Πώς θα ξέρεις αν η απόφαση που πήρες είναι σωστή;

Η ζωή είναι περίπλοκη και πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουμε. Ξέρετε, μπορούμε να προγραμματίσουμε τη ζωή μας, αλλά μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν τη δική τους φορά και εμείς απλώς ακολουθούμε. Αυτό κάποτε είναι και το ωραίο, το αναπάντεχο, το εκτός προγράμματος συμβάν, που ενώ σου αλλάζει τα δεδομένα κρύβει κάπου μέσα του, ένα λόγο. Δε λένε ότι «όλα γίνονται για κάποιο σκοπό»; Ίσως κάτι να γνωρίζουν! Κρύβει μια μαγεία το διαφορετικό στη ζωή, αφού αυτή η αλλαγή προγράμματος, η καινούρια διατύπωση τελικά των πραγμάτων, κάνει τη ζωή αλλιώτικη και πάνω από όλα, μη δεδομένη. Ο προβληματισμός κάπου εδώ είναι ότι η ζωή δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης και αυτό είναι που την κάνει περίπλοκη.

Πώς θα γνωρίζουμε τώρα εμείς ότι η απόφαση που πήραμε με όσα ήρθαν ή θα έρθουν στη ζωή, είναι η σωστή; Δεν το γνωρίζουμε και αυτό είναι που μας αγχώνει πιο πολύ. Μας αρέσει που η ζωή δεν είναι μονότονη, που κρύβει τα «πάνω» και τα «κάτω» της, αλλά η στιγμή των αποφάσεων είναι η πιο δύσκολη. Μια απόφαση μπορεί να αλλάξει πολλά, να δώσει και να πάρει άλλα τόσα, να πονέσει, να απογοητεύσει και να δημιουργήσει μια καινούρια ζωή. Το αντέχουμε; Μα είναι η στιγμή που δεν υπάρχει άλλος δρόμος, που έτσι όπως πήραν τη φορά τους τα πράγματα, χρειάζεται μια απόφαση, που άλλοτε θα επηρεάσει πολύ και άλλοτε λιγότερο.

Εκεί, λοιπόν, που μετά από τόσο αγώνα είμαστε κοντά στην απόφαση -όποια και αν είναι αυτή- οι άλλοι δε συμφωνούν μαζί μας. Έχουν ζήσει παρόμοιο γεγονός, έχουν πονέσει και αυτοί, χρειάστηκε να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή τους, το μετάνιωσαν και πολλά άλλα τέτοια. Τώρα εμείς μετά από τόσο αγώνα, έχουμε να σκεφτούμε και όλα αυτά που ακούσαμε από τους γύρω μας. Είναι οι γονείς μας, οι δικοί μας άνθρωποι, είναι τα άτομα που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε την γνώμη τους και κάπου εδώ η απόφαση παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις, αφού τα κριτήρια σκέψης γίνονται μεγαλύτερα. Ο κόσμος θα πει «αυτό», θα πει «εκείνο», οι γονείς και δικοί μας άνθρωποι μας τα έλεγαν, αλλά εμείς; Εμείς θέλουμε να πάρουμε άλλο δρόμο, τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που λένε οι άλλοι -όποιοι και αν είναι αυτοί και όποια θέση και αν έχουν στη ζωή μας.

Γι’ αυτό και έρχεται η στιγμή, που σκεφτόμαστε για ακόμα μια φορά, να αφήσουμε στην άκρη τον εαυτό μας. Αν αυτά που λένε οι άλλοι είναι τα σωστά; Αν το λάθος το έχουμε εμείς τελικά; Αν μετά θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω και δεν έχει γυρισμό η απόφαση αυτή; Κάπου επηρεαζόμαστε λίγο-πολύ και αφήνουμε τον κόσμο να πάρει τη δική μας απόφαση. Καταπατάμε την πλευρά του εαυτού μας που λέει άλλα και προχωράμε με το σύνολο, μην και φάμε τα μούτρα μας μετά.

Δε σκεφτόμαστε σαν τους άλλους, έχουμε μια άλλη κριτική, τη δική μας κριτική. Φυσικά δεν ξέρουμε ποτέ αν είναι η σωστή. Υπάρχει μια μεγάλη πιθανότητα για μια ζωή να μετανιώνουμε για μια απόφαση που πήραμε και μια άλλη στην οποία θα ευχαριστούμε τον εαυτό μας για αυτό που αποφασίσαμε. Κανείς, λοιπόν, δεν ξέρει ποια απόφαση είναι η σωστή και ίσως μερικές φορές, οι άλλοι να έχουν και δίκαιο για εμάς. Ας ακολουθούμε όμως την άποψη του εαυτού μας, ο οποίος μπορεί μεν να μην ξέρει τα πάντα, αλλά είναι ο καλύτερος μας φίλος. Γιατί να αφήνουμε τον εαυτό μας στην άκρη και να νομίζουμε πως οι άλλοι γνωρίζουν, ενώ εμείς όχι; Κανείς δε γνωρίζει και αν είναι να θυμώσουμε με κάποιον για κάτι που αποφασίσαμε και τελικά ήταν λάθος, καλύτερα να είναι με τον εαυτό μας.