Error 404· το νόημα δε βρέθηκε παρακαλώ επανεκκινήστε τον εαυτό σας

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ον, η κοινωνικοποίηση και η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους είναι αναγκαία για την ψυχική και πνευματική του υγεία. Κάποιοι, ίσως, λίγο περισσότερο κοινωνικοί και κάποιοι άλλοι ίσως λίγο λιγότερο, σε κάθε περίπτωση όμως, όλοι καθημερινά γνωρίζουμε ανθρώπους και συναναστρεφόμαστε μαζί τους.

Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, πάμε σχολείο, για σπουδές, ταξιδεύουμε, δουλεύουμε και γενικά ο χρόνος περνάει και μαζί του ανά διαστήματα ένας κύκλος της ζωής μας κάθε φόρα κλείνει και τον διαδέχεται ένας άλλος. Μέσα στο πέρας του χρόνου συλλέγουμε εμπειρίες, γνώσεις, το μυαλό μας ωριμάζει, ο τρόπος σκέψης αλλάζει, ο χαρακτήρας μας διαφοροποιείται και μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία συμβάλλει και η καθημερινή μας αλληλεπίδραση με τους γύρω ανθρώπους.

Tόσο όμορφη λέξη η κοινωνικοποίηση, που μάλιστα απαρτίζει τόσο καίριο ρόλο στη ζωή του ανθρώπου, μιας κι ο ίδιος όπως ήδη αναφέραμε είναι από τη φύση του κοινωνικό ον και ίσως θα μπορούσαμε να τον χαρακτηρίσουμε και «αγελαίο ζώο». Ναι, αγελαίο ζώο, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να εντάσσεται σε μία ομάδα, να ανήκει κάπου, σε ένα σύνολο. Μήπως όμως μερικές φορές αυτό το αίσθημα της ανάγκης ένταξης σε μία ομάδα μας απομακρύνει από τον πραγματικό μας εαυτό;

Από τη στιγμή που αρχίζουμε να κατανοούμε τον κόσμο γύρω μας και να επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους ξεκινά και η ουσιαστική κοινωνικοποίηση. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας αφιερώνουμε πάρα πολύ χρόνο στο να γνωρίσουμε καινούριους ανθρώπους ή στο να μάθουμε καλύτερα τους ήδη γνωστούς. Να μάθουμε τα ενδιαφέροντά τους, τις συνήθειές τους, τον χαρακτήρα τους, την ιδιοσυγκρασία τους, όχι πως είναι κακό αυτό γιατί πρέπει να γνωρίζουμε τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε. Επίσης όλο αυτό είναι μέρος της αλληλεπίδρασής μας με τους γύρω μας και είναι απαραίτητο στο να αποκτήσουμε άποψη και να σχηματίσουμε μια πιο σφαιρική εικόνα του κόσμου. Το θέμα όμως είναι το πόσο χρόνο αφιερώνουμε στο να γνωρίσουμε το άτομο που θα είναι μαζί μας κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας. Ναι, αναφέρομαι στον ίδιο μας τον εαυτό!

Πολλές φορές η επιρροή της κοινωνικοποίησης πάνω μας είναι τόση που ούτε εμείς δεν την αντιλαμβανόμαστε. Υιοθετούμε απόψεις και στοιχεία που μπορεί να μη συνάδουν στο εκατό τοις εκατό με αυτό που πραγματικά είμαστε. Και γιατί γίνεται αυτό; Απλό ερώτημα. Γιατί πολλές φόρες θέλουμε να ενταχθούμε σε μια συγκεκριμένη ομάδα, για να γίνουμε αρεστοί σε ένα συγκεκριμένο σύνολο ατόμων, για να συμβαδίσουμε γενικά με το σύνολο και τη «μόδα». Κάπως έτσι θάβουμε πτυχές του πραγματικού μας εαυτού, κάπως έτσι χάνουμε το στίγμα μας ή μπορεί και όχι, γιατί ίσως ποτέ να μην το ανακαλύψαμε.

Σίγουρα μέσα στη διάρκεια της ζωής ο τρόπος σκέψης και η ιδιοσυγκρασία μας αλλάζει γιατί αλλάζουν κι οι εμπειρίες μας. Ο χαρακτήρας όμως είναι κάτι διαφορετικό και δεν μπορεί να αλλάξει. Οι περισσότεροι όμως δεν ξέρουμε ποιος είναι ο χαρακτήρας μας πραγματικά. Δεν ξέρουμε τι πραγματικά θέλουμε, τι πραγματικά επιθυμούμε, τι μας αρέσει και μας ευχαριστεί.

Όλοι ανά διαστήματα χανόμαστε μέσα στην καθημερινότητα και την ταχύτητα που περνάει ο χρόνος. Όλοι μας έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να αναρωτιέται ποιος είναι, τι  αναζητά στη ζωή, τι στόχους κι όνειρα έχει, τι κάνει για να τα πετύχει, πού βρίσκεται και τι έχει πετύχει. Κάποιοι ίσως έχουν απαντήσεις σε όλα αυτά κάποιοι άλλοι ίσως και όχι. Ένιωσες κι εσύ την ταύτιση; Ανήκεις κι εσύ σ αυτούς που τη μια νομίζουν πως γνωρίζουν τον εαυτό τους και την επόμενη στιγμή είναι πάλι χαμένοι στον χώρο;

Δε χρειάζεται άγχος όμως, περισσότερο χρόνο με τον εαυτό μας χρειαζόμαστε. Και στη τελική μήπως όλο αυτό το άγχος και το στρες που προκαλούμε στον εαυτό μας για να μας εντάξουμε σε μια ομάδα, να μας χαρακτηρίσουμε, να μας βάλουμε μια «ταμπέλα» και να πούμε ότι ανήκουμε κάπου είναι και αυτό που μας κρατάει μακριά από αυτό που πραγματικά είμαστε;

Άλλες πάλι φορές ενώ γνωρίζουμε τον πραγματικό μας εαυτό αρνούμαστε εμείς οι ίδιοι να τον αποδεχτούμε γιατί μπορεί να είναι λίγο περίπλοκος, ίσως όχι και τόσο αρεστός από όλους. Άλλα δεν έχουν νόημα όλ’ αυτά, η αποδοχή του εαυτού μας ως έχει είναι σημαντική κι απαραίτητη για τη συμβίωση μας μαζί του! Μήπως τελικά το να αφιερώνουμε χρόνο σε εμάς, το να μείνουμε μακριά από το στρες της τοποθέτησης μιας «ταμπέλας» και το να αφήσουμε ελεύθερες τις πτυχές του χαρακτήρα μας να εκφραστούν είναι τα κλειδιά της γνωριμίας με τον πραγματικό μας εαυτό και της δημιουργίας μιας υγιούς σχέσης μαζί του;