Πληγώθηκες, εντάξει, ξεκόλλα και προχώρα όμως

Απογοήτευση -είτε προέρχεται από έναν χωρισμό είτε από μία απόρριψη- είναι μία έννοια που στο άκουσμά της και μόνο, μας πλημμυρίζουν δεκάδες αρνητικές σκέψεις, μας κατακλύζουν δεκάδες άσχημες αναμνήσεις και νιώθουμε έναν κόμπο στο λαιμό να μας πνίγει. Όπως πάντα βέβαια, το νόμισμα έχει δύο όψεις. Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να βιώνεις μία απόρριψη στον έρωτα και να στροβιλίζεσαι συνεχώς μεταξύ θυμού, εγωισμού και στεναχώριας.

Μόλις όμως ξεπεράσουμε το πρώτο στάδιο, κατά το οποίο σαστίζουμε κι αντιστεκόμαστε στα όσα άσχημα νιώθουμε, περνάμε στο επόμενο βήμα, όπου μετατρέπονται σε μια σημαντική κινητήρια δύναμη για μεγάλες θετικές αλλαγές.

Ξαφνικά, ο υπερφίαλος ανθρώπινος εγωισμός -ειδικά εάν μπήκε και τρίτο άτομο στην ιστορία- μας οδηγεί σε σημαντικές τροποποιήσεις ή βελτιώσεις στην εξωτερική μας εμφάνιση. Πρώτη κίνηση είναι η απώλεια βάρους, με μια προσεγμένη διατροφή κι άσκηση κι όσο το σώμα μας αλλάζει τόσο η ψυχολογία ανεβαίνει κι η διάθεσή μας για περαιτέρω αλλαγές αυξάνεται. Αφιερώνουμε χρόνο στα ψώνια, αλλάζουμε το στιλ ντυσίματος, ενώ πολλές φορές προχωράμε και σε ριζικές αλλαγές στα μαλλιά ή στο γενικότερο styling. Σαν μια απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξουμε στον εαυτό μας και στον άλλον, ότι δεν έπρεπε να μας χάσει ή να μας αντικαταστήσει κι ότι δε θα βρει καλύτερα. Συνέπεια όλης αυτής της προσπάθειας αν και στέφεται από όλα τα λάθος κίνητρα, είναι να φτιάξουμε το δικό μας προσωπικό πλασέμπο, έτσι ώστε φτιάχνοντας το έξω, να αρχίσει σιγά-σιγά και το μέσα να γιατρεύεται. Και παραδόξως, πιάνει.

Δε μένουμε όμως σε επιφανειακές αλλαγές. Όσο πιο δυνατή ήταν η απόρριψη τόσο πιο ισχυρά είναι τα επακόλουθα αρνητικά συναισθήματα, άρα κι η ανάγκη για να απεγκλωβιστούμε απ’ αυτά πολλαπλασιάζεται. Προχωράμε σε ουσιαστικές αλλαγές στη ζωή μας γιατί καλώς ή κακώς, σωστά ή λανθασμένα, νιώθουμε πώς δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πλέον. Κανονίζουμε εξόδους συνεχώς, οργανώνουμε ταξίδια στο εξωτερικό  ή μικρές αποδράσεις τα Σαββατοκύριακα, αφού τίποτα δε μας κρατάει στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Κάποιοι από εμάς, ίσως καταφύγουν σε ακόμα πιο ριζικές αλλαγές, όπως να τολμήσουν αλλαγή επαγγελματικής πορείας, ή να μετακομίσουν.

Τελευταίο βήμα κι ίσως το πιο σπουδαίο απ’ όλα, είναι ότι αρχίζουμε ν’ αναθεωρούμε ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας, από το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, τι αποζητούμε από τους ανθρώπους γύρω μας, μέχρι το να ορίσουμε εκ νέου τους στόχους, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τα όρια και τις αντοχές μας. Μία λέξη κυριαρχεί στο μυαλό μας, αλλαγή. Μηδενίζουμε το κοντέρ και ξεκινάμε από την αρχή. Κάνουμε ουσιαστικά, έναν βεβιασμένο απολογισμό της μέχρι τώρα πορείας μας, των αποφάσεων και των πράξεών μας, προκειμένου να μη βρεθούμε ξανά σε μία τέτοια δυσχερή κατάσταση.

Με λίγα λόγια, αντιδράμε με αυτόν τον τρόπο, για να ξεγελάσουμε το μυαλό μας, σαν άρνηση αποδοχής της κατάστασης, αφού προσπαθούμε να θάψουμε τη λύπη πίσω από πράξεις. Προκαλούμε το μέσα μας να βελτιωθεί σωματικά και ψυχικά, να ζήσει, να χορτάσει στιγμές κι αναμνήσεις, να ακολουθήσει επιτέλους όσα πραγματικά αγαπά κι ελπίζει, κάτι που θα έπρεπε να το κάνουμε αβίαστα κι όχι αναγκαστικά. Κι ίσως όλα όσα θα άξιζε καθημερινά να πράττουμε για εμάς και το μέσα μας, να είναι μια καλή αφορμή ένα τέλος μιας ιστορίας, ενός έρωτα, μιας αγάπης, για να μας τα θυμίσει.

Τελικό συμπέρασμα; Κάθε φορά που βιώνεις μια απόρριψη, κάνεις μια στροφή προς την ευτυχία. Κάθε φορά που ένας έρωτας φεύγει από τη ζωή σου, βρίσκεσαι ένα βήμα πιο κοντά στο να είσαι καλά πρώτα εσύ και μετά εντός μιας σχέσης. Και τότε θα δεις πως θα πάψεις να ψάχνεις μισά, γιατί δε θα σου λείπει κανένα κομμάτι. Θα βρίσκεις ολόκληρους ανθρώπους κι ίσως ένας από αυτούς να μείνει λίγο παραπάνω στη ζωή σου, γράφοντας ένα «για όσο» πολλά υποσχόμενο.