Έρωτας, επιπολαιότητα, ενθουσιασμός. Τα τρία έψιλον σε μια καινούρια σχέση. Κι ο συνδετικός τους κρίκος; Άλλη μία λέξη που αρχίζει από έψιλον: Εμείς.
Εμείς που πέφτουμε με τα μούτρα σ´ έναν έρωτα -ή σ’ αυτό τέλος πάντων που αποκαλούμε έτσι- και στις επόμενες εβδομάδες μας περνάει σαν να ´τανε πονόδοντος. Εδώ που τα λέμε, καλύτερα να´ταν πονόδοντος γιατί το δόντι όσο να ´ναι, θα σε πονέσει μία, θα σε πονέσει δύο κι όταν περάσει θα ξεχαστεί κι ουδεμία επίπτωση έχει μετά κάπου. Όταν όμως έχεις να κάνεις με ανθρώπους, λυπάμαι που θα σ´ απογοητεύσω, αλλά εκεί ο πόνος δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα και τις περισσότερες φορές μάλιστα έχει κι επιπτώσεις και θύματα.
Γιατί, τι μας φταίει ο κακομοίρης ο άνθρωπος να του γεννάμε καλά καλά κάποια απ´ τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει κανείς, κάνοντάς τον να πιστεύει πως είναι αμοιβαία και μετά να τον «αδειάζουμε» ένα πρωί επειδή συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά πως το μπαλόνι που φουσκώναμε τόσο καιρό, με γεμάτα από έρωτα πνευμόνια, έσκασε και πάει; Κι έστω ότι είμαστε απ´ αυτούς που δεν τους νοιάζει τίποτε άλλο πέρα απ´ την πάρτη τους. Εμείς που ενθουσιαζόμαστε τόσο εύκολα και βαφτίζουμε «έρωτα» τον παρορμητισμό μας, νομίζετε δεν έχουμε καμία ευθύνη για τον εαυτό μας;
Αναλωνόμαστε ξέρετε μέσα απ´ τους κατά φαντασίαν έρωτές μας. Φθειρόμαστε. Δίνουμε κάτι από ´δω, κάτι από ´κει. Σκορπιζόμαστε. Βιαζόμαστε να δεθούμε απ´ τον πρώτο μήνα κι εκεί την πατάμε. Έλα παραδέξου το. Έστω και μία φορά στη ζωή σου την πάτησες κι εσύ έτσι. Δεν έχει να κάνει με τον βαθμό εξυπνάδας σου αυτό, οπότε μη θεωρήσεις τον εαυτό σου χαζό, σε καμία περίπτωση. Ίσως κάτι να είδες σ´ εκείνον τον άνθρωπο που σε έκανε να τον θαυμάζεις και κάθε φορά που βρισκόσασταν κρεμόσουν απ´ τα χείλη του. Όμως άλλο θαυμάζω κάποιον κι άλλο είμαι ερωτευμένος μαζί του.
Μπορείς να θαυμάζεις όποιον θες, είτε γιατί είναι πετυχημένος στη δουλειά του, είτε γιατί είναι όμορφος, είτε γιατί πολύ απλά, τα λέει ωραία. Όμως ο έρωτας δε βασίζεται σε κάτι τέτοιο. Πόσες φορές έχουμε δει περιπτώσεις ανθρώπων που δεν έχουν τίποτ´ απ´ τα παραπάνω κι όμως αγαπήθηκαν κι ερωτεύθηκαν πολύ;
Μας αρέσει βρε παιδί μου να κάνουμε όνειρα για τον άλλον απ´ το πρώτο ραντεβού κιόλας. Φτάνουμε μέχρι το γάμο κι αμολάμε και κανά δυό κουτσουβελάκια να γυροφέρνουν που να μας μοιάζουν κιόλας. Η επιπολαιότητα είναι συνώνυμο του χαρακτήρα μας και ο παρορμητισμός κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Γουστάρουμε να λέμε μεγάλα λόγια που εκείνη τη στιγμή που τα ξεστομίσουμε, νομίζουμε πως τα εννοούμε. Βλέπουμε και το δέκτη απέναντί μας να χαμογελάει και χαιρόμαστε που είμαστε εμείς η αιτία.
Όταν όμως συνειδητοποιούμε πως τελικά δεν ήταν κι έρωτας, παρά μόνο ένας ακόμη ενθουσιασμός, τι κάνουμε; Σε ποιον να πρωτοδώσουμε εξηγήσεις; Σ´ εκείνον τον άνθρωπο που πληγώνουμε έτσι άγαρμπα και τον σχολάμε πριν καν μπορέσει να καταλάβει αν έφταιξε σε κάτι εκείνος ή στον εαυτό μας που αναρωτιέται κι ο ίδιος τι του συμβαίνει;
Ίσως πρέπει να τα βρούμε λίγο πρώτα με τον εαυτό μας. Και καλό θα ήταν στην επόμενή μας σχέση να κρατάμε λίγο τα προσχήματα. Να μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα και ν´ αφήσουμε τα «σ´ αγαπώ» του πρώτου δεκαπενθήμερου στην άκρη. Ας μη δικαιολογούμαστε πως τάχα το νιώθουμε κι ας μην αφήσουμε τον ενθουσιασμό να μας ξεγελάει και να μας κερδίζει. Ας ειν´ ο άλλος όσο δοτικός θέλει αλλά και πάλι, μην τα πιστεύουμε κι όλα όσα λέει. Να προσπαθήσουμε μάλιστα, αν μπορούμε, να τον συνετίσουμε και λίγο.
Βάσει μιας ψυχολογικής έρευνας, ο ενθουσιασμός κρατάει μόνο για τέσσερις μήνες. Αν αυτό το συναίσθημα ξεπεράσει τους τέσσερις μήνες, τότε είσαι ήδη ερωτευμένος.
Επιμέλεια Κειμένου Μάνθας Τσάμη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Μάνθα Τσάμη
