Η δική μου αγάπη δε θα είναι έρωτας με ημερομηνία λήξης. Θα είναι έρωτας που μεταβάλλεται σε αγάπη. Αλλά το καταλαβαίνεις ότι είναι αυτή όταν νιώθεις τύψεις που τη νιώθεις. Όταν είσαι τόσο χαρούμενος που δεν μπορείς να το διαχειριστείς.
Εγώ θέλω να είμαι πτώμα από τη δουλειά και να γυρνώ σπίτι και να έχω όρεξη να κάνω φαγητό γιατί απλά θα είναι για την αγάπη μου. Να αντλώ ενέργεια από αυτή και να μη με εξαντλεί.
Η ζωή δεν είναι ταινία που στο τέλος το ζευγάρι δεν έχει κανένα πρόβλημα. Η ζωή έχει εμπόδια.
Γι’ αυτό για μένα ικανός να γευτεί την αγάπη που ποθώ, είναι εκείνος που επιλέγει ανάμεσα στη φυγή και την παραμονή, το δεύτερο.
Το δικό μας το νταραβέρι θα ‘χει σκηνές, διακυμάνσεις, εντάσεις. Δε θα είναι επίπεδο. Θα τα λέμε όλα σαν φίλοι.
Θα είμαστε σύντροφοι, θα είμαστε κι εραστές.
Εγώ γυρεύω μια αγάπη με τσαγανό και μαγκιά. Όχι σαν ζητιάνος, μα σαν κυνηγός. Αξιοπρεπώς και με τσαχπινιά. Θέλω αυτή που θα αποτυπώνεται στο πρόσωπό μου κάθε μέρα και θα προσπαθώ να την κρύψω αλλά δε θα τα καταφέρνω. Γιατί η αγάπη είναι κάτι που δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι υπάρχει όταν δεν υπάρχει. Τουλάχιστον εγώ.
Σας βλέπω στους δρόμους να άγεστε και να φέρεστε κατά το συναίσθημα δήθεν.
Να εκτίθεστε μέσα στον κόσμο ερωτικά. Αγάπες μου, αυτά τα πράγματα χρειάζονται μόνο τέσσερα μάτια. Όταν ηδονίζεστε με το να τα βλέπουν κι άλλοι, ψάξτε το.
Σας τις χαρίζω αυτές τις αγάπες που δίνετε όρκους απλά για να μη είστε μόνοι. Το θέμα είναι να μην μπορείς χωρίς τον άλλο. Όχι να είσαι μαζί του γιατί δε βρίσκεις κάτι άλλο. Σας καταλαβαίνω, αλλά ταυτόχρονα σας σιχαίνομαι. Το θεωρώ κατάντια και κρίμα. Όχι μόνο για σας που το επιλέγετε συνειδητά αλλά κυρίως για τον άλλο άνθρωπο που είναι δίπλα σας. Το καλύτερο είναι το αμοιβαίο. Θα μου πεις ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται ο άλλος. Σωστά αλλά σίγουρα το νιώθεις.
Εγώ θέλω η σκέψη της ηλικιωμένης μας μορφής μαζί, να φαντάζει ευλογία και όχι κατάρα. Δύο χέρια που ξεκίνησαν ένα ταξίδι και μπορούν και θέλουν και γίνεται να το τερματίσουν μαζί. Μια αγάπη που να σε αφήνει ξάγρυπνο γιατί την έχεις. Και να σε ξυπνάει τα βράδια και να θέλει να κάνετε πράγματα αδιάκοπα.
Εγώ θα έχω πάντα μια γουλιά κρασιού συγκεκριμένα την πρώτη, πάντα για σένα. Μια μπουκιά για σένα την τελευταία, την καλύτερη. Κι ας μην είσαι εδώ ακόμη. Κι ας μην έρθεις ποτέ.
Θα με βρει η αληθινή αγάπη, τις κάλπικες τις έζησα, τις απόλαυσα και τις χόρτασα. Δεν τις επιλέγω μου έτυχαν. Δεν τις κακίζω μου δίδαξαν πολλά και το εκτιμώ. Τα έχω κερδίσει και θα τα πάρω μαζί μου.
Αλλά αυτή η μία που θα μου πάρει το μυαλό και θα ποντάρω τα ρέστα μου με περιμένει παντού. Της το χρωστάω και της το υπόσχομαι ότι θα τη βρω.
Επιμέλεια Κειμένου Μέλανης Ανθίμου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Μέλανη Ανθίμου
