Παλεύουμε καθημερινά ν’ αποδείξουμε ότι αξίζουμε. Σκοτωνόμαστε να κάνουμε τους άλλους να δουν πόσο ικανοί είμαστε. Φίλοι, εραστές, συνάδελφοι, διευθυντές κι η ίδια μας η οικογένεια είναι αυτοί τους οποίους προσπαθούμε να πείσουμε για την αξία μας.
Πολλοί θα το αντιληφθούν και θα μας θαυμάσουν για τις ικανότητες και τα επιτεύγματά μας. Όσοι μπουν στον κόπο να μας γνωρίσουν σε βάθος, θα μας εκτιμήσουν και για την προσωπικότητά μας, γι’ αυτό ακριβώς που είμαστε. Θα συνειδητοποιήσουν πόσα προσφέρουμε και πόσα μπορούμε να καταφέρουμε και θα μας τοποθετήσουν στο βάθρο που μας αρμόζει μέσα στην καρδιά τους.
Στην πορεία μας όμως θα έρθουμε αντιμέτωποι και με ανθρώπους που δε βλέπουν καθαρά ή που δεν τους ενδιαφέρει ν’ ασχοληθούν. Όσο κι αν προσπαθούμε, αυτοί δεν αντιλαμβάνονται τι αξίζουμε. Θα τους το δείξουμε έμμεσα, θα προσπαθήσουμε περισσότερο, στο τέλος θα τους το πούμε ξεκάθαρα πως αισθανόμαστε ριγμένοι.
Ακόμη κι αν βρουν μια δικαιολογία για την έλλειψη παρατηρητικότητάς τους, με κάποιους απ’ αυτούς δε θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε τίποτα· θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε την ίδια αντιμετώπιση.
Γιατί απλώς έτσι φέρονται. Ίσως όχι σε όλους, αλλά σίγουρα σ’ εμάς. Κάτι έχει πάει στραβά απ’ την αρχή κι είναι δύσκολο να το βρούμε και να το αλλάξουμε. Έχουν μπει τα θεμέλια σ’ αυτή τη σχέση και δε γίνεται να τα γκρεμίσουμε όλα για να τη χτίσουμε απ’ την αρχή. Οι θέσεις έχουν οριστεί κι η δική μας δε θεωρείται πλεονεκτική.
Τότε μας πιάνει το παράπονο, μας παίρνει από κάτω και μας στενοχωρεί η αδικία που έχουμε υποστεί, όμως δυστυχώς πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι δε θα μας εκτιμήσουν όλοι. Καλώς ή κακώς υπάρχουν στον κόσμο άνθρωποι που δε θα καταλάβουν ποτέ την αξία μας. Θα μας υποτιμήσουν και θα μας φερθούν σκάρτα, χωρίς να το καταλάβουν ή κι αν το καταλάβουν, δε θα το παραδεχτούν.
Το να μπούμε στο τριπάκι ν’ αμφιβάλουμε κι οι ίδιοι για την αξία μας εξαιτίας μιας τέτοιας εμπειρίας, είναι καταστροφικό, γιατί δεν είναι κάτι που θ’ αντιμετωπίσουμε μόνο μία φορά στη ζωή μας. Αν μπροστά σε κάθε αγνώμονα γονατίζουμε απ’ τις αμφιβολίες, στο τέλος δε θα μας αρκεί να αναγνωρίσει την αξία μας ο κόσμος όλος, γιατί πρώτοι εμείς θα έχουμε χάσει την πίστη στον εαυτό μας.
Με το να κυνηγάμε τους άλλους παρακαλώντας τους να μας προσέξουν, δε θα κερδίσουμε την εκτίμηση που επιζητούμε, αντιθέτως θα χάσουμε τον αυτοσεβασμό μας. Άλλωστε, όταν δουλεύουμε συνεχώς τόσο σκληρά για να ευχαριστήσουμε κάποιον, η συμπεριφορά μας αυτή ενέχει τον κίνδυνο ο άλλος να θεωρήσει την προσφορά μας δεδομένη και να μην την αξιολογήσει σωστά.
Αν δε μας διεκδικήσουν, η κατάσταση δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Χρειάζεται κάτι να τους ταρακουνήσει, για ν’ αντιληφθούν τι συμβαίνει. Όμως ό,τι κι αν κάνουμε, κανείς δε μας εγγυάται πως η κατάληξη θα είναι αυτή που επιθυμούμε.
Με μερικούς ανθρώπους όλες μας οι προσπάθειες θ’ αποδειχθούν άκαρπες· χαμένος κόπος. Να επιδιώκουμε εκδίκηση και να πιστεύουμε ότι το σύμπαν θα συνωμοτήσει εναντίον όσων μας αδίκησαν είναι αφελές. Ο γαμημένος ο τροχός δε γυρίζει πάντα. Αδικηθήκαμε, υποτιμηθήκαμε, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να δεχθούμε πως δε θα απολαμβάνουμε πάντα την αναγνώριση και την αποδοχή.
Να κρατάμε κακία κι απωθημένα και να νιώθουμε πικρία, τρώγοντας τις σάρκες μας, θα μας καταστήσει αδύναμους. Τέτοιους ανθρώπους είναι καλό να τους εξαιρούμε απ’ τη ζωή μας. Κάποιες φορές όμως αυτό είναι πολύ δύσκολο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε τουλάχιστον να τους απομακρύνουμε και να μην τους επιτρέπουμε να μας επηρεάζουν. Ας μην ασχολούμαστε περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, ξοδεύοντας την πολύτιμη, ψυχική δύναμή μας.
Ένας φίλος ή σύντροφος που δε μας εκτιμά, δεν είναι κατάλληλος για μια τόσο σημαντική θέση στη ζωή μας. Ο γονιός που μας υποτιμά, δε μας δέχεται γι’ αυτό που είμαστε, αλλά θέλει να μεταμορφωθούμε σ’ αυτό που εκείνος σχεδίαζε να γίνουμε.
Ο συνάδελφος που δε μας παίρνει στα σοβαρά ή ο διευθυντής που δε μας λαμβάνει υπόψη του, αν κι είμαστε αποδοτικοί, ίσως δεν αξίζουν τη συνεργασία μας. Είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ποιοι απ’ αυτούς τους ανθρώπους είναι σημαντικοί για εμάς και να μη χολοσκάμε για τον καθένα που θα βρεθεί στο δρόμο μας.
Στην τελική ο μόνος που χρειάζεται να πιστέψει σ’ εμάς και την αξία μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Τότε θα είμαστε πιο σίγουροι και δε θα έχουμε τόση ανάγκη από επιβεβαίωση. Φυσικά και θα απολαμβάνουμε την αναγνώριση, αλλά δε θα μας είναι τόσο πολύτιμη.
Θα είμαστε ευγνώμονες για την εκτίμηση που χαίρουμε και θα ευχαριστούμε όσους μας την προσφέρουν, γνωρίζοντας ότι είναι σημαντική. Όμως αν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σίγουροι για την αξία μας, δεν μπορούμε να περιμένουμε οποιοσδήποτε άλλος να πιστέψει ότι όντως αξίζουμε.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Βαή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Βαή
