Πρώτα βλέπω μια εικόνα. Μια γυναικεία πλάτη, παραμορφωμένη δεξιά και αριστερά. Έμοιαζε σαν κέρινο ομοίωμα ενός αγγέλου που του είχαν αφαιρέσει τα φτερά. Επόμενη εικόνα, η θλιμμένη όψη μιας γυναίκας που δε βλέπει πια. Και μέσα στο σκοτάδι της οι εφιάλτες δε τελειώνουν ποτέ.
Συνέχισα να κοιτάω τις φωτογραφίες. Γυναίκες κακοποιημένες, με ουλές σε όλο τους το σώμα και με μια ψυχή κατακρεουργημένη και στιγματισμένη, βαριά τραυματισμένη από προσβολές και άλλες βαριές κουβέντες.
Είναι Ασιάτισσες που αναγκάστηκαν να εργαστούν ως οικιακοί βοηθοί για να καταφέρουν να βγάλουν τα προς το ζην. Όταν έφταναν στα σπίτια όπου θα εργάζονταν δεν τους περνούσε καν από το μυαλό η τύχη που τις περίμενε.
Βασανίστηκαν βάναυσα. Δούλευαν τις περισσότερες ώρες τις ημέρας, με ελάχιστο φαγητό και ύπνο, συνήθως σε κάποιο στρώμα στο πάτωμα. Και αν τυχόν τα αφεντικά ξυπνούσαν με νευράκια ή εκείνες δεν έκαναν κάτι σωστά, έρχονταν αντιμέτωπες με την οργή τους.
Σαδιστές και απάνθρωποι οι άνθρωποι που μπορούν να φερθούν έτσι σε άλλο ον εν ζωή, τις υπέβαλλαν σε μαρτύρια δίχως τελειωμό. Και εκείνες υπέμεναν τα μαρτύρια χωρίς να μιλάνε.
Δε μιλούσαν από φόβο. Άμαθες κι απαίδευετες καθώς είναι οι περισσότερες, ήταν πεπεισμένες πως αν ομολογούσαν την κακοποίησή τους θα έθεταν σε κίνδυνο τις οικογένειές τους και οι ίδιες θα περιθωριοποιούνταν.
Κι έτσι συνέχιζαν να υποβάλλονται σε νέα βασανιστήρια. Άλλες βιάστηκαν επανειλημμένα, σε άλλες έριξαν βραστό νερό, τις έδειραν άγρια με χοντρούς μεταλλικούς σωλήνες, τις έκαψαν με πυρωμένα σίδερα. Τις έβρισαν με τις χειρότερες βρισιές και απείλησαν τη ζωή των παιδιών τους.
Κάποιες από αυτές βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν στην Karen Emmons και να ποζάρουν στον Steve McCurry. Κάποιες άλλες συνεχίζουν να υποφέρουν και να υπομένουν. Πολλές εύχονται να πέθαιναν από το να νιώθουν όλους αυτούς τους πόνους και να ακούνε αυτά τα προσβλητικά και σκληρά λόγια.
Τίποτα δε δίνει το δικαίωμα σε κανέναν να φέρεται τόσο μικρόψυχα και απάνθρωπα. Οι γυναίκες αυτές στιγματίστηκαν για μια ζωή. Στο σώμα, στο μυαλό, στην κοινωνία. Αλλά κανείς από αυτούς που τους φέρθηκαν κατ’ αυτό τον τρόπο δε θα ήθελε να βρεθεί στη θέση τους.
Τα βλέμματα αυτών των γυναικών άλλαξαν για πάντα. Είναι οι αόρατες ουλές τους. Δεν πρέπει να υποφέρουν άλλες γυναίκες έτσι, κατά την εργασία του. Δεν πρέπει να υποφέρουν άλλες γυναίκες έτσι υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό τα θύματα να μιλήσουν. Γι’ αυτό είναι σημαντικό εμείς να τις ακούσουμε. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ενημερώνονται οι γυναίκες, όπου κι αν ζουν. Έτσι, άμα τους τύχει κάποιο παρόμοιο περιστατικό να ξέρουν πού να απευθυνθούν και να μη συνεχίζουν να δέχονται τις σαδιστικές επιθέσεις αυτών των ανθρώπων που θέλουν να λέγονται αφεντικά.
Αυτές οι γυναίκες θα πρέπει να είναι περήφανες που δουλεύουν για να ζήσουν την οικογένειά τους και όχι να καταλήγουν άβουλα και φοβισμένα όντα, με κενά και σκοτεινά βλέμματα. Γιατί είναι πολύ πιο άξιες από τα αφεντικά τους.
Συντάκτης: Μαριάννα Κουρούπη
