Ό,τι αφήνουμε ανολοκλήρωτο στο χτες, θα το βρούμε οπωσδήποτε ξανά μπροστά μας στο μέλλον. Ένα ταξίδι γεμάτο ερωτικά deja-vu είναι η ζωή μας, ξέρετε αυτή η αίσθηση πως η στιγμή που συμβαίνει τώρα την έχουμε ξαναζήσει. Ασχημάτιστες φωτογραφίες από το αύριο ή ξεθωριασμένα ενσταντανέ από το χτες; Εξαρτάται από τις αποφάσεις μας.
Στιγμές που αφήνουμε να περάσουν από μπροστά μας χωρίς να τις αγγίξουμε, μας στοιχειώνουν.
Το κορμί της που δεν τολμήσαμε να αγγίξουμε εκείνο το καλοκαίρι δίπλα στη τρεμάμενη θάλασσα.
Το άγγιγμά του που δεν τολμήσαμε να κερδίσουμε εκείνο το ζεστό ξημέρωμα πίσω από την παλιά Βουλή, σε εκείνο το σκοτεινό, κόκκινο μπαρ.
Οι μορφές των ανθρώπων που δεν τολμήσαμε να κερδίσουμε, οι ευκαιρίες που δεν σταθήκαμε ικανοί να εκμεταλλευτούμε. Αυτοί θα είναι οι εφιάλτες που θα γεμίσουν τα όνειρά μας στο μέλλον. Και το χειρότερο είναι ότι η ζωή είναι παράξενη και έχει πολύ περίεργη αίσθηση του χιούμορ.
Το κορμί που δεν μας δόθηκε, το άγγιγμα που δεν καταφέραμε να νιώσουμε, όλα έρχονται ξανά στη σκηνή της ζωής μας. Σε άλλες παραλίες και άλλα μπαρ. Με άλλα πρόσωπα και άλλα ονόματα. Έρχονται όμως, με τρομακτική συνέπεια.
Και μόλις μπούμε στο deja-vu, όλα τριγύρω δεν είναι στο τώρα, αλλά στο τότε. Και βρισκόμαστε ξανά στο ίδιο σημείο, σα να μην πέρασε μέρα, ακόμα και αν η προηγούμενη φωτογραφία βρίσκεται στο άλμπουμ των αναμνήσεών μας χρόνια.
Απωθημένο. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Μας έχει γίνει απωθημένο. Ένας άνθρωπος, μία στιγμή, μία ανάμνηση, ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα. Όλα μαζί και κάθε ένα ξεχωριστά, οτιδήποτε μπορεί να χωρέσει μέσα στο θελκτικά λαμπερό κουτί που γράφει πάνω «Απωθημένα».
Αλλά τώρα δεν είσαι μόνος σου, υπάρχει ένα κορμί που αγγίζεις όλα τα τελευταία καλοκαίρια δίπλα σε όποια θάλασσα και αν βρέθηκες.
Αλλά τώρα δεν είσαι μόνη σου, υπάρχει ένα άγγιγμα που κερδίζεις σε κάθε σκοτεινό μπαρ.
Δεν είσαι ελεύθερος να ζήσεις τη στιγμή που τόσο πολύ στραφταλίζει μπροστά σου, εκτός και αν πάψεις να είσαι πιστός.
Τι θα διαλέξεις;
Εάν μείνεις με το απωθημένο ανεκπλήρωτο, τότε πάω στοίχημα ότι η ζωή θα παίξει ξανά το ρόλο της και θα σου στήσει σε μία από τις επόμενες στροφές της το ίδιο σκηνικό και πάλι. Για να σε προκαλέσει ακόμα μία φορά. Και η αποφασιστικότητά σου θα δοκιμασθεί ξανά και ξανά, και κάθε φορά πιο έντονα. Και την επόμενη φορά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρατήσεις αποστάσεις. Γιατί όσο περισσότερο μένει μέσα μας ένα απωθημένο, τόσο πιο δυνατά θα ακουστεί το κάλεσμά του την επόμενη φορά.
Εάν ενδώσεις στη στιγμή, στην παράνομη στιγμή, τότε θα σκοτώσεις το απωθημένο που σε τρώει. Με μεγάλο αντίτιμο, γιατί η πληρωμή τρώει κάτι από την προσωπικότητά σου. Είτε μαθευτεί, είτε όχι, έχεις χάσει κάτι από την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου τη στιγμή που ενδίδεις στον πειρασμό. Δάγκωσες από το μήλο. Έμαθες όμως, και η γνώση είναι ένα βήμα προς την πληρότητα.
Επομένως είτε μένει το απωθημένο μέσα μας, είτε φεύγει η λέξη «πιστός» από δίπλα μας.
Δεν υπάρχουν άλλες εναλλακτικές οδοί, ένα δίλημμα είναι στην πραγματικότητα το όλο σκηνικό. Και κάθε φορά που λαμβάνει χώρα, τίθεται το ίδιο πρόβλημα μπροστά μας. Η ίδια απόφαση πρέπει να παρθεί κάθε φορά από την αρχή.
Τα απωθημένα είναι λοιπόν οι μεγαλύτερες παγίδες που φτιάχνει η ζωή για τις σχέσεις μας. Εμφανίζονται τις πιο απρόσμενες στιγμές και θέτουν τις πιο δύσκολες ερωτήσεις. Απαντήσεις δίνει ο καθένας διαφορετικές. Ανάλογα τον χαρακτήρα του αλλά και τη φάση που τον βρίσκει το deja-vu, η απάντηση που θα δοθεί θα είναι τελικά ένα μείγμα διαφορετικών παραμέτρων.
Όλες οι στιγμές απιστίας, και δεν μιλάω για τους παθολογικά άπιστους που δεν γνωρίζουν την έννοια της λέξης σεβασμός, εάν αναλυθούν θα βρεθεί στον πυρήνα τους κάποια απωθημένο. Μία θολή ανάμνηση γυναικείου αρώματος που κουβαλάει κάποιος βαθιά μέσα του, ένα ζευγάρι μάτια που κάποια ονειρεύεται τα πιο απρόσμενα βράδια, αυτά είναι που τελικά γυρνάνε τη ζυγαριά προς την κακή μας πλευρά.
Το πρόβλημα είναι το πόσο γλυκός είναι ο κακός μας εαυτός. Τουλάχιστον μέχρι να περάσει η στιγμή της απιστίας και μείνει στον ουρανίσκο της ζωής μας η πικρή επίγευση της χειρότερης απόφασής μας.
Τους χαμένους μας έρωτες είναι που θα κυνηγάμε πάντα να ξαναζήσουμε. Σε κάθε απωθημένο μας κρύβεται και μία χαμένη στιγμή. Ένα χαμένο άγγιγμα, ένα χαμένο χαμόγελο. Κάτι που ζητάει τη δικαίωσή του.
Επίλογος; Μην αφήνετε στιγμές να περάσουν χωρίς να τις ζήσετε στο απόλυτο. Γιατί θα τις ξαναβρείτε μπροστά σας και την επόμενη φορά θα είναι πολύ πιο απαιτητικές, και σύμφωνα με το νόμο του Μέρφι όλα θα είναι ενάντια στις επιθυμίες σας.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
