Ξέρεις, μόνοι μας δυσκολεύουμε τα πράγματα. Μόνοι μας σκεφτόμαστε περίπλοκα και θέτουμε όρια και σύνορα. Μόνοι μας φοβόμαστε πως δε μπορούμε, πως δεν αντέχουμε, μόνοι μας εκνευριζόμαστε και μόνοι μας βαλτώνουμε.
Πριν το αντιληφθείς, κατηγορείς τους άλλους για ό,τι δεν έχεις κάνει ή για ό,τι στην ουσία φοβάσαι ή δε θέλεις να κάνεις. Όταν συνειδητοποιήσεις πως εσύ είσαι υπεύθυνος για ό,τι έχεις φέρει στη ζωή σου νιώθεις ηλίθιος και αρχίζουν οι ενοχές.
Αν είσαι εγωιστής και περήφανος υπάρχει ένα θέμα σε αυτό ακριβώς το σημείο. Οι ενοχές έχουν τέτοια ορμή που δε μπορείς να τις δεχτείς και άρα μετατοπίζεις το πρόβλημα αλλού. Αλλάζεις χαρακτήρα και συμπεριφορά, παθαίνεις κρίσεις πανικού, δε κοιμάσαι ή κοιμάσαι πολύ, αισθάνεσαι μόνος και ανίκανος να αισθανθείς ξανά χαρούμενος.
Σιγά σιγά όμως αρχίζει και αναπτύσσεται κάτι μαγικό, κάτι που δε περιγράφεται με λέξεις. Ένα συναίσθημα ωκεάνιο στο βυθό που βρίσκεσαι. Αρχίζεις να ημερεύεις τους καρχαρίες καθώς αποφασίζεις να αναδυθείς και αρχίζουν και φαίνονται οι μορφές των ανθρώπων που σε περίμεναν και σου έδιναν συμβουλές ομαλής ανάδυσης.
Και δεν έφυγαν ή έστω δεν έφυγαν για πολύ, ξαναγυρνούσαν και ήταν σταθερά εκεί. Γιατί σε γνωρίζουν καλά, γιατί τα ίδια περνούν ή πέρασαν κι εκείνοι. Και μετά όλα φαίνονται καλύτερα, εύκολα. Ακόμα κι αυτά που δεν υπολόγιζες.
Και τελικά αντιλαμβάνεσαι πως μπορείς να κάνεις τη ζωή που πάντα ονειρευόσουν.
Συνειδητοποιείς επίσης πως είναι απαραίτητο να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου στις μοναξιές σου, στα καλά και στα κακά σου. Ξεκινάς επίσης να ξέρεις τι αισθάνεσαι. Να έχεις επίγνωση. Να νιώθεις στο πετσί σου καθετί που λες και σκέφτεσαι.
Να μη λυπάσαι τον εαυτό σου. Να γελάς μαζί του, να αυτοσαρκάζεσαι και να το ξεπερνάς.
Να μην είσαι υποχείριο των άλλων. Να είσαι δυνατός. Να είσαι βέβαιος πως μπορείς να γκρεμίσεις τα πάντα με τα δυο σου χέρια αλλά να επιλέγεις να χτίζεις μόνο.
Να χαμογελάς, να σου το θυμίζεις. Δε μπορείς να αλλάξεις εσύ τους άλλους, να σου το θυμίζεις κι αυτό.
Να περπατάς με αυτοπεποίθηση και να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά αλλά το βλέμμα σου ίσιο.
Να ξέρεις πως είναι φυσιολογικό να πονάς. Δεν είσαι ο μόνος και δεν είσαι μόνος.
Να ξέρεις πότε να φεύγεις, αλλά να φεύγεις μόνο όταν έχεις προσπαθήσει μέχρι τέλους. Και να μη κλαις. Να το γιορτάζεις.
Να μη σε στοιχειώνει το παρελθόν σου και να μη φοβάσαι το μέλλον. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν.
Να μπορείς να επικοινωνείς με βασιλιάδες και τσιγγάνους χωρίς διακρίσεις. Να μην εξυψώνεις αλλά ούτε να υποτιμάς. Να μη χάνεις στιγμή τον εαυτό σου. Να είσαι εσύ. Πάντα.
Να περιποιείσαι τις εσωτερικές πληγές σου, να τις φιλάς, να τις χαϊδεύεις αλλά να μη σου προκαλούν πόνο. Μετά να σηκώνεις πάλι κεφάλι.
Να κοιτάς τους άλλους στα μάτια, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να εννοείς αυτό που λες.
Να έχεις χιούμορ, δηλώνει νοημοσύνη.
Να μην παπαγαλίζεις μονίμως αποφθέγματα άλλων. Αυτό είναι το πιο εύκολο. Και σε επηρεάζει. Περισσότερο από όσο νομίζεις. Να έχεις δική σου άποψη και αισθητική. Να σε εμπνέουν αλλά να δημιουργείς και δικά σου, και ας είναι λάθος.
Να μη μειώνεις τον εαυτό σου. Αλλά να μην είσαι και υπερφίαλος.
Να ζητάς αυτό που θέλεις και να μη φοβάσαι να ρωτάς.
Να διεκδικείς, με πάθος. Να αγαπάς. Με πάθος. Να κάνεις έρωτα. Με πάθος.
Να φροντίζεις τον εαυτό σου.
Μη φοβάσαι λοιπόν το σκοτάδι, είναι μαγικό το τι μπορεί να συμβεί.
Αποδέξου το και μετά έρχεται μόνο το φως.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τις πιο τρελές σου επιθυμίες από σήμερα, να ζείς όμορφα και να φέρεσαι καλά σε όλους, ανεξαρτήτως. Και να αγαπάς δυνατά.
Μάθε να είσαι ευτυχισμένος. Όχι επειδή στο είπαν αλλά επειδή θέλεις.
Να μην υπάρχει άλλη επιλογή. Να είσαι ευτυχισμένος.
Συντάκτης: Κέρεν Ταμάμη
