Συνήθως όταν κάτι σημαντικό κι απρόσμενο συμβαίνει, το πρώτο πράγμα που κάνεις είναι να σηκώσεις με μανία κι αγωνία το τηλέφωνο ώστε να έρθεις ευθύς αμέσως σε επαφή με τον πιο κοντινό σου, είτε είναι φίλος είτε είναι το έτερον ήμισυ είτε είναι ο Τάκης ο περιπτεράς αν είναι σημαντικός για ‘σένα, εν πάση περιπτώσει. Είναι επιτακτική η ανάγκη να μιλήσεις και δη σ’ ένα δικό σου άνθρωπο. Όλα καλά κι ανθηρά ως εδώ. Λογικά, αναμενόμενα και σε τάξη.
Βάζεις το ακουστικό στο αφτί, μην μπορώντας κυριολεκτικά να κρατηθείς και ξαφνικά ακούς το γνωστό «ο συνδρομητής που καλέσατε είναι κατειλημμένος, παρακαλώ καλέστε αργότερα». Τι λες, μανταμ; Τι κατειλημμένος και πράσινα άλογα; Καίγεται ο κόσμος και είναι κατειλημμένος;
Κατευθείαν ξαναπαίρνεις. Και ξανακάνεις τον ίδιο μονόλογο. Ξαφνικά μέσα σε δευτερόλεπτα ο πολυπόθητος συνομιλητής σε καλεί. «Καλά! Πού μιλάς; Πρέπει να σου πω!» λες πριν προλάβει να σου πει «γεια» κι αμέσως αντιλαμβάνεσαι πως σου λέει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Και κοκαλώνεις. Κι ανατριχιάζεις. Και σκιάζεσαι. Και μένεις παγωτό, πώς το λένε τέλος πάντων;
Και ναι. Είναι αυτή η ανατριχιαστική πλην μοναδική στιγμή που σηκώνεις εσύ και κάποιος άλλος το τηλέφωνο ταυτόχρονα, να πάρετε ο ένας τον άλλο προφανώς, για να πείτε όντως κάτι πολύ σημαντικό. Κι επίσης συνήθως αυτό το άτομο είναι κάποιο που για τον έναν ή τον άλλο λόγο έχετε ιδιαίτερο δέσιμο και ξεχωριστή χημεία. Μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε τυπικά αλλά ουσιαστικά σίγουρα δεν είναι «οποιοσδήποτε».
Εκ των πραγμάτων ή εκ του σύμπαντος αν θέλουμε να μην είμαστε «ρεαλιστές», δεν είναι πολλές οι πιθανότητες που επιτρέπουν σε δύο ανθρώπους να τηλεφωνήσουν ο ένας στον άλλο την ίδια ακριβώς στιγμή για κάτι εξίσου σημαντικό, πολλές φορές και για το ίδιο ακριβώς συμβάν.
Δεν ξέρω αν υφίσταται η τηλεπάθεια, αν το σύμπαν όντως συνωμοτεί, αν οι μεταφυσικές αξιώσεις έχουν όντως βάσεις αλλά σίγουρα κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τέτοιου είδους περιστατικά ή να τα θεωρήσει αποκλειστικά συμπτωματικά, ειδικά αν τείνουν να επαναλαμβάνονται με συγκεκριμένα άτομα και σε πολύ ειδικές περιπτώσεις επειγόντων και φλεγόμενων. Αν στην τελική το υπερπέραν σας στέλνει ένα μήνυμα υπερτονίζοντας την ιδιαιτερότητα της όποιας σχέσης έχετε μεταξύ σας, ποιοι είστε για να το παραβλέψετε και να το αψηφήσετε; Μήνυμα ναι, απ’ το υπερπέραν όχι.
Αν αφήσουμε στην άκρη την κάπως περιπαικτική και χιουμοριστική προσέγγιση και διάσταση των γεγονότων αυτών μπορεί να δούμε και μια άλλη πλευρά τους. Και όχι, μη φοβάσαι δε θα μιλήσουμε για υπερδυνάμεις, συνωμοσίες και νόμο των πιθανοτήτων. Ας μιλήσουμε για κάτι ενδεχομένως απλό αλλά ταυτοχρόνως καθόλου κοινό και πολύ δυσεύρετο. Τη διαίσθηση. Τη διαίσθηση που δημιουργείται έπειτα από ιδιαίτερο και σπάνιο δέσιμο δύο ανθρώπων.
