Το ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα το ξέρουμε. Πηγή έμπνευσης, ζωής, χαράς, δύναμης απ’ τη μία και από την άλλη πόνου, θλίψης, δυστυχίας.
Είναι αυτός που θα ‘πρεπε να συνοδεύει τις ευχές στα γενέθλια και στις γιορτές. Τόσο σημαντικός.
«Χρόνια πολλά, υγεία, τύχη κι έρωτα».
Από παιδιά ασχολούμαστε μαζί του. Η πιο καυτή ερώτηση από τότε ήταν το «ποιόν αγαπάς;».
Κι εσύ που τον σνομπάρεις το ξέρεις καλά. Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει χρώμα πουθενά. Ακόμη και στα θρίλερ ο πρωταγωνιστής είναι ερωτευμένος με την πρωταγωνίστρια. Οι περιπέτειες πάντα τελειώνουν με ένα φιλί κι ο Κλαρκ Κεντ δεν θα ήταν ίδιος χωρίς τη Λόις Λέιν.
Μέχρι και ο πόνος που προκαλεί πολλές φορές είναι καλοδεχούμενος. Δίνει την αίσθηση της ζωής.
Αυτό που δεν αντέχεται είναι το κενό του. Η φάση που βρίσκεσαι όταν δεν υπάρχει. Όταν ο προηγούμενος έχει τελειώσει οριστικά κι ο επόμενος ψάχνει τη γωνία που θα σου την στήσει.
Αλλόκοτη κατάσταση. Παράξενη. Πέφτεις για ύπνο και; Κενό. Κοιτάς το κινητό αδιάφορα. Δεν έχεις καμιά λαχτάρα να χτυπήσει από κάποιον.
Βγαίνεις έξω και το βλέμμα δε γυρίζει σα φάρος περιπολικού, μήπως και τον συναντήσεις κάπου.
Δεν παίρνεις τις φίλες σου τηλέφωνο άγριο χάραμα να ζητήσεις τις συμβουλές τους.
Ακούς τα τραγούδια ύμνους και δεν ξέρεις που να τα αφιερώσεις.
Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι θέλεις σαν τρελή να ερωτευτείς. Θέλεις να φωνάξεις ότι είσαι εδώ και τον περιμένεις κι αναρωτιέσαι γιατί αργεί να φανεί, πού μπορεί να χάθηκε και τι έχεις κάνει λάθος.
Αυτό το κενό είναι τόσο βαρετό κι ανυπόφορο.
Σου λείπει εκείνο το μπουρδούκλωμα στο στομάχι και οι εκατόν είκοσι εφτά σφίξεις το λεπτό.
Κάνεις υποθέσεις για το πώς θα είναι ο νέος, πολυπόθητος έρωτας. Τον φαντάζεσαι πότε μελαχρινό και πότε ξανθό, με μπλε ή πράσινα μάτια, με κοιλίτσα ή φαλάκρα αναλόγως τη διάθεση.
Του δίνεις όνομα και πλάθεις ιστορίες. Όπως και ελαττώματα για να τον κάνεις άνθρωπο κι όχι το φάντασμα που είναι.
Και κάπως έτσι το κενό αποκτά λίγο ενδιαφέρον, μια περιπέτεια.
Ζεις μια ζωή που κρατάει από ένα λεπτό μέχρι αρκετή ώρα, ώσπου να σε πάρει ο ύπνος. Αν θέλεις τη συνεχίζεις την επόμενη μέρα. Σαν σήριαλ. Το δικό σου σήριαλ.
Δεν τολμάς να πεις πουθενά όλα αυτά τα όνειρα γιατί μπορεί να σε περάσουν για τρελή. Οι ερωτευμένοι θα σου πουν να κοιτάξεις να βρεις σάρκα και οστά, οι απογοητευμένοι θα σου πουν πως καλύτερα που είσαι μόνη κι έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και οι υπόλοιποι θα σου προτείνουν διακοπές γιατί μάλλον χρειάζεσαι ξεκούραση.
Δεν είναι ότι θα πάθεις κάτι αν μείνεις και έξι μήνες χωρίς να είσαι ερωτευμένη με κάποιον, είναι αυτό το κενό που ουρλιάζει «γέμισέ με».
Κι αυτό το κενό δε γεμίζει με σεξ της μιας νύχτας ή και περισσότερων. Θέλει συναισθηματική τροφή, θέλει χτίσιμο μέρα με τη μέρα.
Ξέρω ότι υπάρχουν κι άνθρωποι που το αποζητούν αυτό το κενό. Θέλουν να μηδενίσουν και ν’ αρχίσουν από την αρχή. Αυτοί που κουράστηκαν ίσως, να πονούν και να κάνουν πισωγυρίσματα.
Ναι, σ’ αυτές τις περιπτώσεις το κενό αποτελεί λύτρωση, ανάσα κι αφετηρία.
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε με το κενό αυτό διάστημα είναι να θέσουμε νέες βάσεις και νέους στόχους. Να αντιληφθούμε τι ζητάμε και να αναζητήσουμε τρόπους να το πετύχουμε.
Ας αγαπήσουμε προς το παρόν αυτό το κενό μας κι ας ευχηθούμε να γεμίσει με τον έρωτα που λαχταρούμε.
«Δε μπόρεσα να σ’ αντικαταστήσω με κανέναν. Όχι γιατί ήσουν αναντικατάστατος απλώς γιατί από έρωτα σε έρωτα πάντα μεσολαβεί λίγο κενό.» Ντίνος Χριστιανόπουλος.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
