Μάλλον το νοίκι σηκώνεται τα βράδια και το σκάει δεν εξηγείται αλλιώς

Μήπως είσαι ένας από εκείνους που πήραν το ρίσκο να αφήσουν το πατρικό τους και να νοικιάσουν μόνοι; Έχει τύχει να κοιμηθείς  σε φιλικά σπίτια για να αποφύγεις τη σπιτονοικοκυρά σου; Αναγκάστηκες ποτέ να κάνεις γενική καθαριότητα σε όλο το σπίτι μήπως βρεις κανένα 5ευρώ πεσμένο πίσω από τον καναπέ  για να συμπληρώσεις τα λεφτά του ενοικίου; Αν η απάντησή σου στα παραπάνω ερωτήματα είναι ναι, τότε Συγχαρητήρια! Ανήκεις κι εσύ στο μεγάλο κλαμπ των «Μένω μόνος και πάλι ήπια το νοίκι μου»! Βέβαια κάποιοι το έκαναν ποτά, άλλοι ρούχα κι υπάρχουν και εκείνοι που ούτε θυμούνται ακριβώς ποιες ανούσιες σπατάλες τους φέρνουν κάθε φορά σ ’αυτή τη θέση, γιατί ξεφάντωνε, ξεφάντωνε, άδειασε το πουγκί τους.

Όπως και να’χει είναι δύσκολο πράγμα στις μέρες μας να νοικιάσει κανείς μόνος. Όλοι θέλουν αλλά εν τέλει λίγοι το τολμούν ή περιμένουν να παντρευτούν για να φύγουν. Μήπως γι’ αυτό τελικά άρχισαν να νοικοκυρεύονται όλοι από νωρίς; Κακά τα ψέμματα, το να συζείς είναι ο πιο εύκολος τρόπος να φύγεις απ’ το πατρικό σου, έχοντας τις δουλειές του σπιτιού και τα έξοδα μοιρασμένα στα δύο κι αν ξεμείνει ο ένας, βγάζει  το φίδι απ’ την τρύπα ο άλλος. Κράτα με να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε το βουνό.

Τι συμβαίνει όμως όταν μπαίνεις μόνος στο βάσανο του ενοικίου; Αρχικά συνειδητοποιείς πόσο δεδομένα είχες απλά καθημερινά πράγματα που ως γνωστόν όταν τα έχουμε δεν τα εκτιμάμε. Όλοι ξέρουν ότι η κλασική Ελληνίδα μάνα, που κακομαθαίνει τα παιδιά της, φροντίζει πάντα να τους τα παρέχει όλα, γι’ αυτό κι όταν μένεις με τους γονείς σου γυρνάς σε ένα σπίτι καθαρό, βρίσκεις τα ρούχα σου πλυμένα και ζεστό σπιτικό φαγητό να σε περιμένει. Όποιο ράφι αδειάζει κατευθείαν γεμίζει. Αρρωσταίνεις, σε φροντίζουν, πεινάς και σε ταΐζουν. Οι μανούλες έχουν αυτή τη μαγική ικανότητα να τα προλαβαίνουν όλα και να τα κάνουν να φαίνονται πάντα εύκολα, μέχρι που τις αποχωρίζεσαι και βλέπεις ότι τελικά δεν είναι. Το ψυγείο δε γεμίζει μόνο του, ούτε και τα ράφια. Τα πιάτα δεν καθαρίζονται ως δια μαγείας, για να μη μιλήσω για τα ρούχα. Το κερασάκι στην τούρτα είναι η στιγμή που έρχονται οι λογαριασμοί κι είναι πάντα η χειρότερη στιγμή.

