Πολλάκις αναφερθήκαμε στον παθιασμένο έρωτα, στο αίμα που κοχλάζει, στις σάρκες που ξεσκίζονται για να προβάλουν την αδηφάγο κτητικότητα στο σώμα του άλλου. Χωρίς περιορισμούς, χωρίς λογική για να αντιληφθείς πόσα πράγματα μπορεί να αλλάξει μέσα σου ή έξω σου, τρομακτικά πώς μπορεί να σε διαφεντεύει, ο έρωτας.
Καλός ο έρωτας δε λέω, ανυπόμονος, ανατρεπτικός, ζωντανός. Μα δε θα τρέφεται για πάντα από σάρκες, ορμόνες και αυθορμητισμό.
Ας πάψουμε επιτέλους να βαφτίζουμε «αγάπη» το όνομα μιας καψούρας.
Καταρχήν η αγάπη είναι συναίσθημα, η καψούρα όχι. Η αγάπη νιώθει χωρίς να είναι απαραίτητες άλλες αισθήσεις · η καψούρα βλέπει, αγγίζει, οσφραίνεται και έτσι γοητεύεται.
Ο έρωτας έχει σκοπό να καλύψει τις προσωπικές μας ανάγκες. Στη φράση «δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν» εκφράζουμε τη δική μας επιθυμία να βρίσκεται κοντά ο άλλος. Στην αγάπη μπροστά, η εξουσία είναι ανύπαρκτη γι’ αυτό και μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τον άλλο αν οι ανάγκες του απαιτούν να μη βρισκόμαστε καν κοντά του.
Στην αγάπη δεν έχει λόγο η εξωτερική εμφάνιση, η τρέλα, η προσκόλληση. Αγάπη είναι να αφήνεις τον άλλο να αναπτύσσεται, χωρίς αυτό να το βλέπεις ως απειλή. Να έχεις τη στοργή, την αφοσίωση, τον αλτρουισμό ως πρώτες λέξεις με τις οποίες πράττεις. Γιατί, είναι πέντε γράμματα η αγάπη, αλλά εικοσιπέντε χιλιάδες πράξεις που την υποδηλώνουν. Κι είναι πράξεις που δεν πασχίζεις να τις κάνεις αλλά που σου βγαίνουν αυθόρμητα.
Από τη στιγμή που θα τη νιώσεις μεγαλώνει, ριζώνει μέσα σου και δε σβήνει ποτέ. Επικεντρώνεται στα χαρακτηριστικά του άλλου ως σύνολο και προσφέρει χωρίς να ζητά αντάλλαγμα. Υπάρχει κατανόηση στην απόσταση που διαχωρίζει τη ζωή του συντρόφου πέραν από τη σχέση.
Κι έτσι τόσο απλά δε χρειάζεσαι λόγο για να αγαπάς.
Πανάρχαιο συναίσθημα, μνημειώδες που εξευτελίζεται αν δε συνοδεύεται από ασφάλεια, εμπιστοσύνη, σεβασμό. Λέξη που μολύνεται, αν βγαίνει από χείλη που δεν την εννοούν. Πράξη που χαλά, αν δίνεις λίγα γιατί κάθε φορά πρέπει να δίνεις τόσα πολλά σα να ‘ναι η τελευταία που το κάνεις.
Είναι αδύνατο να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που γνώρισες δύο μήνες πριν όταν δεν υπάρχει ακόμα το συναισθηματικό δέσιμο. Mπορείς να δεις τα ελαττώματα του άλλου μέσα σε λίγους μήνες; Τις αδυναμίες του; Τα τρωτά του σημεία; Όχι φυσικά! Μα ας υποθέσουμε ότι τα βλέπεις · μπορείς να συνεχίσεις να τα αγαπάς; Μπορείς να έχεις αυταπάρνηση, να μη ζηλεύεις, να μην απαιτείς, να θυσιάζεις το εγώ σου και να μην κοιτάς δυσκολίες; Ο έρωτας ζητά τη σωματική επαφή, προκαλεί τη ζήλεια κι έτσι κάθε δυσκολία εκρήγνυται σε καυγά, απαιτεί τον άλλο ολόδικό σου. Φυσικά και δεν είναι κακό · είναι υπέροχο, μα δεν είναι αγάπη αυτό που ζείτε, είναι ένας μικρός τιτανικός που θα ‘ναι θαύμα αν σωθείτε.
Εδώ μιλάμε για την αγάπη που θα μετατραπεί ο έρωτάς σας αν σωθείτε. Ντάξει, ο έρωτας ήταν το έναυσμα για να γνωρίσεις τον άλλο. Για να είναι μια σχέση επιτυχημένη χρειάζεται η αγάπη να γίνει η κρούστα γύρω από τον έρωτα, να ωριμάσει, να ψηθεί. Κι εκεί που γοητευόσουν από τα μάτια του άλλου, θα γοητεύεσαι από τα μάτια που κοιτάς εντός του. Εκείνα που δεν τα βλέπουν πολλοί και που δε χρειάζεσαι φως για να τα αντικρύσεις.
Μιλάμε για μια διαδικασία σε βάθος χρόνου. Εκεί που θα μπορείς να είσαι και μαζί με τον άλλο και χώρια, εκεί που θα έχεις ζήσει πράγματα μαζί του που αξίζουν θησαυρό, εκεί που ο εγωισμός θα απουσιάζει, που θα έρχεται μπουνάτσα και δε θα φοβάστε στιγμή, εκεί που δε θα λέτε «σε χωρίζω» αλλά θα μένετε μαζί για να κρατήσετε ότι δε χάλασε ποτέ.
Ποιος δε θέλει να αγαπά και να αγαπιέται; Ποιος δε νιώθει σημαντικός όταν είναι πρωτεραιότητα για κάποιον άλλο, όταν το φροντίζει, όταν σέβεται τα όνειρά του; Ποιος μπορεί να διώχνει αυτό το όμορφο συναίσθημα; Κι αν τελικά το διώχνει πόσο κενός μπορεί να αισθάνεται; Το πιο σημαντικό είναι να αγαπάς με τον τρόπο που ο άλλος το βιώνει πάνω του ως αγάπη, μέσα και παντού του.
Αν η αγάπη προέρχεται από ένα ιδιαίτερα ποιοτικό χαρμάνι, ο έρωτας είναι η προεργασία πριν τελειοποιηθεί και μόνο ως προεργασία μπορεί να μείνει.
Οποιαδήποτε τυχαία αναφορά της αγάπης στο όνομα της καψούρας παρακαλώ όπως αποφεύγεται. Η αληθινή αγάπη είναι ήρεμη τόσο που δεν πονάει τον άλλο, ζεστή αλλά όχι χλιαρή, απαλή τόσο που δεν ακούγεται.
Συντάκτης: Μαρία Παναγιώτου
