Κι αν ξυπνούσες αύριο το πρωί και δεν είχες ούτε έναν follower;

Αδιαμφισβήτητα, η μεγάλη επιρροή των social media στην καθημερινότητά μας, έχει μεταβάλλει κατά πολύ την ποιότητα ζωής μας, σε όλους τους τομείς. Δε μας ενδιαφέρει πλέον να βιώνουμε τις στιγμές, οι οποίες αργότερα θα γίνουν αναμνήσεις, παρά μόνο να τις αποτυπώνουμε για να τις δουν οι άλλοι. Φευγαλέα, ξεφυλλίζουμε τη ζωή μας, μέσα από stories, φωτογραφίες και βίντεο. Καταλήξαμε κομπάρσοι στο δικό μας έργο.

Σκέψου όμως, να ξυπνούσες ένα πρωί, χωρίς να έχεις ούτε έναν ακόλουθο. Να υπήρχαν, όπως στα παραμύθια για τα παιδιά τα οποία θέλουν να περάσουν ένα ισχυρό μήνυμα και μάθημα για τη μετέπειτα ζωή τους, μικρά ξωτικά των social media τα οποία θα είχαν τον ρόλο να μας αφυπνίζουν κάθε φορά που χάνουμε τη ζωή μας. Πώς θα αντιδρούσες;

Τις πρώτες μέρες, θα βίωνες την έλλειψη, του να χαζέψεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις εικονικές ζωές των άλλων, αναλώνοντας ώρες ολόκληρες, μέσα στην ημέρα. Το χέρι σου θα έτεινε συνεχώς να πιάνει το κινητό για να βγάλεις μια φωτογραφία, ένα βίντεο, ένα story, ώστε να θαυμάσουν όλοι αυτό που κάνεις τώρα, το μέρος που είσαι εκείνη τη στιγμή, τον μεγάλο έρωτα που ζεις αυτή την περίοδο ή οτιδήποτε άλλο θα ήθελες στιγμιαία να εκθειάσεις. Μάταια όμως, αφού κανείς δε θα το έβλεπε, ενώ τα ξωτικά χαρούμενα γύρω σου θα τραγουδούσαν «η μικρή Ελένη κάθεται και κλαίει γιατί δεν την παίζουνε οι φιλενάδες της».

Τα πάντα θα φαίνονταν μάταια, άσκοπα κι ανιαρά. Δε θα σε ενδιέφερε πλέον, να φας σε ακριβό εστιατόριο, ώστε να βγάλεις φωτογραφία τη μικρή gourmet μερίδα που σου σέρβιραν, αλλά θα έπαιρνες ένα σουβλάκι και μια μπίρα στο χέρι να ρημαδοφάς, σ’ ένα παγκάκι στην πλατεία της γειτονιά σου, με τους αληθινούς φίλους σου.

Θα συζητούσες πραγματικά μαζί τους, αφού θ’ άκουγες ό, τι έχουν να σου πουν, αντί να πιάνεις μισόλογα, καθώς σκρολάρεις στην οθόνη του κινητού σου κι ενδιάμεσα να πετάς ατάκες για να ξέρουν ότι παρακολουθείς. Το ίδιο θα συνέβαινε και με τη σχέση σου, αφού αναγκαστικά δε θα σταματούσες μια ρομαντική κίνηση ή μια ένδειξη τρυφερότητας, με σκοπό να τ’ αποτυπώσεις μέσα από μια κάμερα. Αντιθέτως, θα υποχρεωνόσουν να το ζήσεις αληθινά και να το απολαύσεις, ανάμεσα σε γέλια, πειράγματα, φιλιά και χάδια.

Δε θα είχε νόημα πια να βγάλεις boomerang το υπέροχο μοβ/κόκκινο ηλιοβασίλεμα κι έτσι θα το απολάμβανες με τα ίδια σου τα μάτια, αντί να το κοιτάς μέσα από τον τριπλό φακό του κινητού σου. Ούτε θα σε απασχολούσε να τραβήξεις βίντεο την ώρα που χορεύεις και διασκεδάζεις, στις ελάχιστες στιγμές χαλάρωσής σου κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου.

Ξαφνικά, όλα όσα έβλεπες γύρω σου, θ’ άρχιζες να τα κοιτάς ουσιαστικά. Τα ρετρό σπιτάκια, κάπου στο κέντρο της πόλης, τους ανθρώπους γύρω σου που τρέχουν να προλάβουν, το όμορφο γκράφιτι στον τοίχο του εγκαταλειμμένου κτιρίου στη διαδρομή σου, την αστεία πινακίδα κάποιου μαγαζιού.

Ακούγεται αξιολύπητο να ζεις μία τέτοια κατάσταση, έτσι δεν είναι; Και δεν εννοώ ότι ξαφνικά, για κάποιο λόγο έχασες όλους τους ακόλουθους σου, αλλά ότι στο όνομα αυτών, χάνεις τη ζωή σου, την καθημερινότητά σου, τη ρουτίνα, όλα αυτά τα όμορφα, μικρά κι ασήμαντα. Κι επειδή η ζωή δεν είναι παραμύθι, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και μάθε να βλέπεις, να ζεις και να θαυμάζεις όλα όσα θα μπορούσες να φανταστείς σαν φωτογραφία ή βίντεο.

Με  αγάπη, τα ξωτικά.