Θα τολμήσω να το πω. Δε θέλω σχέση. Και γιατί να θέλω στην τελική; Πριν λίγες μέρες πάτησα τα 22. Ποιος ο λόγος να δεσμευτώ πάνω στο άνθος της νιότης μου; Γιατί για δέσμευση μιλάμε. Πραγματική, απόλυτη, σταθερή δέσμευση. Οτιδήποτε παραπλήσιο, δεν ορίζεται ως σχέση.
Γέμισε ο τόπος από κατεστραμμένες σχέσεις. Μπουχτίσαμε από λαβ στόρις με δακρύβρεχτους επιλόγους. Κέρατο, ασυμφωνία χαρακτήρων και φίλοι-φίδια. Ένα μπέρδεμα δίχως τέλος που καταλήγει ασφαλώς, στις αρχικές σελίδες των σόσιαλ μίντια.
Το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένα άτομο με το οποίο υπάρχει επικοινωνία, κατανόηση, συντροφικότητα, σεξουαλική και κοινωνική ζωή, συμβίωση. Με λίγα λόγια, μια σταθερή σχέση η οποία θα καλύπτει τις περισσότερες ψυχολογικές ανάγκες του ατόμου. Αλλιώς δε βρίσκω το λόγο να κάνω σχέση. Γιατί με ξέρω, κι αν δε νιώθω καλά κάπου, φεύγω πριν ακόμα ξημερώσει.
Το άλλο σου μισό έρχεται πάντα και σε βρίσκει. Δεν το κυνηγάς ποτέ. Κι όταν έρθει, το διαισθάνεσαι. Είναι κάτι πεταλουδίτσες στο στομάχι που μας έλεγαν όταν ήμασταν μικροί. Κατάλαβες; Αυτό είναι. Αυτό θέλω. Πεταλουδίτσες, σφίξιμο στην καρδιά, να μην έχω όρεξη να φάω. Ψάχνω τον μεγάλο έρωτα, τον έναν και μοναδικό. Δε θέλω σχέσεις με ημερομηνία λήξης. Δε γουστάρω να χαραμίζομαι για καμία και τίποτα.
Γενικά, ας πούμε πως δεν έχω καλή χρονική ταύτιση με τον έρωτα. Είμαι γκρινιάρης, ζηλιάρης, απαιτητικός και κυκλοθυμικός. Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως μια σχέση για μένα είναι δύσκολη υπόθεση.
Έχω παρατηρήσει πως πολλοί άνθρωποι κάνουν σχέσεις για να μην είναι μόνοι. Μισοί, ανολοκλήρωτοι έρωτες, ντεμέκ αγάπες και λατρείες, και στην ουσία απλά ποτίζουν λίγο λίγο την απελπισία μέσα τους. Γίνονται δυστυχείς.
Οι γυναίκες επικεντρώνονται μόνο στις λάθος συμπεριφορές των αντρών που έχουν συναντήσει στο παρελθόν. Ο επόμενος ζει ένα δράμα. Ανασφάλειες, κόμπλεξ και γκρίνια. Ο άντρας απ την άλλη θέλει να ξενοκοιτάει, να ξενοπηδάει ακόμα, δεν έχει μάθει να σέβεται τη γυναίκα σαν την μάνα του και την αδερφή του. Χάθηκαν οι αξίες και το ήθος. Βέβαια υπάρχουν και οι σχέσεις εκείνες που είναι άξιες θαυμασμού. Λίγες, ελάχιστες, σπάνιες, αλλά υπάρχουν.
Γι’ αυτό σου λέω. Μεγάλο μπέρδεμα. Και είμαι ακόμα πολύ μικρός για να χαλιέμαι και να προβληματίζομαι. Άσε με να ζήσω τη ζωή μου. Ταμπέλες παντού. Σχέση, φλερτ, ελεύθερη σχέση, χωρισμός και πάει λέγοντας. Όταν βρεις αυτό που πραγματικά θέλεις, δεν υπάρχουν λέξεις κι έννοιες για να το ορίσουν. Δεν σκιαγραφείται η ευτυχία της καρδιάς σου πλάι στον άνθρωπο σου, ούτε από δώρα, ούτε από τραγούδια, ούτε από σέλφι αγάπης.
Η σωστή σχέση πρέπει να σε δεσμεύει γλυκά, από μόνη της, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνεις. Αν πρέπει να νιώθω ότι είμαι αλυσοδεμένος γιατί έτσι πρέπει, τότε πυροβόλησέ με και στο κεφάλι να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.
«Όχι, δε θα βγεις σήμερα με τους κολλητούς σου». Ειλικρινά, θα φτάσει η στιγμή που θα μου το πει. Και τι περιμένει ν’ ακούσει δηλαδή; Όχι; Και φυσικά θα βγω και θα πιω και θα κάνω ότι γουστάρω, γιατί μάντεψε, είμαι ακόμα 22 και θέλω να ζήσω τη ζωή μου. Κύριος πάντα γιατί σε συνοδεύω, αλλά θα κάνω αυτό που θέλω και κεχαγιά δεν πρόκειται να βάλω κανέναν.
Απ’ την άλλη, μπαίνοντας στο τριπάκι θα της πω κι εγώ: «Βγάλε αυτό που φοράς γιατί φαίνονται τα μπούτια σου». Και ποιος είμαι εγώ που θα πω μωρέ στην κοπελίτσα τι θα βάλει; Αν δεν κάνει το κομμάτι της τώρα πότε θα το κάνει; Όταν θα έχει οικογένεια, άντρα, παιδιά και πεθερά;
Γι’ αυτό καλύτερα μόνος. Περιμένοντας να μου χτυπήσει την πόρτα ο έρωτας της ζωής μου. Ή μια μελαχρινή κορμάρα με πρόστυχα μούτρα. Άλλωστε, είμαι ακόμα 22.
Συντάκτης: Παναγιώτης Βακουφτσής
