Σε βλέπω παντού, δυστυχώς

Σε ξέρω εσένα. Ναι. Εσένα. Σε βλέπω παντού. Δυστυχώς.

Εσύ δεν ήσουνα στο μπαρ τις προάλλες που προσπαθούσες να με κεράσεις ποτό για να τονώσεις το μικροσκοπικό «εγώ» σου; Ναι, εσύ είσαι. Δεν πέφτω εύκολα έξω.

Εσύ δεν είσαι που κάπνιζες πούρο για να μου δείξεις πως διαφέρεις από τον άλλο δίπλα σου που καπνίζει τυπικά τσιγάρα του εμπορίου; Ναι, εσύ είσαι.

Εσύ είσαι που κορδωμένος κέρασες σφηνάκια όλη την κοριτσοπαρέα νομίζοντας πως μια γουλιά αλκοόλ θα ‘ναι αρκετή για να σπάσει ο πάγος και να πέσει το κοριτσάκι σα γινωμένο σύκο από το δέντρο.

Είσαι καλός. Ναι. Είσαι πολύ καλός. Σε είδα πριν μπεις. Όταν πάρκαρες επιδεικτικά το αυτοκίνητό σου στην είσοδο για να το χαζεύουν οι μωροί. Σε είδα όταν μπήκες με ύφος μπλαζέ και χαιρέτησες το μισό μαγαζί με μοναδικό σκοπό αυτό: να σε δουν.

Το παραδέχομαι. Ξέρεις να τον πλασάρεις τον εαυτό σου. Το αποδεικνύει ο τρόπος που αφήνεις το μπρελόκ του πολυτελούς αμαξιού σου πάνω στη μπάρα. Μπορεί να είναι και νοικιασμένο. Ποια το ξέρει; Ποια θα το μάθει, άλλωστε.

Έχεις ύφος νικητή και σώμα αθλητή. Ογκώδες και φουσκωτό. Μα βέβαια σε ξέρω.

Σε βλέπω και στο facebook. Γυμνάζεσαι καθημερινά για να διατηρείς αυτό το κορμί και τρως μόνο βραστό κοτόπουλο επειδή είναι καθαρή πρωτεΐνη. Μου τρίβεις στη μούρη κάθε φορά την ιδρωμένη selfie σου δίπλα από τα μηχανήματα του γυμναστηρίου για να σε καψουρευτώ και να θέλω να σφίξω τους τρικέφαλους σου πάνω μου. Χαμογελάω.

Ρουφιέσαι και γυρνάς να δεις με ποια θα ασχοληθείς το υπόλοιπο βράδυ.

Ξέρω και τι φοράς. Μια εφαρμοστή, φιρμάτη μπλούζα με άνοιγμα στο στέρνο. Μα ναι, το στέρνο σου είναι καθαρό, πεντακάθαρο. Άδικα ψάχνω να δω τη τρίχα να ξεπροβάλλει σαν μπουκαμβίλια τον Αύγουστο. Δε θα τη βρω. Είσαι πιο αποτριχωμένος από μένα.

Ο στόχος σου είναι ένας και ολοφάνερος. Να βρεις γκόμενα. Ελπίζω να μη βρεις ποτέ. Δε σε χωνεύω. Μου μοιάζεις με καλοκουρδισμένο ρομπότ. Ξέρεις τι θα πεις, πώς θα το πεις και γιατί θα το πεις. Και κυρίως ξέρω κι εγώ. Σε πάω και στοίχημα.

Αφού με ρωτήσεις τα γνωστά και μη εξαιρετέα περί του ονόματός μου και αν περνάω καλά (περνούσα μέχρι να εμφανιστείς) θα αρχίσεις να μου λες το «παραμύθι» σου.

Είσαι σίγουρα επιχειρηματίας ή λεφτάς ή μεγάλος και τρανός. Έχεις ένα σωρό γνωστούς που εσύ αποκαλείς φίλους γιατί εξυπηρετούν το κοινωνικό σου προφίλ. Κάποιοι από αυτούς είναι και διάσημοι. Εδώ κάνω πως εντυπωσιάζομαι.

Σε ικανοποιεί αυτό και συνεχίζεις να πλέκεις το εγκώμιο του εαυτού σου. Είσαι σπουδαίος, πας στα καλύτερα μαγαζιά και κυκλοφορείς με τις καλύτερες γυναίκες.

Έχεις πάει με ένα στρατό από μοντέλα, χορεύτριες και παντρεμένες. Κατά τα λεγόμενα σου μόνο με τη μάνα μου δεν έχεις πάει. Εδώ χασμουριέμαι.

Είσαι ο καλύτερος και όλοι οι άλλοι είναι κάτω από σένα. Κι εγώ είμαι η καλύτερη και θες να βρεθώ κάτω από σένα. Περισσότερο σε σιχαίνομαι παρά κολακεύομαι, να ξέρεις.

Είσαι ο κλασσικός τύπος άντρα που τα κάνει όλα για να ρίξει μια γυναίκα. Όλα τα λάθος. Χρησιμοποιείς τα λεφτά, τα αμάξια, τους γνωστούς και τους μυς σου για να θεοποιήσεις τον εαυτό σου και παράλληλα και μένα που έχω την τιμή να ασχοληθείς μαζί μου.

Μη με υποτιμάς. Στα μάτια μου δεν είσαι τίποτε περισσότερο από ένα γυαλιστερό περιτύλιγμα με κούφιο περιεχόμενο. Όλο μέλι-μέλι κι από τηγανίτα τίποτα.

Τι να σε κάνω εσένα άνθρωπε θλιβερέ που σε τίποτα δε μοιάζεις με τον άντρα των ονείρων μου;

Θέλεις να με ρίξεις και πιθανότατα να ήθελα κι εγώ αν δεν ήσουν τόσο ρηχός. Αν άνοιγες το στόμα σου κι αντί για κενά λόγια άκουγα ατάκες έξυπνες να μου τρυπάνε το κεφάλι. Αν μου πηδούσες το μυαλό. Αν δεν ήσουν ένας από τους πολλούς.

Αν δε σε ήξερα. Ναι, εσένα. Μα σε βλέπω παντού. Δυστυχώς.