Πολλές φορές αναλογιζόμαστε κάποιες καταστάσεις που μας έχουν συμβεί. Ευχάριστες ή δυσάρεστες όλοι μας λίγο πολύ έχουμε ζήσει βιώματα που αναρωτηθήκαμε πως μπορεί να έγινε αυτό σε εμάς. Μια πρώτη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό, αφού έχουμε αναλύσει όλες τις παραμέτρους σταθερές και μεταβλητές, είναι ότι ήταν να γίνει κι έγινε. Λίγο η θέση των πλανητών, λίγο που το είπαν και τα χαρτιά όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο, καθώς λέει και το άσμα. Υπάρχει όμως και κάτι που συνήθως δε λαμβάνουμε υπόψιν σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Κάτι που θα έπρεπε να το συνυπολογίσουμε και να δούμε πώς θα εξελισσόταν μια συγκεκριμένη κατάσταση αν αυτό το κάτι ήταν έστω και λίγο διαφορετικό. Τι είναι αυτό το κάτι; Η λεπτομέρεια. Πιο συγκεκριμένα η λεπτομέρεια εκείνης της στιγμής.
Όλοι μας σε καθημερινή βάση κάνουμε κάποια πράγματα τα οποία θεωρούμε δεδομένα. Θα σηκωθούμε το πρωί, θα κάνουμε τον καφέ μας, θα βγούμε στο δρόμο και θα ξεκινήσουμε τη μέρα μας, ωραία μέχρι εδώ; Κι έστω ότι σήμερα μια απόφαση που πήρες, κάτι διαφορετικό που θέλησες να κάνεις, σού άλλαξε το πρόγραμμα. Κάτι πολύ μικρό και αμελητέο. Δεν ήθελες, ας πούμε στιγμιαίο καφέ σήμερα βρε αδερφέ. Λαχτάρησες έναν ελληνικό για παράδειγμα. Κι εκεί που ο βραστήρας θα σου ζέσταινε το νεράκι μέσα σε δυο λεπτάκια, εσύ έδωσες πέντε λεπτά στο μάτι της κουζίνας μέχρι να σου ετοιμάσει τον ελληνικό που για κάποιον λόγο σήμερα σου καρφώθηκε να πιεις. Τρία λεπτά. Τρία επιπλέον λεπτά εκτός του καθημερινού σου προγράμματος. Έλα μωρέ, θα σκεφτείς. Σιγά την καθυστέρηση.
Βγαίνεις, λοιπόν, στο δρόμο και πας στη δουλειά σου. Και έχεις τον απόλυτο έλεγχο. Είσαι στην ώρα σου και ξέρεις πως είσαι εντός χρονοδιαγράμματος. Και σε πιάνει το φανάρι σε κάποια διασταύρωση, που αν έβγαινες από το σπίτι στην ακριβή σου ώρα ίσως και να μη σε έπιανε. Εκείνη η ηλικιωμένη κυρία που ήταν φορτωμένη με τα ψώνια να διέσχιζε το δρόμο μετά που θα περνούσες εσύ, οπότε δε θα χρειαζόταν να σταματήσεις για να περιμένεις να περάσει απέναντι. Μικροπράγματα. Όλα καλά. Λεπτομέρειες άνευ σημασίας που συμβαίνουν απλά και μόνο γιατί ο πρωινός σου καφές σου πήρε τρία λεπτά παραπάνω, μέχρι να τον ετοιμάσεις. Μόνο τρία λεπτά!
Ή μήπως τρία ολόκληρα λεπτά. Γιατί μέσα σε αυτά τα επιπλέον τρία λεπτά, εκεί έξω το πεπρωμένο ίσως έχει ήδη αρχίσει να γράφεται. Μια κατάσταση που ήταν γραφτό σου να ζήσεις, ξεκίνησε να διαδραματίζεται και σε περιμένει. Μια κατάσταση που θα σου έμελλε να γίνει εμπειρία ζωής. Κάτι που μπορεί να σε στιγμάτισε για πάντα. Ίσως ακόμα κι εκείνο το πρόσωπο που έμελλε να γίνει ο άνθρωπός σου. Ο έρωτας της ζωής σου. Κι αν τυχόν εσύ έβγαινες από το σπίτι στην ακριβή σου ώρα και η ηλικιωμένη κυρία η φορτωμένη με τα ψώνια διέσχιζε το δρόμο μετά που θα περνούσες εσύ, σκέψου ότι κι αυτή η κατάσταση θα διαδραματιζόταν μετά που θα περνούσες εσύ. Ο άνθρωπος αυτός να συνέχιζε το διάβα του και να μην τον συναντούσες ποτέ. Γιατί τα μεγαλύτερα πράγματα, συμβαίνουν πάντα στις πιο ανύποπτες στιγμές. Όσο κυνηγάς κάτι τόσο αυτό βρίσκει τον τρόπο και ξεγλιστράει. Ενώ όταν το αφήνεις στη στιγμή, έρχεται από μόνο του και σε βρίσκει. Μέσα σε μια στιγμή.
Στιγμή. Η πιο μικρή, η ελάχιστη βαθμίδα στην κλίμακα του χρόνου. Μια ανεπαίσθητη μονάδα μέτρησης μέσα σε μια ολόκληρη ζωή. Πόσο διαρκεί άραγε μια στιγμή; Κάποια δευτερόλεπτα; Κάποια κλάσματα ίσως του δευτερολέπτου; Όσο κι αν διαρκεί, είναι ικανή να αλλάξει μια ζωή. Να φέρει όσα δεν έφερε ποτέ ένας ολόκληρος χρόνος. Να αφήσει το στίγμα της μέσα στο χωροχρόνο. Κι αν το πεπρωμένο είναι γραμμένο, μήπως τελικά το καθορίζουμε εμείς; Μόνο με μια απόφαση. Με μια σκέψη της στιγμής. Την επόμενη, λοιπόν, φορά που θα αναρωτηθείς γιατί και πώς μπορεί να συνέβη αυτό το κάτι σε εσένα ψάξε λίγο και τη στιγμή. Πιθανόν η απάντηση να βρίσκεται εκεί.
Συντάκτης: Δημήτρης Ευσταθιάδης
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
