Δική σου η επιλογή κι οι άλλοι περισσεύουν

Κάθε απόφαση που παίρνουμε στη ζωή, ονοματίζεται και λειτουργεί συνειδητά ως επιλογή μας. Όσο μεγαλώνουμε κι οι ευθύνες γιγαντώνονται, οι επιλογές που κάνουμε είναι εκεί κι υπάρχουν, πιο κρίσιμες από ποτέ, να μας ανοίγουν δρόμο αποσκοπώντας πάντα στο ορθότερο εκ του αποτελέσματος. Είτε είναι καλές, είτε κακές όμως, ρίζωσαν μέσα μας για να μας θυμίζουν πως είναι δικές μας και προέκταση του εαυτού μας διδάσκοντάς μας πάντα ένα μάθημα.

Καμία επιλογή της ζωής σου δεν πρέπει να αφορά κανέναν. Το πάθος σου, ας είναι λάθος σου που θα υποστείς εσύ αν όντως πέσουν μέσα όσοι εκδικάζουν και καταδικάζουν εξ αρχής τις πρωτοβουλίες σου. Όταν αρχίζει μια επιλογή σου που σε κάνει χαρούμενο να γίνεται για κάποιον φορτική χωρίς παράλληλα να του στερεί του ίδιου κάποια ελευθερία έκφρασης ή κινήσεων, τότε σημαίνει πως σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι δικό σου. Ένα από τα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι είναι να θεωρούν πως έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν για εμάς, χωρίς εμάς, να τροφοδοτούν με θετικές ή αρνητικές κριτικές τις αποφάσεις μας, καθορίζοντάς τις. Αυτές οι «εισβολές» στη ζωή σου μοιάζουν με κατά μέτωπο επιθέσεις, όπου εσύ ίσως και να έδωσες το δικαίωμα στο να γίνουν κι έβαλες λίγο το χεράκι σου άθελά σου ή και μη.

Όσο καλά και να ξέρεις κάποιον –που ποτέ δεν υπάρχει στην ουσία απάντηση- είτε είναι ώρες, είτε μήνες, είτε χρόνια, το ν’ αφήνεις τις αποφάσεις τις ζωής σου στα χέρια τρίτων, ή να τις παίρνεις βάση του τι θα πουν οι άλλοι, φέρνει την απόλυτη παθητικότητα και τη σίγουρη αδρανοποίησή σου. Με το να επιλέξεις ν’ ακούσεις εσένα, φορτώνεσαι όλες τις πιθανές σου πτώσεις, αλλά ταυτόχρονα κερδίζεις κι όλα τα αντίστοιχα άλματά σου. Θέλει τέχνη το ν’ ακούς εσένα, όπως θέλει τέχνη το να μπορείς ν’ ακούς τι θέλει να σου πει η καρδιά σου στα εύκολα και στα δύσκολα. Κάνοντας τις επιλογές που θες, πέρα από ελεύθερος, νιώθεις πως κρατάς ο ίδιος στα χέρια σου τη ζωή σου, τα όριά σου, χωρίς περιορισμούς. Γίνεσαι αυτός που ρίχνει το ζάρι κι αυτός που παίζει και τη ζαριά.

Και γιατί να υπάρχουν περιορισμοί όταν μιλάμε για μια ζωή που εσύ καλείσαι να φτιάξεις όπως ο καθένας τη δική του; Γιατί να πρέπει η επιλογή σου να περνάει από ακτίνες Χ των γνωστών, των φίλων, του απέναντι, του γείτονα, του χωριού σου ή ακόμα και της κυρά-Φροσύνης δίπλα;

Αν ζεις μια ρουτίνα προκαθορισμένη, τόλμησε να βγεις απ’  αυτό το τετραγωνάκι και τη ζώνη ασφαλείας σου. Ακούγεται τρομακτικό σίγουρα, μα σκέψου πόσες γνώμες βάζεις τελικά πάνω από την ίδια τη δική σου συλλογιστική. Κι’ αν ο φόβος επισκιάζει διαρκώς τα πραγματικά θέλω σου, τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να το ξεπεράσεις, γιατί κάθε απόφαση δεν ξέρεις ούτε τι θα φέρει ούτε για πόσο και κανένας δεν ξέρει. Να επισπεύσεις το να στοχεύσεις στην πραγματική ευτυχία σου κι όχι στην πλασματική χαρά των άλλων για σένα. Ίσως τότε καταλάβεις τι πραγματικά έχανες τόσο καιρό και νιώσεις πως κανένας δεν είναι ικανός να μιλήσει για την ευτυχία σου. Δικά σου τα λάθη σου, μα δικά σου και τα σωστά σου. Κυρίως αυτά.