Όταν κάτι μας έχει ενώσει με ένα άλλο άτομο και μας έχει ενώσει με τρόπο ξεχωριστό, είτε η συνένωση είναι ερωτική είτε φιλική, ή οποιαδήποτε συνένωση, δημιουργείται ενστικτωδώς μιας μορφής ενδοεπικοινωνία. Όχι δε γίνεσαι μάντης, ούτε αποκτάς ενόραση και προβλέπεις τα απρόβλεπτα. Απλώς αφουγκράζεσαι και νιώθεις τον άλλο με τρόπο εξαιρετικά μοναδικό. Αφουγκράζομαι θα πει νιώθω κι αντιλαμβάνομαι καταστάσεις, συναισθήματα, σκέψεις, συχνά χωρίς να ειπωθούν λόγια.
Ο δεσμός ανάμεσα σε ‘σένα και το άλλο άτομο είναι η εκκίνηση κι η αφορμή για ένα ταξίδι μέσα σε έναν κόσμο που μπορεί να σου μοιάζει πως απλώνεται πέρα απ’ το σύμπαν, που όμως βρίσκεται μέσα σας. Αυτή η επαναλαμβανόμενη σύμπτωση που παύει να είναι σύμπτωση ακριβώς επειδή επαναλαμβάνεται, είναι αποτέλεσμα δυο ανθρώπων που επικοινωνούν με τον πιο άμεσο κι αλάνθαστο τρόπο. Επικοινωνούν ψυχικά. Δε μασάνε φύλλα δάφνης ούτε γυαλίζουν σφαίρες, μην παρεξηγήσεις. Απλώς επικοινωνούν κι αντιλαμβάνονται.
Έχουμε μάθει να γοητευόμαστε και να μας εξιτάρουν όλα όσα σχετίζονται με το πέραν της ανθρώπινης φύσης. Ελκόμαστε από καλοφτιαγμένα παραμύθια που σχετίζονται με εξωκόσμια, τη στιγμή που από μόνη της η ανθρώπινη ύπαρξη έχει τόσες πτυχές που μοιάζουν μαγικές. Μη μιλήσω και για τον Κοέλιο που ξυπνάς το πρωί κι αν δε δεις δέκα τουλάχιστον στάτους με τσιτάτα του περί θελήσεως και σύμπαντος στο news feed σου φοβάσαι πως τελικά μάλλον συνωμοτεί το σύμπαν και κάτι πάει στραβά.
Δε χρειάζεται να μπλεχτεί το σύμπαν για να διαισθανθείς τον άλλο, για να καταλάβεις πως κάτι του συμβαίνει ούτε για να νιώσετε ταυτόχρονα την ανάγκη να πείτε το ίδιο πράγμα. Είναι ανατριχιαστικό, δεν είναι όμως υπερφυσικό. Είναι διαίσθηση στην οποία έχεις αφεθεί και την ακολουθείς επειδή εκεί σε οδήγησε η ισχυρή συνύπαρξη με έναν άλλο άνθρωπο. Αυτή η διαίσθηση, η ανθρώπινη, η δική σου. Όχι του σύμπαντος ή κάποιας θεόσταλτης οντότητας.
Υπό αυτή την έννοια, ναι, υπάρχει μαγεία κι εκτός παραμυθιών. Μαγεία είναι η φύση μας, οι ανεξερεύνητες ιδιότητές μας κι οι «υπερδυνάμεις» που αποκτούμε όχι επειδή μας διάλεξε το σύμπαν για σήμερα αλλά επειδή δημιουργήσαμε έναν ανθρώπινο δεσμό που μας ώθησε σε μια διαισθητική λειτουργία.
Την επόμενη φορά που θα σηκώσετε το τηλέφωνο την ίδια στιγμή μην ξεχάσεις να χαμογελάσεις γι’ αυτό που πετύχατε. Οκ, αφού ξετσουτσουριάσεις!
Επιμέλεια Κειμένου Νέλης Χαχάμη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νέλη Χαχάμη
