Πόσοι άνθρωποι στον πλανήτη Γη τραγουδάνε αυτή τη στιγμή από ευτυχία;
Πόσοι είναι αυτοί, οι κατά άλλα καθώς πρέπει ενήλικες, που κάνουν σαν παιδιά μικρά από έρωτα παρασυρμένοι; Πόσοι φιλιούνται, πόσοι τραγουδάνε, πόσοι στέκονται αντικριστά και κοιτιούνται στα μάτια ενώ τα χέρια τους πλέκονται ώσπου να ιδρώσουν;
Περί έρωτος ο λόγος εν αρχή.
«Έρωτας είναι αυτό, που σε κάνει να χαμογελάς. Είναι η πρώτη σκέψη κάθε πρωί και η τελευταία κάθε βράδυ. Έρωτας είναι, αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις και πάλι παιδί, που σκοτώνει αναστολές και πρέπει, που σου θυμίζει την αυθόρμητη, περιπετειώδη, παρορμητική πλευρά σου» απεφάνθη πολύ εύστοχα η Αγγελική Μαρμαγκιώλη στο άρθρο της «Ο ορισμός του έρωτα».
Περί κεραυνοβόλου έρωτος ο λόγος εν συνεχεία.
Ο έρωτας με την πρώτη ματιά δεν είναι παραμύθι. Ορισμένοι του αποδίδουν τον «επιστημονικό» όρο: κλικ. Όπως και αν λέγεται βρίσκεται γύρω μας αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να κλειδώσουμε τους φόβους μας.
Αυτός ο έρωτας είναι που αξίζει να του δώσεις σημασία. Αυτός είναι που γράφεται στο πρόσωπό σου. Αυτός πυροδοτεί το συναίσθημα και σε πυρπολεί. Νιώθεις τις φλόγες του αλλά δε φοβάσαι μήπως και καείς καθώς αυτές σουλατσάρουν μέσα σου και ξεπηδούν από το βλέμμα σου, που περιπλανάται στο πρόσωπο του άλλου.
Αυτός είναι κεραυνοβόλος έρωτας. Η οπτική ερωτική επικοινωνία με έναν άγνωστο.
Αφήνεις το βλέμμα σου να βολτάρει δεξιά κι αριστερά ώσπου να συναντήσεις εκείνο το βλέμμα που θα σου μιλήσει δίχως φλυαρίες.
Όσο άγνωστο κι αν είναι, πόσο οικείο φαντάζει.
Τα βλέμματα πλησιάζουν καθοδηγούμενα από τα σώματα. Οι άγνωστοι συστήνονται και απαξιώνουν τις τυπικότητες. Μιλούν σα γνωρίζονται κι ας μη γνωρίζουν τα βασικά. Γι’ αυτούς το βασικό είναι ότι αναγνώρισε ο ένας τον άλλον μέσα στο πλήθος. Αδιαφορούν για την πορεία της πρώτης, της δεύτερης ή της ενδεχόμενης νιοστής συνάντησής τους.
Αδυνατώντας να πιστέψουν τι τους συνέβη παραδίνονται στη δίνη και απλά το ζουν. Δεν το ονομάζουν σχέση, έρωτα, γνωριμία, ξεπέτα ή περιπέτεια. Είναι άλλωστε όλα αυτά μαζί και χωρίς όνομα.
Ανακαλύπτουν μια άλλη πραγματικότητα έξω από τα στεγανά ενός συμβιβαστικού έρωτα. Ξαναγίνονται έφηβοι. Παίζουν τους μεγάλους που και που, αλλά δεν τους πολυαρέσει. Περπατάνε αγκαλιασμένοι όχι για να επιδείξουν την ευτυχία τους αλλά επειδή τα σώματά τους μαγνητίζονται υποσυνείδητα.
Βγαίνουν έξω και κάθονται αντικριστά για να δώσουν χώρο στα βλέμματά τους να μιλήσουν όπως την πρώτη φορά. Αυτό είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. Καμιά φορά παριστάνουν τους αγνώστους και ξαναερωτεύονται με την ίδια πρώτη ματιά.
Θα πεις ότι είναι πολύ τυχεροί, ότι φαίνονται πραγματικά ευτυχισμένοι.
Παρ’ όλα αυτά θα αρνηθείς τη ρομαντική σου φύση και δε θα σου περάσει από το μυαλό ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν δύο εντελώς άγνωστοι που ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά. Αν σου το αποκαλύψουν, θα το σνομπάρεις ή θα το θεωρήσεις ένα ωραιοποιημένο παραμύθι δύο ερωτευμένων.
Να συνεχίσεις, έτσι, λοιπόν. Να σνομπάρεις το παραμύθι και να ζεις στα στεγανά που σου χτίζει ο κοινωνικός σου περίγυρος.
Να συνεχίσεις να ψάχνεις τον ιδανικό έρωτα που πληροί τις προϋποθέσεις σου. Να κάνεις σχέσεις που δείχνουν όμορφες κι ας νιώθεις μοναξιά. Να σε φοβίζει το ενδεχόμενο να ερωτευτείς έναν άγνωστο μονάχα με το βλέμμα.
Κι όσο οι αναστολές σου θα κλείνουν τα μάτια σου, επίτρεψε σε εμάς τους ολίγους να το ζούμε και να σου το εξιστορούμε.
Κλείσε τα μάτια σου τώρα.
Συντάκτης: Χριστίνα Πέσιου
