Αν αγαπάς ο χρόνος σταματάει να σε τρομάζει

Σε τρομάζει καθόλου η έννοια του χρόνου; Η ιδέα του ότι ποτέ δεν παύει να κυλάει; Ό, τι και να κάνεις εσύ αυτός εξακολουθεί να τρέχει, πάντα και μόνο προς μία κατεύθυνση. Δεν μπορείς να τον σταματήσεις, δεν μπορείς να τον δαμάσεις ούτε να τον εξαγοράσεις ζητώντας του να σου προσφέρει έστω κι ένα δευτερόλεπτο παραπάνω. Δεν μπορείς να τον γυρίσεις πίσω. Δεν μπορείς να τον σταματήσεις. Ακόμη κι αν με ένα μαγικό τρόπο κατάφερνες να παγώσεις τα πάντα, να σταματήσεις τη κίνηση, τις αισθήσεις, όλο το κόσμο γύρω σου, ο χρόνος θα συνέχιζε να τρέχει. Να σε προλαβαίνει και να σε προσπερνάει.

Πόσες φορές δεν έχεις διαβάσει αποφθέγματα που ξεκινάνε με τη φράση «Η ζωή είναι πολύ μικρή για…» και πίσω από αυτό το «για» θα δεις κάθε λογής σκέψεις. «…για να κάθεσαι να στεναχωριέσαι με ανούσια πράγματα», «…για να την παίρνεις στα σοβαρά», «…για να τη σπαταλάς σε αν και μήπως», «…για κακό καφέ»,«…για μίζερους ανθρώπους», «…για να ψάχνεις να βρεις δύο ίδιες κάλτσες». Γενικότερα, μικρή η ζωή κι εμείς προσπαθούμε να χωρέσουμε μέσα της όσο περισσότερα μπορούμε. Να συλλέξουμε εμπειρίες, γνώσεις, έρωτες. Τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα μη και μείνει κάτι αγίνωτο και μας προλάβει τελικά ο χρόνος.

Και κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του αυτός ο έρωτας ο αλλιώτικος από όσους είχες ζήσει. Ξέρεις, αυτός που σε έκανε επιτέλους να καταλάβεις όλα όσα έχουν γραφτεί επί του θέματος. Υπάρχει μεταξύ σας κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το μοναδικό. Λες το πολυσυζητημένο «Σ΄αγαπώ» και σου βγαίνει αβίαστα, γιατί το νιώθεις. Το «για πάντα» όμως σε φοβίζει. Είναι πολύ. Είναι μακρινό. Και είναι και όλες αυτές οι εμπειρίες που τόσο πολύ ήθελες να προλάβεις να ζήσεις, ή μάλλον, να μην αφήσεις τον χρόνο να σε προλάβει μην αφήνοντας σε να τις γευτείς. Όλοι αυτοί οι άλλοι έρωτες που σε περιμένουν κάπου αλλού μέσα στη γραμμή του χρόνου. Πώς λες λοιπόν το «για πάντα» δηλώνοντας έτσι πως θα αφήσεις τελικά αυτή τη γραμμή να σε προλάβει σταθερό και αμετακίνητο σε κάτι;

Πολλές φορές όταν ζούμε μια στιγμή με μία μικρή παραπάνω δόση μαγείας κι έρωτα λέμε τη φράση «πόσο θα ήθελα να μπορούσα να σταματήσω τον χρόνο εδώ, να ζω αυτή τη στιγμή για πάντα.» Θα έλεγες άραγε το ίδιο αν ο χρόνος συνέχιζε να τρέχει; Θα ευχόσουν να μείνεις σ’ αυτήν, την τόσο υπέροχη, στιγμή; Ή μήπως θα φοβόσουν να σπαταλήσεις το χρόνο που σού αναλογεί σε μία τόσο δυνατή κουκκίδα στη γραμμή του χρόνου, αντί να τον μοιράσεις σε άλλες έστω κι αν αυτές είναι μικρότερης έντασης κι αξίας;

Το για πάντα μας φαίνεται πολύ, ακριβώς επειδή ξέρουμε πως κάποια στιγμή θα τελειώσει. Όταν λοιπόν θες να δεις αν ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου αξίζει το δικό σου «για πάντα», σκέψου αν θα ήθελες να του αφιερώσεις ογδόντα, εκατό ή και χίλια χρόνια αν το για πάντα ήταν τελικά κυριολεκτικό. Κι όταν το κάνεις αυτό υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.

Το πρώτο είναι να τρομάξεις. Να μην αντέξεις στην ιδέα αυτού του ατόμου δίπλα σου ογδόντα, εκατό ή χίλια και πλέον χρόνια κι ας ξέρεις πως έχεις άλλα τόσα να σε περιμένουν εμπρός σου. Ίσως σου έρθουν στο μυαλό όλες εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που κάνει ώρες-ώρες και σε κάνουν να τρελαίνεσαι. Ίσως πάλι να μη σου έρθει και τίποτα συγκεκριμένο στον νου. Απλά το αίσθημα που θα σου δημιουργηθεί μόνο θετικό να μην μπορείς να το αποκαλέσεις. Αν λοιπόν γίνει αυτό, τότε μάλλον όσο δυνατός κι αν είναι ο έρωτας που ζεις, πρέπει να κάνεις λίγο πίσω και να μην πεις τίποτα για το οποίο δεν είσαι σίγουρος. Ίσως ο φόβος σου στη προκειμένη περίπτωση να προέρχεται και από κάτι πέραν του φόβου του «για πάντα».

Το δεύτερο ενδεχόμενο περιλαμβάνει το να νιώσεις άγχος, αλλά όχι με την αρνητική του έννοια. Η ιδέα των ογδόντα, εκατό ή και χιλίων χρόνων εδώ θα σου φανεί λίγη, ακριβώς επειδή ξέρεις πως μπροστά σου απλώνονται άλλα τόσα κι αν γίνει αυτό τότε θες και τα υπόλοιπα να τα περάσεις μαζί του. Αν λοιπόν νιώσεις έτσι τότε να ξέρεις πώς η εν λόγω έκφραση κανένα λόγο δεν έχει να σε τρομάζει. Κι αυτό επειδή το άτομο που έχεις απέναντί σου, σού βγάζει το για πάντα με τον πιο σωστό και ειλικρινή τρόπο.

Κι αν νιώσεις έτσι και η στιγμή είναι σωστή μη φοβηθείς να το μοιραστείς. Φυσικά κι όχι επειδή αν το πεις θα αλλάξει κάτι, ούτε γιατί αν το πεις θα γίνει. Οι στιγμές μας είναι μοναδικές, όπως και οι περιστάσεις και τα πάντα μπορεί να αλλάξουν πολύ γρηγορότερα απ’ όσο φαντάζεσαι. Επιλέγεις όμως να το πεις γιατί εκείνη τη δεδομένη στιγμή το νιώθεις αληθινό. Γιατί επιτέλους καταλαβαίνεις ότι το «για πάντα» δεν υποδηλώνει ότι θα χάσεις τίποτα. Σημαίνει όμως ότι είσαι διατεθειμένος να μοιραστείς πολλά.