Με έχουν κουράσει τα γλυκανάλατα στον έρωτα.
«Ο έρωτας κάνει τα πουλάκια να κελαηδούν», «την ώρα που αισθάνεσαι πεταλούδες να πετάνε στο στομάχι σου», «κι η καρδιά σου δένεται κόμπος», «και βγάζεις φτερά και πετάς», «ως τ’ αστέρια κι ακόμα παραπέρα», κι άλλα τέτοια, που δε θα μπαίνανε ούτε σε βιβλίο της Μαντά. Στεγνές συναισθημάτων μελούρες, για να πουλήσουμε περιοδικά, άρλεκιν και διαφημίσεις στο Ε.
Ο έρωτας είναι βρώμικο συναίσθημα.
Δεν έχει καμιά σχέση με την αγάπη. Η αγάπη είναι ανιδιοτελής, ο έρωτας είναι κτητικός και μουνόπανο. Ζηλεύει, τσαντίζεται και παίρνει τηλέφωνα σ’ ακατάλληλες στιγμές. Σκοτώνει υπέροχα τριαντάφυλλα, τα τυλίγει σε πλαστικό, και στα φέρνει πεσκέσι. Ο έρωτας δεν ξέρει ν’ αφήνει τον κόσμο να φεύγει, και κάνει φασαρίες μόνο και μόνο για να κερδίσει προσοχή.
Γιατί, πάνω απ’ όλα, ο έρωτας είναι τελείως ηλίθιος.
«Ο έρωτας σε μεταμορφώνει», λέει ο κόσμος· κι έχει δίκιο, σε μεταμορφώνει σ’ ένα χαρούμενο καθυστέρημα, ανίκανο για οποιαδήποτε παραγωγική δραστηριότητα. Μπλοκάρει το μυαλό, και το αναγκάζει να σκέφτεται συνεχώς το καλοσχηματισμένο της πρόσωπο, τα μάτια της, έτσι όπως δείχνουν το ηλιόφως, τα χείλη της, κόκκινα σαν…
Καταλαβαίνεις τι εννοώ;
Ο ερωτευμένος δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα. Υποχρεώσεις, ευθύνες, κόσμος που εξαρτάται από σένα, όλα μια πολύ περίεργη θολούρα μπροστά σ’ όλα αυτά που αισθάνεσαι. Παρατάς τους φίλους σου (μεγάλο φάουλ), το playstation (μεγαλύτερο φάουλ), και βάζεις στο λεξιλόγιό σου μαλακίες του στυλ «μωρό μου», «μωράκι μου» αν είσαι βαριά περίπτωση, «αγάπη μου» για τους εντελώς αποβλακωμένους.
Ο εγωκεντρισμός του ερωτευμένου δεν έχει ταβάνι. Αν έχεις βρεθεί σε παρέα με ερωτευμένο και δεν έχεις σκεφτεί ούτε μια φορά να τον πιάσεις από τα μαλλιά, να του χώσεις το κεφάλι στο μπολ με τη σούπα και να του το κρατήσεις εκεί μέχρι να σταματήσει να βγάζει μπουρμπουλήθρες, δεν ξέρω σε ποιο σύμπαν μεγάλωσες. Ο ερωτευμένος είναι ανίκανος ν’ ακούσει οποιονδήποτε εκτός του εαυτού του, και να μιλήσει για οποιονδήποτε πέρα από τον εαυτό του.
Να ποινικοποιήσουμε τον έρωτα, λοιπόν;
Φυσικά. Και μαζί του να ποινικοποιήσουμε όλη την καλλιτεχνική δημιουργία γύρω του· όλα τα βιβλία που γράφτηκαν από ερωτευμένους ανθρώπους για τις μούσες τους, όλους τους πίνακες που απεικονίζουν την τρυφερότητα μεταξύ δυο ανθρώπων, όλα τα κομμάτια που ακούμε πιωμένοι στις 3 το πρωί. Να πιάσουμε και να ρίξουμε στη φωτιά τα βιβλία του Ζολά και τις ταινίες με τον Μπελμοντό και τη δισκογραφία των Beatles και των Kiss.
Αλλά να μη σταματήσουμε εκεί. Να στήσουμε μπλόκα και να πιάνουμε τους ερωτευμένους, τέτοιοι που είναι. Όλα τα ζευγαράκια που αράζουν στο Θησείο, και τα παιδιά που κατεβάζουν, κάτι χαμένες ώρες, μπύρες στην Καμάρα, κι όλους όσους κρατιούνται χέρι χέρι, στη βόλτα της Παραλιακής, στην Αλεξανδρούπολη.
Και μετά, να νεκρώσουμε τα συναισθήματά μας, να κλείσουμε τα χημικά που τρέχουν στο αίμα μας, να καθίσουμε στ’ αυγά μας και να κάνουμε τη δουλίτσα μας. Να γυρίζουμε σπίτι μόνοι μας, να ζούμε μια ζωή πολύ παραγωγική και λίγο άνοστη.
Τελείωσε, ο έρωτας πρέπει να εξαφανιστεί από τον πλανήτη. Μπορεί να είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που άνθρωπος μπορεί να κρατήσει, μπορεί να κάνει συγγραφείς σαν τον Λουντέμη, επιστήμονες σαν τον Αϊνστάιν, φιλοσόφους σαν τον Σωκράτη πιο ανθρώπους από κάθε δουλειά κι ιδέα τους. Πρέπει να τον εξαφανίσουμε, όμως, δεν είναι ούτε κουλτουριάρης, ούτε σκεπτόμενος.
Δεν θέλει μυαλό, καρδιά θέλει.
Συντάκτης: Γιώργος Γραμματόπουλος
