Στα χαλαρά κι εύκολα πρώτοι, στα ρίσκα κρυμμένοι μη μας δουν

Είναι βέβαιο πως υπάρχουν στιγμές που όλοι μας παραπονιόμαστε για δυστυχή γεγονότα που μας συμβαίνουν ή για δυσάρεστες καταστάσεις. Απολύτως λογικό να γίνεται αυτό, καθώς ο άνθρωπος, όντας μοναδικός στη γη που να διαθέτει λογική κρίση και νόηση, είναι  αυτός με τις περισσότερες αδυναμίες και τους περισσότερους φόβους.

Καθένας μας στη ζωή του επιζητά την ευτυχία και την «τέλεια ζωή», που ορίζεται κάθε φορά ως εντελώς διαφορετική για όποιον την ψάχνει. Στο τέλος της μέρας όμως όλοι ζητάμε το ίδιο πράγμα, μία ζωή απαλλαγμένη από άγχη, στρες και δυσκολίες και στην οποία θα έχουν πραγματοποιηθεί όλες μας οι επιθυμίες. Μήπως όμως τελικά μόνο ζητάμε όσα επιθυμούμε αντί να τ’ αναζητάμε;

Όλοι γνωρίζουμε  ότι δεν μπορούμε να έχουμε κάτι απλά ζητώντας το. Αν γινόταν αυτό η ζωή μας θα ήταν ιδανική κατά μία έννοια. Ωστόσο, αν και το γνωρίζουμε αυτό, υπάρχουν στιγμές που συνεχίζουμε ν’ αναρωτιόμαστε γιατί κάποιοι άλλοι είναι πιο τυχεροί στη ζωή τους, γιατί έχουν περισσότερα από εμάς; Και με την έννοια περισσότερα προφανώς και δε γίνεται αναφορά μόνο στα υλικά αγαθά, τα χρήματα, τα πολυτελή σπίτια, τα ακριβά αυτοκίνητα και ρούχα. Για κάποιους αυτά τα περισσότερα, είναι μία καλή σχέση με τον σύντροφο τους, αληθινές φιλίες, μια δεμένη οικογένεια, μια ισορροπημένη ψυχική υγεία και άλλα πολλά. Το θέμα όμως είναι τι κάνουμε για να τα έχουμε όλα αυτά;

Θαυμάζουμε την υπέροχη σχέση που έχουν τα μέλη της οικογένειας στο γειτονικό σπίτι, πόσο θα θέλαμε και η δική μας οικογένεια να ήταν τόσο δεμένη. Πολύ ωραία η επιθυμία μας, αλλά κάνουμε κάτι για να υλοποιηθεί; Έχουμε προβλήματα με τον εαυτό μας, παράπονα για τη μη υγιή ψυχική μας κατάσταση αλλά την ίδια στιγμή επικεντρωνόμαστε μόνο στο τι δεν πάει καλά, όχι στο πώς θα το φτιάξουμε.  Είναι τόσο ειρωνικό το να ζητάμε μια υγιή σχέση με τον εαυτό μας και να μην κάνουμε τίποτα για να επιτευχθεί, ενώ στην ουσία είμαστε οι μόνοι από τους οποίους εξαρτάται.

Ζητάμε συνεχώς πράγματα αλλά όταν μας λένε ότι πρέπει να πάρουμε ρίσκα, να κάνουμε το κάτι παραπάνω, το κάτι διαφορετικό και στη ουσία να βγούμε από το “comfort zone” μας απλώς δειλιάζουμε και τελικά αποφασίζουμε πως είμαστε μια χαρά και δε χρειάζεται να διακινδυνεύσουμε την «ασφάλειά» μας. Και την επόμενη μέρα ξανά το ίδιο επεισόδιο σε επανάληψη.

Ο φόβος είναι λογικό κι απολύτως κατανοητό να υπάρχει, είμαστε άνθρωποι και φοβόμαστε. Αν όμως το σκεφτούμε καλύτερα και το αναλύσουμε λίγο περισσότερο, θα καταλήξουμε στο ότι δεν υπάρχει ασφάλεια στη ζωή έτσι κι αλλιώς. Κάθε επόμενο λεπτό της ζωής μας είναι αβέβαιο και το μέλλον μας σίγουρα άγνωστο. Σίγουρα όμως οι αποφάσεις και οι δράσεις μας επηρεάζουν το ταξίδι μας προς το άγνωστο. Θα υπάρξουν δυσκολίες και προβλήματα είτε παραμείνουμε στη νοητή μας «ασφάλεια», είτε πάρουμε ρίσκα. Άρα γιατί να μην κάνουμε το κάτι παραπάνω;

Και τελικά, τι είναι η ευτυχία; Σίγουρα ευτυχία δεν είναι το ακριβό αμάξι που έχεις, αλλά το συναίσθημα που σου προσφέρει όταν το οδηγάς. Σίγουρα ευτυχία δεν είναι ένας τεράστιος τραπεζικός λογαριασμός, αλλά ένα όμορφο ταξίδι με την οικογένειά σου που θα σου δώσει τη δυνατότητα να πας. Ευτυχία δεν είναι η διαδικασία του να τρέξεις ένα μαραθώνιο, αλλά το συναίσθημα που νιώθεις στη γραμμή του τερματισμού λέγοντας στον εαυτό σου ότι τα κατάφερες παρά τις δυσκολίες.

Έτσι είναι κι η ζωή, ένας μαραθώνιος. Τρέχεις, περνάς στιγμές πίεσης, βρίσκεις ανηφόρες μπροστά σου, νιώθεις να θες να εγκαταλείψεις από την κούραση μέχρι που φτάνεις μπροστά στη γραμμή του τερματισμού κι εκείνη τη στιγμή νιώθεις πιο πλήρης από ποτέ, γεμάτος με ένα απερίγραπτο αίσθημα ευτυχίας.  Ίσως τελικά η ευτυχία να μην είναι μια κατάσταση στην οποία μπορούμε να φτάσουμε. Ίσως να μην υπάρχει τελικά ευτυχία αλλά μόνο ευτυχισμένες στιγμές μέσα στη ζωή μας. Κι ίσως μια στιγμή ευτυχίας να είναι πολύ μεγαλύτερη από δεκάδες στιγμές δυσκολίας.