουν άμυνες ούτε υψώνουν τείχη για να προστατέψουν τον εαυτό τους, επειδή έφαγαν στο παρελθόν τα μούτρα τους. Αυτοί ανήκουν σ’ άλλη κατηγορία κι αργά ή γρήγορα αποκαλύπτονται.
Αντιθέτως, οι αναίσθητοι δεν καμουφλάρονται. Είναι ακριβώς αυτό που δείχνουν και δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για κανέναν άλλο πέρα απ’ το τομάρι τους. Γιατί προφανώς έτσι έμαθαν. Μην πιστεύεις, λοιπόν, πως θα συγκινηθούν στο ελάχιστο και θ’ ασχοληθούν μαζί σου και με τις αναποδιές που αντιμετωπίζεις. Χεσμένο σ’ έχουν και σένα και τα ζόρια σου, έτσι κι αλλιώς.
Οπότε, αλίμονο σε σένα ευαίσθητε και συναισθηματικέ τύπε που νοιάζεσαι, προβληματίζεσαι, νιώθεις, γερνάς κι ασπρίζεις πριν την ώρα σου. Ενώ εκείνοι πάλι θα παραμένουν εις τον αιώνα τον άπαντα καλοπερασάκηδες, βολεμένοι κι αγέραστοι.
Ζωάρα έτσι;
Επιμέλεια κειμένου Ειρήνης Τρίγκα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
