Έχουμε περιπλέξει τη ζωή μας. Έχουμε κάνει τα απλά σύνθετα, δημιουργούμε προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν και πείθουμε τον εαυτό μας καθημερινά ότι χρειαζόμαστε κι άλλα πράγματα για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ότι η προσωπική μας ευτυχία εξαρτάται από πολλούς διαφορετικούς παράγοντες και χωρίς αυτούς εμείς θα είμαστε μονίμως μουρτζούφληδες και κατσουφιασμένοι, σαν το παιδάκι που του έπεσε το παγωτό και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει αυτήν την απώλεια και να του φτιάξει τη μέρα.
Αποφασίσαμε συλλογικά ότι οι ανάγκες μας είναι πολλές και καλύπτονται δύσκολα. Ότι χρειαζόμαστε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας, ότι έχουμε ανάγκη να βγούμε και να τα σπάσουμε κάθε βράδυ, ότι χωρίς την επαγγελματική αναγνώριση δεν μπορούμε. Κι αφού αυξήσαμε τις ανάγκες μας και όσα θεωρούμε ότι μας είναι απαραίτητα, έπειτα γίναμε λάστιχο για να τα προλάβουμε όλα.
Και κουβαλήσαμε τη δουλειά στο σπίτι, γιατί οι ώρες του γραφείου δε φτάνουν αν θέλεις να εξελιχθείς επαγγελματικά. Και όποτε βρίσκουμε ελεύθερο χρόνο τρέχουμε για καφέδες, όχι γιατί πραγματικά το γουστάρουμε, αλλά γιατί έχουμε ένα κάρο γνωστούς που έχουν να μας δουν καιρό και γκρινιάζουν ότι τους έχουμε παρατημένους. Και ξενυχτάμε σε μαγαζιά τα βράδια, όχι γιατί έτσι ξεκουραζόμαστε, αλλά γιατί με την τόση κλεισούρα της εβδομάδας είναι «απαραίτητο» να βγούμε και να ξεσκάσουμε.
Κι έτσι γεμίζουμε καθημερινότητες χωρίς να έχουμε κάνει τίποτα ουσιαστικό. Γεμίζουμε ολόκληρες ζωές ικανοποιώντας πλαστές ανάγκες, ανάγκες που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Ανάγκες που αν δεν καλύψουμε άμεσα μας γεμίζουν ανασφάλειες, κενά, δεύτερες σκέψεις. Ξέρεις τι χρειάζεσαι πραγματικά; Να απολαύσεις ένα γευστικό πιάτο από το αγαπημένο σου φαγητό, να κάνεις καλό σεξ κάθε μέρα και να κοιμάσαι ξέγνοιαστος. Αυτά χρειάζεσαι πραγματικά, αυτές είναι οι πρωτόγονες ανάγκες σου που χωρίς αυτές όντως δεν μπορείς να ζήσεις ποιοτικά.
Κι αν υποθέσουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο ο κόσμος αλλάζει και λειτουργεί έτσι, με βάση τις πρωτόγονες ανάγκες του, τότε πιθανότατα έχουμε βρει την ευτυχία κι έχουμε απλοποιήσει τη ζωή και τις σχέσεις με τέτοιον τρόπο που σχεδόν όλα τα προβλήματα έχουν εξαφανιστεί. Θα μπορούμε να γίνουμε ευτυχισμένοι με τη μυρωδιά ενός μπαχαρικού, τη γεύση ενός νέου κι εξωτικού πιάτου. Δε θα κοιμόμασταν αγχωμένοι, με το ρολόι και γι’ αυτό ο ύπνος θα μας ξεκούραζε τόσο που θα σταματούσαμε τα καντήλια στα ξυπνητήρια κάθε πρωί. Θα δίναμε χρόνο στον εκάστοτε εραστή, θα μαθαίναμε το σημάδια στο σώμα του, τη χαρακτηριστική του μυρωδιά, τον τρόπο που περνάει τα δάχτυλά του μέσα απ’ τα μαλλιά.
Σ’ έναν κόσμο που ενδιαφέρεται μόνο για τις βασικές ανάγκες θα ήμασταν πιο αληθινοί. Θα απομακρύναμε ό,τι θεωρούσαμε τοξικό και δε θα υπήρχε καν λόγος για κοινωνικές συναναστροφές κοινής ωφέλειας –ναι, ξέρεις, από αυτές που όλοι κατακρίνουμε κι όμως όλοι έχουμε. Θα καταρρίπταμε το «φαίνεσθαι» και θα επικεντρωνόμασταν στο «είναι». Θα βρίσκαμε ευκολότερα την ουσία και το νόημα των πραγμάτων γιατί κάθε απόφαση θα παιρνόταν με γνώμονα το φαγητό, τον ύπνο ή το σεξ.
Λέμε και ξαναλέμε ότι η ευτυχία κρύβεται στα απλά, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο όντως αντιλαμβανόμαστε τη φράση. Κι αν ακόμη δε σε έχω πείσει για όλα αυτά και θεωρείς ότι αυτός ο τρόπος σκέψης είναι απλοϊκός, κάνε ένα τεστ. Σκέψου τον εαυτό σου ξεκούραστο μετά από έναν καλό ύπνο, χορτασμένο από το αγαπημένο σου φαγητό και ικανοποιημένο μετά από μια βραδιά πάθους με το αντικείμενο του πόθου σου. Και πες μου τώρα ότι δεν έσκασες ένα χαμόγελο μόνο με την ιδέα.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
