Από τότε που με θυμάμαι ξεχείλωνα τα ρούχα μου.
Τη μια με έπνιγε η λαιμόκοψη, την άλλη δεν άντεχα το ύφασμα.
Τα τέντωνα τόσο πολύ που κάποιες φορές ακουγόταν «κρατς» απ’τις ραφές.
Στην πορεία συνειδητοποίησα πως το ίδιο κάνω και στις σχέσεις μου. Σε όλες τις σχέσεις μου, χωρίς καμία εξαίρεση.
Τράβα από δω, τράβα απο κει.
Μία ευκαιρία, δυο ευκαιρίες, τρεις, τέσσερις, πέντε.
Ποτέ δεν είχα το θάρρος και τα άντερα να φύγω όταν έπρεπε.
Γιατί πάντα πίστευα πως όλα θα αλλάξουν.
Και γιατί τα έσπρωχνα όλα κάτω απ’το χαλί. Μη μου χαλάσει το παραμύθι.
Και έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή που η πραγματικότητα είναι τόσο δυνατή, τόσο μεγάλη που δεν κρύβεται πουθενά.
Ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, και σε αναγκάζει τελικά να φύγεις.
Μέχρι πρότινος πίστευα πολύ στην απομυθοποιήση.
Σε βοηθάει να δεις την αλήθεια του άλλου.
Ρίχνει τις καλλωπιστικές μάσκες και αφήνει τον άλλο γυμνό μπροστά στα μάτια σου. Με τα καλά και τα κακά του. Με τα σκοτεινά και τα φωτεινά σημεία του.
Είναι πολύ πιθανό όμως να μην είσαι έτοιμος για αυτά τα αποκαλυπτήρια.
Ίσως τελικά να είναι προτιμότερο να μη βουτάς στον βυθό του άλλου.
Να κρατάς τα όριά σου κι εκείνος τα δικά του.
Σε πολλές περιπτώσεις η απομυθοποίηση κατεβάζει βίαια τον άλλον, απ’τον μικρό θρόνο που τον έχεις τοποθετήσει.
Και είναι όμορφο να τοποθετείς ψηλά αυτούς που αγαπάς.
Η αγάπη είναι θαυμασμός και ο θαυμασμός, αγάπη.
Αλλά καλύτερα να το κάνεις μυστικά.
Γιατί μετά μπορεί να σου ζητήσουν και τα ρέστα.
Καλύτερα να μη γνωρίζουν γι’αυτή την ενθρόνιση.
Συναντιόμαστε, προχωράμε παράλληλα, μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, συνεχίζουμε να προχωράμε ώσπου φτάνουμε στο γνωστό σταυροδρόμι και ο καθένας αλλάζει πορεία.
Είναι πολύ σημαντικό να νιώθουμε και να καταλαβαίνουμε πότε κλείνει ο κύκλος.
Πότε δεν πάει παρακάτω. Παραπέρα.
Πότε αρχίζεις να χάνεις αυτό που είσαι από φόβο μήπως χάσεις αυτό που έχεις.
Οφείλουμε στον έρωτα, στην φιλία και στον εαυτό μας να κλείνουμε εγκαίρως και με τρυφερότητα τους κύκλους των σχέσεών μας.
Να ασφαλίζουμε σε χρυσό κουτί τις στιγμές που ζήσαμε, τα μαθήματα που πήραμε και δώσαμε και με την καρδιά γεμάτη να αποχωρούμε.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
