Η καλύτερη παρομοίωση που μπορώ να σκεφτώ είναι τα φρούτα. Όσο και να σ’ αρέσουν οι φράουλες πρέπει να περιμένεις την εποχή τους για να τις γευθείς, την άνοιξη. Ναι, υπάρχουν τα θερμοκήπια, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Αντίστοιχα, έχουμε στη ζωή μας τους εποχιακούς ανθρώπους.
Φίλοι και συγγενείς που μπορείς να τους δεις, να τους χαρείς για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να χωριστείτε ξανά. Αγαπημένα πρόσωπα αλλά φευγαλέα, δύσκολη κατάσταση.
Άνθρωποι, με τους οποίους μεγάλωσες, έζησες χαρούμενες και στενάχωρες στιγμές. Σε κέρδισαν, σημαδεύοντάς σε για πάντα. Τους ψάχνεις, τους ζητάς σε κάθε κρίσιμη απόφαση, ακόμη κι αν είναι μακριά. Τους χρειάζεσαι, γιατί έτσι έμαθες, γιατί ήταν παρόντες ανά πάσα στιγμή παρ’ όλη την απουσία τους.
Το λιμάνι σου, εκεί που καμία φουρτούνα δε σ’ αγγίζει, δε σε πληγώνει. Η ευγνωμοσύνη που τους χρωστάς αντικατοπτρίζει την αξία τους στη ζωή σου, τη συμβολή τους στη δημιουργία του εαυτού σου.
Από απόσταση, είναι λογικό, να εμφανίζονται συχνά προβλήματα. Διαφωνίες, ασυνεννοησίες κι άλλες βλακείες που προκύπτουν μέσα απ’ το τηλέφωνο ή από μηνύματα. Ποτέ δεν είναι σοβαρά, πάντα λύνονται μ’ ένα ειρωνικό σχόλιο, αλλά είναι στη μέση η ρημάδα η απόσταση, βλέπεις.
Δεν είσαι δίπλα να πεις ένα: «Πας καλά, ρε μαλάκα;», να λυθούν όλα σ’ ένα δευτερόλεπτο. Να ρίξεις ένα βλέμμα φωτιά να καταλάβει τι κοτσάνα είπε ή έκανε. Αρκείσαι σ’ ένα γρήγορο σχόλιο ή καμιά πεντάωρη συζήτηση. Ναι, για σας το λέω που μιλάτε όλη μέρα στο τηλέφωνο και κλείνει η συζήτηση λέγοντας: «Θα τα πούμε αναλυτικά το βράδυ, τώρα δεν έχω χρόνο».
Έχεις ανάγκη αυτήν την επαφή, γιατί ξέρεις ότι αυτός που βρίσκεται στην άλλη μεριά του τηλεφώνου, θα σ’ ακούσει. Κάθε γελοία πληροφορία, κάθε ανούσιο νέο, θα κάτσει και θα τ’ ακούσει. Όχι, επειδή είναι μαζόχας ή αργόσχολος, αλλά γιατί είναι ο βράχος σου, το στήριγμά σου.
Και μόλις τελειώσεις, θα περιμένεις εναγωνίως την αντίδρασή του, το σχολιασμό του. Σ’ ενδιαφέρει η άποψή του και ξέρεις γιατί. Το συμφέρον του είναι η ευτυχία σου και κάθε συμβουλή του αποτελεί ένα βήμα προς το μέρος της.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε τα παράπονα. Κουραστικά, ασταμάτητα κι απ’ τις δύο πλευρές. «Άντε, πότε θα έρθεις;», «Πότε θα βρεθούμε ρε;», «Έλα να σε δω λίγο» κι άλλα τέτοια. Το αστείο της υπόθεσης είναι πως πάντα περιμένεις ο άλλος να έρθει, εσύ απλώς τον πιέζεις προσπαθώντας να τον ρίξεις στο φιλότιμο.
Εσύ ακούνητος τον σιγοψήνεις να πάρει τον κώλο του να έρθει, όμως αυτός αρνείται πεισματικά, για να κουνήσεις τον δικό σου. Το παιχνίδι της κολοκυθιάς καλά κρατεί. Μέχρι την επική στιγμή της ένωσης.
Εδώ είμαστε. Κόλαση όλα, έτσι; Ένα χάος. Αγκαλιές, φιλιά, γέλια, χαρές. Αρχίζουν τα παιχνίδια, οι βλακείες, οι έξοδοι και τα ξενύχτια. Το ζεις στα άκρα, γνωρίζοντας ότι δε θα κρατήσει για πολύ. Μπορεί να έχετε καιρό να βρεθείτε ή να μιλήσετε, αλλά νιώθεις πως δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Λέτε τα νέα σας, τα καινούρια πράγματα στη ζωή σας, όμως η καλύτερη ώρα είναι αυτή των αναμνήσεων. