Όσοι είδατε και λατρέψατε την «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» να σηκώσετε το χέρι και να κάνετε ένα βήμα μπροστά. Θα κάνω κι εγώ γιατί την έχω δει πάνω από δεκαπέντε φορές.
Η ιστορία του Τζόελ και της Κλεμεντίν μας πήρε τα μυαλά και φτάσαμε έντεκα χρόνια από την προβολή της να τη συζητάμε ακόμα στις παρέες και να τη νοσταλγούμε τα χειμωνιάτικα βράδια. Ή πιο σωστά τα δύσκολα βράδια των χωρισμών.
Εν περιλήψει, δύο άνθρωποι που γνωρίζονται σ’ ένα τρένο κι ερωτεύονται. Δύο άνθρωποι που είχαν ξαναερωτευτεί πριν από δύο χρόνια αλλά δεν το θυμόντουσαν αφού είχαν επιλέξει να σβήσουν τις κακές αναμνήσεις σε μια κλινική στη Νέα Υόρκη. Τη μοίρα βέβαια δύσκολα την ξεγελάς. Αλλά εμείς σήμερα θα σταθούμε σ’ εκείνη την κλινική διαγραφής αναμνήσεων.
Σκεφτείτε το. Σκεφτείτε να μπορούσαμε να σβήσουμε τις άσχημες αναμνήσεις μας. Να δημιουργούσαμε μια τεχνητή αμνησία. Μην βιαστείτε να το χαρακτηρίσετε δειλία.
Ξέρω ξέρω, όλα μαθήματα είναι, εμπειρίες. Δε διαφωνώ.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που οι αναμνήσεις τους είναι άγκυρα και τσιμέντο στα πόδια τους. Που ο πόνος τους δεν μειώθηκε με την πάροδο των χρόνων. Αντί να προχωράνε μαθαίνοντας, βουλιάζουν στο παρελθόν.
Μπορεί να μην αντέχουν τόσες αναμνήσεις, να μην έχουν τα κότσια να τις διαχειριστούν, να τις τοποθετήσουν σ’ εκείνο το κουτάκι του παρελθόντος, χαμένο κάπου στο υποσυνείδητο.
Χωρισμούς, τσακωμούς, λόγια βαριά, απουσίες, αποχωρήσεις αλλά και άκυρες, άσκοπες εισόδους στη ζωή μας, ανθρώπους που μας πλήγωσαν βαθιά. Σκηνές του κακού εαυτού μας που δεν θέλουμε ούτε στιγμιαία να περνούν απ’ το μυαλό μας.
Μια αμνησία θα μας σώσει. Αυτό ναι. Μια αμνησία να μας δώσει ώθηση, ίσως και για τα ίδια λάθη αλλά τουλάχιστον χωρίς το βάρος πως τα έχουμε ξανακάνει.
Αναγνωρίζω πως είμαστε ό,τι ζήσαμε. Είμαστε οι αναμνήσεις μας. Αυτές σμίλεψαν τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας. Δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε τώρα χωρίς αυτές. Όμως κάποιοι δεν τα κατάφεραν, χώθηκαν βαθιά μέσα στις αρνητικές, άσχημες μνήμες και το παρελθόν. Είναι μια ανθρώπινη αδυναμία. Δεν είμαστε ούτε θεοί ούτε ρομπότ προγραμματισμένα να ξεπερνάμε τα πάντα σε συγκεκριμένο χρόνο. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Ίσως με αυτή τη λήθη να καταφέρναμε να διατηρήσουμε την ψυχή μας καθαρή και ανόθευτη, χωρίς ψήγματα καχυποψίας και πίκρας.
Ίσως οι καρδιές μας να λειτουργούν καλύτερα ούσες άδολες, παιδικές και άγουρες χωρίς πολλά «πρέπει» και «μη».
Ίσως τελικά όλα αυτά τα μαθήματα που λένε και λέμε κι εμείς πως παίρνουμε να μην είναι τίποτα άλλο από έναν λανθασμένο τρόπο ωρίμανσής μας.
Ίσως τελικά μια αμνησία να μας σώσει.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
