Όλοι σας έχετε ένα άτομο, ή μάλλον ένα άλλο μισό που διακατέχεστε απ’ τα ίδια μυαλά, από την ίδια σκέψη και σίγουρα απ’ την ίδια μαλακία στον εγκέφαλο. Ο λεγόμενος κολλητός. Μια λέξη που η ισχύς της είναι αυτοκρατορική κι η σημασία της ιερή. Μια λέξη που πρέπει να τιμάται εν πάσει περιπτώσει και η ύπαρξη της να είναι άκρως υπερασπίσιμη. Τι είναι όμως αυτό που κάνει δυο άτομα να ταιριάζουν σαν το τζατζίκι με το πιτόγυρο; -Τολμήστε να το αρνηθείτε ιερόσυλοι!-
Βγαίνετε έξω, κάθεστε για το συνηθισμένο, κλασικό, πολυτιμημένο σας καφέ που θα αναλύσετε τα πάντα. Που θα προσπαθήσετε να λύσετε τα θέματά σας, ό,τι βασανίζει τον καθένα, που θα του παραπονεθείς που σε άφησε η κοπέλα σου, που θα μιλήσετε σοβαρά, κατά κάποιον τρόπο τουλάχιστον.
Καταλαβαίνεις τι θα σου πει πριν καν το πει. Αυτό είναι ο κολλητός. Αποκωδικοποιείς την κάθε του κίνηση και ξέρεις τι θα κάνει μετά. Περνάει η ωραία σερβιτόρα και κοιτάζεστε ταυτόχρονα ανταλλάσσοντας έτσι μια ντουζίνα επιθυμίες και προτάσεις σε μια ματιά. Αυτό είναι ο κολλητός. Αν δεν έχετε κοιταχτεί ποτέ με το «ναι, ρε φίλε, ξέρω ακριβώς τι εννοείς και τι θες» βλέμμα δεν είστε κολλητοί.
Κολλητός είναι αυτός που θα ακούσετε το ίδιο πραγμα κι αμέσως οι περιέργως συνδεδεμένοι εγκέφαλοι σας θα κάνουν ακριβώς τις ίδιες υποθέσεις κι αλληλουχίες σκέψεων, ώστε να αποκωδικοποιήσουν τη σπείρα και να καταλήξετε σ’ ένα συμπέρασμα, όπου μόνο εσείς καταλαβαίνετε έχοντας ως αποτέλεσμα να πεθάνετε στο γέλιο κι όλοι οι άλλοι ν’ απορούν. Κι όλα αυτά σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο. Είναι όντως τρομακτική αυτή η σύνδεση.
Όμως, το βλέμμα αυτό έχει κι άλλες αποχρώσεις. Δεν είναι μόνο στις στιγμές του καφέ ή όταν περπατάτε στο δρόμο σχολιάζοντας με τα μάτια τους περαστικούς. Πας και τον παίρνεις με το αμάξι για βόλτα, αράζετε κάπου και στρίβετε τσιγάρο. Εδώ εφαρμόζεται πλήρως ο « 2ος κολλητικός νόμος » που λέει ότι ο καπνός που καπνίζει ο κολλητός σου δε σου αρέσει, αλλά τη γαμημένη την τράκα θα την κάνεις.
Τον παρατηρείς και συνειδητοποιείς ότι κάτι τρέχει. Όχι επειδή σου είπε κάτι, απλώς επειδή το είδες στα μάτια του και πρόσεξες την κρυμμένη ιδιαιτερότητα στη συμπεριφορά του, μια ιδιαιτερότητα που δεν την παρατηρεί όποιος κι όποιος, τα ιδιαίτερα άτομα, όπως εσύ, μόνο. Εκείνα που τον ξέρουν καλύτερα κι απ’ την παλάμη του χεριού τους και μπορούν ν’ αντιληφθούν πλήρως τις διακυμάνσεις στη διάθεσή του.
Και θα έρθει κι η καριόλα η στιγμή, που θα πρέπει να τον παρηγορήσεις. Που θα βλέπεις τον κόσμο του να διαλύεται. Δε θα ξέρεις τι να κάνεις. Δε χρειάζεται να του πεις κάτι. Απλώς να είσαι δίπλα του. Θα προσπαθήσει να σου εξηγήσει τι έγινε, αλλά δε θα σταυρώνεις λέξη απ’ όσα λέει, είτε γιατί θα ακούγονται μπερδεμένα στα αυτιά σου, είτε επειδή δε θες ν’ ακούσεις.
Θα σε κοιτάξει και θα καταλάβεις αμέσως τι έχει γίνει. Μείνε λίγο δίπλα του, κάντε τους ασύλληπτους συνειρμούς σας, δημιουργήστε την αίσθηση ότι πάντα θα υπάρχετε ο ένας για τον άλλο. Κι αφήστε τους άλλους ν’ απορούν πως δυο άνθρωποι χωρίς να μιλάνε μπορούν να τα πουν όλα μ’ ένα βλέμμα. Οι αληθινοί φίλοι μπορούν!
Επιμέλεια κειμένου Παναγιώτη Μουστάκα: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Παναγιώτης Μουστάκας
