Παίρνεις τόση αγάπη και δείχνουν σαν να υπάρχεις στον κόσμο μόνο εσύ. Φέρονται έτσι, λες και προσπαθούν να σε πείσουν. Μα στον κόσμο που εσύ αντιλαμβάνεσαι υπάρχουν μόνο αυτοί στο κέντρο του. Δύο μεγάλοι βράχοι πάνω στους οποίους σκάει κάθε κύμα. Κι οι οποίοι κόβουν τη φόρα σε κάθε θαλασσοταραχή. Δύο πελώρια βουνά που κρύβουν πίσω τους όλα τα δεινά της ανθρώπινης φύσης. Είτε ανήλικης, είτε ενήλικης φύσης. Για να μην τα δεις και κυρίως για να μην τα νιώσεις. Δύο τέτοια βουνά που στέκουν στα μάτια σου μπροστά ώστε να μην μπορείς καν να διανοηθείς ποια είναι τα δεινά εκείνα.
Είναι οι γονείς σου. Στα παιδικά σου μάτια μέχρι πρότινος φάνταζαν δύο υπεράνθρωποι που βρίσκονται πάντα τριγύρω σου. Ένας κύριος και μία κυρία, δύο «πληρωμένοι» μπράβοι, θαρρείς, που κάποια υπερδύναμη του Καλού τους έχει προσλάβει και μοναδική αποστολή έχουν το να μη σου λείψει τίποτα. Και το να μη φοβηθείς τίποτα. Κι ύστερα μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς πως είναι απλά οι γονείς σου. Δεν πήραν ποτέ μισθό γι’ αυτό και τελικά κανείς δεν τους είχε προσλάβει. Το έκαναν όλο αυτό, λέει, μόνο από αγάπη.
Μισθός δεν υπήρχε ποτέ ούτε έπαθλα κι επιβραβεύσεις. Γεννήθηκες κι έγινες ο κόσμος τους χωρίς να πρωταγωνιστείτε σε κάποια υπερπαραγωγή που θα βγάλει νικητή. Είναι οι γονείς σου αυτοί οι δύο ήρωές σου. Πάντα εκεί, σε όλα. Εσύ από μινιατούρα κάθε χρόνο να ψηλώνεις κι εκείνοι να στέκονται πάντα «θεόρατοι» μπροστά σου, με περισσότερη δύναμη και περισσότερη αγάπη. Θαρρείς κάθε χρόνο «ψήλωναν» κι εκείνοι μαζί σου.
Τα χρόνια πέρασαν κι εκείνοι οι δύο άνθρωποι άρχισαν ξαφνικά να «κονταίνουν». Το δέρμα τους γέμισε πτυχές κι η δύναμή τους μίκρυνε. Στα κοινά και στον έξω κόσμο δεν είναι πλέον πρωταγωνιστές, εκεί έγιναν παλαίμαχοι κομπάρσοι. Μα παρέμειναν πρωταγωνιστές μόνο στη δική σου ζωή. Η ίδια φύση που κάποτε στην όψη τους έκανε να φαίνονται γίγαντες, τώρα κάνει το κορμί τους να δέχεται σταδιακά τη φθορά του χρόνου που πέρασε. Γεράματα, λέει, το λένε.
Ίσως να μη στο πούνε ποτέ μα τώρα εσύ φαίνεσαι η υπερδύναμη του Καλού που βρέθηκε κοντά τους. Εσύ βλέπεις και, κυρίως, αισθάνεσαι ακόμη την αγάπη και την προστασία τους περισσότερο από ποτέ μα εκείνοι αισθάνονται αδύναμοι, ανίσχυροι, ανασφαλείς. Δε θα στο πουν μα όποιος αγαπάει «διαβάζει» τα μάτια και θα το «διαβάσεις» εσύ τώρα στα μάτια τους. Εσύ είσαι πλέον το βουνό, ο βράχος, ο μπράβος, ο μισθοφόρος του Καλού. Είσαι το παιδί τους και σ’ έχουν ανάγκη, για πρώτη φορά, περισσότερο από ποτέ.
Μεγάλωσες αρκετά πια, πήρες δεκαετίες τώρα τη ζωή σου στα χέρια σου κι όταν κάποια στιγμή δεις το σκηνικό από πιο κοντά, όταν το φιλοσοφήσεις, θα εκπλαγείς αφάνταστα. Έχει να κάνει με αγάπη όλο αυτό, οπότε θα ξυπνήσει το παιδί μέσα σου και θα δεις μέσα απ’ τα μάτια του αυτό το θαύμα της ζωής. Αυτόν τον κύκλο που κάποιοι άλλοι άρχισαν να τον σχεδιάζουν μα το μολύβι τώρα το έχεις εσύ.
Είναι ένας κύκλος αγάπης. Μια ζωή αγάπης. Στην αρχή σε φροντίζουν εκείνοι, είσαι ο κόσμος τους κι είναι ο δικός σου. Είναι δυνατοί και νιώθεις μικρός κι αδύναμος. Σου κολλάνε φτερά στην πλάτη και σ’ εκπαιδεύουν να πετάξεις. Είναι ψυχολόγοι, νοσοκόμοι, παλιόφιλοι, αστυνομικοί, γιατροί και κυρίως οι γονείς σου. Κι ύστερα φαντάζουν εκείνοι μικροί κι ανασφαλείς και τους φροντίζεις εσύ. Το ίδιο αγόγγυστα, χωρίς ποτέ να βαρυγκωμά κανείς.
Ξαφνικά έγινες εσύ ψυχολόγος, νοσοκόμος, παλιόφιλος, αστυνομικός και γιατρός. Όχι, δεν είναι θεατρικό όπου εναλλάσσονται ρόλοι και σκηνικά. Είναι το ίδιο σκηνικό όπου η αγάπη δεν αλλάζει χέρια, παραμένει στα ίδια αυτά έξι χέρια. Κι είναι το ίδιο μαγική. Αλλάζει μόνο ο διαχειριστής αυτής της αγάπης. Μα αυτή παραμένει εκεί, αμείωτη, μη σου πω και μεγαλύτερη.
Είναι ο κύκλος της ζωής, ένας υπέροχος κύκλος αγάπης. Αυτός που τον έφτιαξε δε θα μπορούσε να έχει ποτέ πιο εκπληκτικά και στρατηγικά τέλεια δομημένο σχέδιο για ένα τέτοιο μεγαλείο. Είναι ένας απίστευτος κύκλος αγάπης κι οι άνθρωποι που βρίσκονται μέσα του αλλάζουν μόνο στο δέρμα, τα εκατοστά ύψους και την όψη. Οι άνθρωποι μέσα του νιώθουν πλήρωση μόνο όταν από δέκτες γίνουν δότες. Κι ας ήταν πάντα δέκτες και δότες ταυτόχρονα.
Σημ. Για τους γονείς που έφυγαν νωρίς και για τους οποίους δεν προλάβαμε ποτέ να κλείσουμε τον κύκλο, να γίνουμε ψυχολόγοι, νοσοκόμοι, παλιόφιλοι, αστυνομικοί και γιατροί.
Συντάκτης: Ελευθερία Παπασάββα
