Είναι μερικά πράγματα που είναι εκνευριστικά. Που ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι. Όταν είσαι στο μετρό για παράδειγμα και σηκώνεσαι από τη θέση σου, πας και στέκεσαι μπροστά από τη πόρτα και ο πίσω σε ρωτάει «θα κατεβείτε;». Όχι, σηκώθηκα επειδή λέω να χορέψω ένα ζεϊμπέκικο. Έχω νταλκάδες.
Ή όταν είσαι στο αμάξι, σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και όλοι οδηγούν στη μεσαία και την αριστερή λωρίδα. Τους έχει πει κανείς ότι η δεξιά λωρίδα είναι ναρκοθετημένη; Ή ότι θα αποτελέσει ντροπή και όνειδος εάν τους δει κάποιος να την ακουμπάνε έστω;
Είναι πολλά τα παραδείγματα. Με αποκορύφωμα βέβαια το γυναικείο «τίποτα, τίποτα» όταν ρωτάς «τι έχεις;». Και όταν είναι ξεκάθαρο ότι κάτι τρέχει. Κάνει μπαμ. Αλλά όχι. «Τίποτα τίποτα». Σαν να σε προκαλεί το σύμπαν, για να δει τις αντοχές σου. Σαν να σου λέει η άλλη «ξέρω ότι ξέρεις, αλλά θέλω να δω πόσο πολύ θέλεις να μάθεις περισσότερα»
Κάτι παρόμοιο είναι και το «Έχω να σου πω! Αλλά θα τα πούμε μετά.» Και φυσικά φεύγει μετά. Επειδή είναι φυσιολογικό. Να αφήνεις τον άλλον να περνάει μέσα από όλο το φάσμα των πιθανών σκέψεων. Από το πολύ κακό, μέχρι το πολύ καλό. Περνάνε όλα από το μυαλό. Μία-μία όλες οι πιθανότητες έρχονται και φεύγουν.
Και εννοείται ότι μέχρι να μάθεις δεν πρόκειται να συγκεντρωθείς σε ό,τι κι αν κάνεις. Δεν ξεκολλάει το μυαλό σου από αυτή τη σκέψη. Σε καταδικάζει να αναρωτιέσαι όλη μέρα, να αδυνατείς να συγκεντρωθείς. Ειδικά εάν είσαι του κουτσομπολιού. Πεθαίνεις για να μάθεις. Υπάρχει μία πληροφορία εκεί έξω. Οφείλεις να την αποκτήσεις. Και το μοναδικό πράγμα που στέκεται ανάμεσά σας είναι αυτός που μόλις σου είπε «θα σου πω σε λίγο».
Το οποίο, ακριβώς σαν το «τίποτα, τίποτα» των γυναικών, λέγεται επίτηδες για να βασανίσει. Να σε πατήσει ακριβώς εκεί που πονάς. Για να δοκιμάσει τα όρια βρασμού σου, πότε θα αρχίσεις να βγάζεις ατμούς από τα αυτιά. Είναι από τα παιχνίδια που παίζει κάποιος, αλλά μόνος του το χαίρεται.
Εάν είναι κάτι καλό, πες το. Να χαρεί κι ο άλλος. Να μοιραστεί τη χαρά σου και να του φτιάξεις τη μέρα. Θετική ενέργεια θέλουμε όλοι στη ζωή μας. Έτσι δεν είναι; Γιατί να μην εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία μας να μοιράσουμε λίγη;
Εάν είναι κάτι κακό, πάλι πες το. Μη με φοβάσαι. Είναι καλύτερο να το πεις γιατί η ζωή είναι πάντα χαρά και λύπη. Μην κρύβεις τη λύπη. Μοιράσου την κι αυτή. Είναι κομμάτι της πραγματικότητας κι αυτό. Ένα κομμάτι τόσο σημαντικό και τόσο απαραίτητο για τη φυσική εξέλιξη της ζωής, που οφείλουμε να τη μοιραζόμαστε.
Εάν είναι κάτι αδιάφορο, καλύτερα μη πεις το «έχω κάτι να σου πω, αλλά θα σου πω μετά». Κράτα το στόμα σου κλειστό, μέχρι να με δεις. Μετά πες μου όποια αδιάφορη χαζομάρα θες κι εγώ θα κάτσω ευγενικά και θα σε ακούσω. Κι ας μη δίνω δεκάρα για όσα λες.
Επιμέλεια Κειμένου Κωνσταντίνου Κυριάκου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Κυριάκος
