«Δεν είσαι για μεγάλη δόση», μου είπε μια πολύ καλή μου φίλη σήμερα.
Σοκ.
Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και πάντα όταν άνοιγα ένα θέμα για συζήτηση, έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά μου ζητούσε να σταματήσω.
Προβληματίστηκα πολύ.
Κατάλαβα πως εννοούσε πως της ήταν δύσκολο ν’ ακούει κάτι που για εμένα ήταν απλό, επειδή το είχα επεξεργαστεί, το είχα δουλέψει μέσα μου, με βοήθεια ή όχι αρκετό καιρό πριν, αλλά για την ίδια ήταν ψυχικά δύσκολο.
Όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο αρχίζουν τα δύσκολα σε μια σχέση. Αν για παράδειγμα αγαπάς, είσαι ερωτευμένος και πασχίζεις να βρεις κοινά σημεία επικοινωνίας με το ταίρι σου, προσπαθείς να προχωρήσεις και λίγο παρά πέρα, να ταξιδέψεις μαζί του γιατί ίσως βαρέθηκες τα μοναχικά ταξίδια.
Μια καλή σκέψη, όπως λέει ένας φίλος μου, είναι να ξεκινάει κανείς από τα υπάρχοντα κοινά στοιχεία και μετά να συνεχίζει.
Εάν προχωρήσεις σε θέματα ιδιαίτερα ευαίσθητα για το συναισθηματικό κόσμο του άλλου, θ’ αντιληφθείς ότι ίσως εκείνος αδυνατεί να σ’ ακολουθήσει.
Αποτέλεσμα είναι η μοναξιά, καθώς νοιώθεις πως δεν μπορεί να σε καταλάβει παρά σε λίγα θέματα.
Όση επιθυμία και να έχει κανείς για συνύπαρξη, μοιραία θ’ αναζητήσει το είδος και την ποσότητα της «δόσης» που του ταιριάζει.
Εμένα προσωπικά πάντα με γοήτευαν οι «μεγάλες δόσεις», αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι ένας γενικός κανόνας. Με ηδονίζει εγκεφαλικά να προσπαθώ, αν ο άλλος είναι «μεγάλη δόση», να το ψάχνω έστω και για όλη μου τη ζωή από το να το πάρω έτοιμο και μασημένο. Εκεί αρχίζω και πλήττω.
Οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι πάντα μέσα σ’ έναν αδιάκοπο επαναπροσδιορισμό και μόνο με τις «μεγάλες δόσεις» δε βαλτώνουν τα νοητικά και σωματικά ποτάμια της απόλαυσης.
Για παράδειγμα, τι είδους σεξ θα κάνεις μετά από λίγο καιρό αν η «δόση» παραμένει στην ίδια ποσότητα και ποιότητα; Αν λείψει η φαντασία, ο πειραματισμός, να αγγίξεις λίγο έστω, το «απαγορευμένο», το διαφορετικό.
Να τολμήσεις να βγεις λίγο έξω από τις φόρμες του «κανονικού» και του «επιτρεπτού». Λίγο να σκεφτείς από ποιον επιτρέπεται και από ποιον απαγορεύεται θα ορμήσεις για πιο μεγάλη «δόση». Και αν δεν το κάνεις με το ταίρι σου, τότε θα το αναζητήσεις αλλού.
Είναι φυσικός νόμος η ροή, το νέο, το άγνωστο. Αυτά και μόνο μπορούν να ξεσηκώσουν ή και να δυναμώσουν πόθους και πάθη και όχι το γνωστό που οδηγεί σε πλήξη.
Όταν τα ψυχικά ή τα σωματικά υγρά για οποιονδήποτε λόγο κατακρατούνται, δημιουργούν τέλμα και σήψη. Η ανανέωσή τους που θα μπορούσε να τα ζωντανέψει είναι δική σου υπόθεση, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να το κάνει για ‘σένα.
Μπορεί όλα αυτά να φοβίζουν, το καταλαβαίνω. Μπορεί να ξεβολεύουν και αυτό το καταλαβαίνω, αλλά το να μην το προσπαθήσεις θα είναι σαν να τριγυρνάς γύρω από το δάσος της ψυχής σου και του κορμιού σου χωρίς ποτέ να μάθεις τι γίνεται μέσα. Τι καρπούς θα μπορούσες να βρεις. Καρπούς που η ψυχή σου και το σώμα σου αναζητούν αδιάκοπα. Καρπούς που αν δεν τους δοκιμάσεις θα είναι σαν να μην έζησες. Θα μένεις έξω από το δάσος και θ’ ακούς μέσα τις φωνές και τα γέλια της χαράς και της ικανοποίησης εκείνων που το τόλμησαν.
Ο θυμός από την ατολμία σου θα γίνει επιθετικότητα ή κατάθλιψη. Μα δε θα σου φταίνε οι άλλοι, η πρόσκληση είναι διαρκείας, ακόμη και λίγο πριν το θάνατο.
Αν εσύ δεν μπορείς να βάλεις τα όριά σου δεν θα σου τα βάλει κανένας. Αν δεν αγαπήσεις και δεν κάνεις μέρος του είναι σου, τα δικά σου «κανονικά» και «πρέπει» δε θα σου τα ορίσει κανείς.
Πριν από κάθε φυλάκιση ψυχική και σωματική έχει χτίσει ο καθένας τη δική του προσωπική φυλακή.
Αν δεν σ’ ενδιαφέρει η απελευθέρωση μην μας πρήζεις, μείνε εκεί και άσε μας να παίρνουμε τη μεγάλη προσωπική μας «δόση». Δε σου τη ζητήσαμε και μην προσπαθήσεις να μας φυλακίσεις μαζί σου. Μια φυλακή είτε με έναν είτε με πολλούς μέσα, είναι πάντα φυλακή.
Παλιότερα θύμωνα γιατί δεν καταλάβαινα πως αναζητούσαν μόνο συμπαράσταση στο πρόβλημα, ενώ εγώ καιγόμουν να ανακαλύψω μια λύση.
Τώρα δείχνω κατανόηση. Δεν είναι σωστό να αφαιρείς σε κάποιον τη διαδρομή. Και μάλιστα τη δική του.
Μπορεί να μη συναντηθείτε ποτέ. Δεν έχει σημασία. Εκείνοι που θα σ’ αγαπήσουν και θα μείνουν δίπλα σου είναι μόνο αυτοί που θα τους πεις ή θα τους δείξεις το δικό τους δρόμο.
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις ή εμπειρίες για να δείξεις σε κάποιον το δρόμο του. Τις περισσότερες φορές είναι πιο ορατός σ’ εσένα επειδή δεν είσαι μέσα στο πρόβλημα.
Αν το κάνεις εσύ είναι σαν να τους κλέβεις μέρος της ζωής τους, τους ακυρώνεις το ταξίδι.
Όλες οι μεγάλες δόσεις θέλουν αντοχές που κατακτώνται στη διαδρομή, στο ταξίδι. Άλλοι είναι μπροστά, άλλοι πίσω και άλλοι δίπλα σου.
Μη δίνεις σημασία, στον ίδιο δρόμο είμαστε.
Υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που περνάνε από τη ζωή και φεύγουν και αυτοί που έζησαν και έφυγαν.
Η επιλογή είναι δική σου.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