Τώρα που μπήκες στο χορό θα χορέψεις! Ξεκινάς οικονομία. Να φίλε μου, οικονομία, που όταν σου έλεγε ο μπαμπάς σου «μαζέψου και μη σκορπάς έτσι τα λεφτά σου» γελούσες, τώρα αναπολείς τα λόγια του και καταλαβαίνεις τι εννοούσε. Μαθαίνεις λοιπόν σιγά-σιγά όλες τις προσφορές για να ξέρεις από ποιο σουπερμάρκετ θα αγοράζεις το καθετί. Ειδικά το 1+1 δώρο γίνεται το αγαπημένο σου. Αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι δε χρειάζεται να κρατάς συνέχεια αναμμένο το φως, υπάρχουν ωραιότατα κεράκια με τα οποία φτιάχνεις και ρομαντική ατμόσφαιρα. Δεν ανοίγεις και πολύ τη θέρμανση, αφού έχεις αυτές τις υπέροχες χουχουλιάρικες κουβέρτες που σου πήρε η μαμά απ’ το παζάρι.

Κάπως έτσι ενισχύεται και η ανθρώπινη επαφή, κάνοντας αγκαλίτσες για να ζεσταθούμε. Κι αν μείνει καμιά φορά το ίντερνετ απλήρωτο, δεν αγχώνεσαι, γιατί με ακροβατικά στο μπαλκόνι κάπως καταφέρνεις να πιάσεις το wifi του γείτονα. Πρώτη βοήθεια του Θεού, δεύτερη του γειτόνου, όπως λένε. Όσο για το φαγητό, μακαρόνια κι άγιος ο Θεός! Τη μια μέρα κοφτά, την άλλη πέννες και μετά σπαγγέτι για να έχουμε και ποικιλία. Γενικότερα γίνεσαι πιο βολικός-ταπεινός άνθρωπος και μαθαίνεις να συμβιβάζεσαι με τα λίγα.

Μετά λοιπόν τη τόση οικονομία, φτάνει η στιγμή που αλλάζει ο μήνας. Πείθεις τον εαυτό σου ότι δε θέλεις γιατί σου αρέσει ο μήνας που διανύεις, ενώ στον επόμενο έχεις ανάδρομο Ερμή. Η αλήθεια είναι όμως ότι δε θέλεις να έρθει η 1η του μήνα, γιατί θα πρέπει πάλι να πληρώσεις το νοίκι, που όλο το μήνα μαζεύεις κι όλο κάπου χάνεται, κάτι σαν τρύπιος κουμπαράς. Ζορίζεσαι, ψάχνεσαι, κλείνεις παντζούρια και αναπολείς  τους παλιούς καλούς καιρούς που τα έβρισκες όλα έτοιμα στρωμένα δίχως κόπο και άγχος. Στο τέλος βρίσκεις τρόπο και το πληρώνεις και τον επόμενο μήνα φτου κι απ’ την αρχή. Φαύλος κύκλος αυτό το ενοίκιο.

Αξίζει όμως τον κόπο, γιατί μπορεί να ακούγεται δύσκολο, αλλά στα δύσκολα είναι πάντα η γλύκα. Γίνεσαι αυτόματα πιο υπεύθυνος άνθρωπος μόλις νοικιάσεις μόνος, θαρρείς και ενηλικιώνεσαι τότε κι όχι όταν γίνεσαι  18. Έχεις τον χώρο σου, την ηρεμία σου όταν την αποζητάς και τη φασαρία όταν την επιθυμείς. Μπορείς να γυρνάς σπίτι ό, τι ώρα σου καπνίσει και να αφήσεις και λίγο πεταμένα τα ρούχα στο πάτωμα, δε θα σου πει κανείς τίποτα. Πάρε σκύλο, κάνε πιτζάμα πάρτι κάνε και βόλτες γυμνός αν θέλεις, γιατί είσαι στο δικό σου σπίτι κι αυτό από μόνο του είναι αξία ανεκτίμητη. Είτε είναι μεγάλο είτε studio δεν έχει σημασία, γιατί όπως λέει κι η παροιμία «ένα μικρό δικό μου σπίτι είναι καλύτερο από ένα μεγάλο ξένο».

Κάπως έτσι με ανάμεικτα συναισθήματα που εναλλάσσονται διαρκώς, περνά την καθημερινότητα ο νοικάρης. Όλο βάζει πρόγραμμα κι όλο πέφτει έξω, αλλά δεν έχει κι άλλη επιλογή. Υπομονή, θυσίες και οικονομία, γιατί μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, αλλά το νοίκι περιμένει!