Τσαλακωθείτε να γεμίσουν οι καρδιές αφελή γοητεία

Αλό και καλησπέρα σας! Το αποψινό μας θέμα σχετίζεται με μια ολοένα κι αυξανόμενη τάση (ανδρών και γυναικών, δεν κάνουμε διακρίσεις εδώ!), η οποία ευδοκιμεί σε ποικίλες πτυχές της καθημερινής μας ζωής και των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Σήμερα, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τους «ατσαλάκωτους». Μην απορείς, ξέρεις πολύ καλά για ποιους μιλάω! Εκείνους, ντε, τους ωραίους, τους υπέρ του δέοντος φροντισμένους ανθρώπους, που επιλέγουν να ντύνονται ένα μανδύα επίπλαστης σοβαροφάνειας σε πάσης φύσεως κοινωνική αλληλεπίδραση.

Πάμε, όμως, λίγο, πίσω στην αρχή. Τι μπορεί να δημιούργησε όλους αυτούς τους εκκολαπτόμενους James Bond, καθώς και όλες αυτές τις wanna be Kardashian-Jenner; Η απάντηση βρίσκεται στην (ομολογουμένως, αυξανόμενη) επιρροή που ασκούν στην αυτο-εικόνα μας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς επίσης και στην (ακούσια;) συναισθηματική απονεύρωση που διέπει κυρίως τις νεαρότερες γενιές, η οποία θέλει τη φανέρωση δυνατών συναισθημάτων πάσης φύσεως να αποτελεί στοιχείο αδυναμίας χαρακτήρα.

Έτσι, λοιπόν, βάζουμε τα καλά μας, έξω μας και μέσα μας. Φοράμε στενά φορέματα ή slim line πουκάμισα, αλλά και συναισθηματικούς κορσέδες που μας σφίγγουν και μας πνίγουν. Βάφουμε με concealer τους μαύρους κύκλους αλλά και τις ανασφάλειές μας, μην και τις δει κανείς και πατήσει επάνω τους. Βάζουμε τσιμπιδάκια, λακ ή ζελέ στα μαλλιά μας αλλά και στον αυθορμητισμό μας, μην και ξεφύγει καμία τρίχα.

Βεβαίως -γιατί αυτό είναι βασική ανωμαλία του συστήματος- μετά αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις μας και τα φλερτ μας δεν πετυχαίνουν, γιατί δε μας θέλει κανείς γι’ αυτό που είμαστε και πού έχουν χαθεί όλες οι αυθόρμητες κουβέντες και πράξεις. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν αγκαλιάζουμε με ζέση το γεγονός ότι από εργοστασιακή ρύθμιση δεν είμαστε τέλειοι και κατά συνέπεια, δεν αγαπάμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είμαστε, πώς στο καλό θα το κάνει κάποιος τρίτος και μάλιστα χωρίς να τον αφήνουμε να το δει; We’ re only humans, after all, που λέει και το άσμα κι έχουμε όλοι στιγμές που μπορεί να είναι καλές, κακές, αστείες, περίεργες ή οτιδήποτε άλλο. Με τι μαγικές ιδιότητες θα δει και θα αγαπήσει κάποιος αυτό που πραγματικά είμαστε, όταν διαρκώς προσπαθούμε να του πασάρουμε μια άψογη, ωραιοποιημένη εκδοχή του εαυτού μας;

Προς θεού, δεν είναι ούτε σωστό ούτε σοφό να εκθέτουμε τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές μας φόρα παρτίδα αδιακρίτως. Πάντα υπάρχουν κακοθελητές, που είτε θέλουν να παίξουν με αυτές είτε απλά το κάνουν, όπως μπορεί κι εμείς να το έχουμε κάνει. Ωστόσο, είναι όμορφο να κρύβουμε κομμάτια του αυθορμητισμού μας σε κοινή θέα, γιατί αυτό είναι που κάνει τις αλληλεπιδράσεις μας ενδιαφέρουσες. Besides, πώς θα έχουμε μετά όμορφες, αστείες, πρωτότυπες ιστορίες να πούμε;

Γι’ αυτό βγες απ’ το καβούκι σου λιγάκι. Ανοίξου, χοροπήδα, γέλα δυνατά, αφέσου, σπάσε, χαλάρωσε. Ο πιο «σπασμένος», ο πιο «γήινος», ο πιο ανθρώπινος εαυτός μας είναι ξεκάθαρα πιο όμορφος από το άψογο, ατσαλάκωτό του κακέκτυπο γιατί είναι δικός μας, κατάδικός μας. Αφού, λοιπόν, είναι δικός μας, δεν μπορεί να είναι ίδιος με κανενός άλλου κι αυτό ακριβώς είναι που τον καθιστά by default μοναδικό και ξεχωριστό. Η τσίμπλα στο μάτι το πρωί μετά από έναν καλό ύπνο, το χαλασμένο μαλλί μας μετά από μια απολαυστική βόλτα με μια μηχανή, το παγωτό που τρέχει και πασαλείφει εμάς και το άλλο μας μισό, τα τσαλακωμένα μας ρούχα μετά από μια αγκαλιά ή μια βραδιά που περάσαμε πολύ καλά είναι παράσημα, μικρά, πολύτιμα λάφυρα από τον πραγματικό θησαυρό, που είναι οι στιγμές που βγάλαμε τη μάσκα της σοβαροφάνειας και γίναμε ο εαυτός μας ξανά για λίγο.

Επομένως, γιατί προτιμάς την τέλεια και άψογη βιτρίνα σου από την ατελή (πλην όμως μοναδική) σου αυθεντικότητα; Αφέσου στη στιγμή και στο συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό. Και πού ξέρεις; Ίσως ανακαλύψεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν πίστευες ότι υπάρχουν, ή να ξέθαψες στοιχεία του χαρακτήρα σου που από καιρό είχες απωθήσει στο βωμό της ατσαλάκωτης βιτρίνας σου. Τι λες;  Θα το πας το ταξίδι;

Υ.γ: Αφιερωμένο στον Θέμη, που κατάφερε να δει μέσα από την ατσαλάκωτη επιφάνεια.