Θα ξυπνήσεις σα να ήταν μια οποιαδήποτε μέρα. Ο αλγόριθμός σου, σταθερός. Θα πλυθείς και θα διαλέξεις βαριεστημένα τα ρούχα που θα σε φορέσουν για σήμερα. Θα ετοιμάσεις τον καφέ σου, θα κάνεις κι ένα τσιγάρο. Θα φύγεις από το σπίτι βιαστικά με τα κλειδιά και το κινητό στο χέρι.
Η μέρα σου έχει ήδη αρχίσει. Θα ρίξεις δυο φευγαλέα βλέμματα στο λεωφορείο, θα πεις και δέκα τυπικές καλημέρες. Ίσως τη μία να την εννοείς. Θα είσαι στη σχολή ή τη δουλειά, θα βαριέσαι, θα εύχεσαι να περάσει η ώρα λίγο πιο γρήγορα, να κυλίσουν οι δείκτες με ξέφρενες στροφές για να κλειστείς και πάλι στο διαμέρισμά σου.
Αντί γι αυτό, θα βγεις για ένα χαλαρό ποτό, μια μπύρα στα πεταχτά, να πεις και δυο μαλακίες. Να λες ότι λίγο προσπάθησες να ξεχαστείς πριν βυθιστείς στη θλίψη σου. Θα πάρεις το δρόμο της επιστροφής και αγκαλιά με την κούρασή σου θα κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Μα μόλις το κλειδί γυρίσει δεύτερη στροφή, θα ξεκινήσει η νύχτα σου.
Τώρα είσαι εσύ και η πραγματικότητα, που δεν μπορείς να αποφύγεις. Βάλε δυο μεζούρες στο ποτήρι σου, στρίψε και το εκατοστό τσιγάρο για σήμερα, πάτα το πλέι στο τραγούδι που σε πονάει όσο τίποτα άλλο. Σήμερα η ιστορία θα μιλήσει για τα μπλουζ του αποχωρισμού. Είναι η στιγμή που σου χτυπάει χλιαρά την πλάτη. Θα αράξει δίπλα σου και θα αρχίσει σιγά σιγά ν’ αρπάζει τον χώρο σου για να τον οικειοποιηθεί.
Κάτι τελείωσε κι εσύ για πρώτη φορά θα αφήσεις τον εαυτό σου να το νιώσει. Ναι να τον αφήσεις κι αν ήταν στο χέρι μου, εγώ δε θα σε άφηνα να πιείς. Κι αυτό γιατί το ποτό σε κάνει να ξεχνάς, κάνει την αλήθεια λίγο πιο όμορφη, σα να ‘τανε ένα καλοσχηματισμένο, όμορφο ψέμα.
Να θυμάσαι. Κάτσε και ανακάλεσε την κάθε λεπτομέρεια στύψε το κεφάλι σου να βγάλεις από την πέτρα λάδι, αγκάλιασε τον πόνο που θέλει να γίνετε ξαφνικά κολλητοί.
Μην τον αρνείσαι τον πόνο και μην το παίξεις δυνατός. Είναι εκεί για να σου θυμίσει πως για να πονάς, σημαίνει πως έχεις καρδιά που αιμορραγεί. Και μια καρδιά που τώρα στάζει ανοιχτή, είναι η ίδια καρδιά που κάποτε έζησε κάτι συγκλονιστικό, κάτι που χαράχτηκε τόσο βαθειά, που στο τέλος σχημάτισε πληγή.
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι δεν το ήξερες; Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι πτι φουρ να τα πας στην πρώτη επίσκεψη σε κάποιο καινούριο σπίτι. Έφυγε. Πες το, φώναξέ το, πλάνταξε στο κλάμα και πάτα το repeat. Γιατί φοβάσαι να το νιώσεις; Δεν σου έμαθαν ποτέ πως ό, τι φοβάσαι περισσότερο είναι αυτό που στο τέλος σε καταπίνει;
Και μεγαλύτερος φόβος, από αυτόν του ανθρώπου που βιώνει έναν χωρισμό, δεν υπάρχει. Δε θα σου μιλήσω για έρωτα ή για θάνατο, ούτε για φιλία. Χωρισμός είναι και έχει ένα όνομα, μία ουσία και μία υπόσταση. Μοναδική. Η μορφή και το σχήμα λίγο αλλάζει, μα και πάλι το ίδιο σε ξεσκίζει.
Ακόμα κι αν καταφέρεις να τον ξεγελάσεις με πισωγυρίσματα και συναναστροφές της πλάκας που σου γεμίζουν το κεφάλι για να μην σκέφτεσαι, εκείνος θα βρει και πάλι τον τρόπο να τρυπώσει στις τρύπες που σου άνοιξε αυτός ο ένας. Ο φυγάς.
Οπότε ζησ’ το κι αύριο ίσως να πονάει λιγότερο. Ίσως και όχι αύριο, μα μια μέρα σίγουρα. Κι αν δεν μπορέσεις ποτέ να ξεπεράσεις τα «γιατί» που δεν απαντήθηκαν ποτέ, άκου και πάλι το τραγούδι λίγο πριν σβήσεις το φως και κράτα αυτό το τελευταίο στο μαξιλάρι σου. Ό, τι τελειώνει, ήταν πάντα για να φύγει.
Καληνύχτα.
Συντάκτης: Γιοβάννα Κοντονικολάου
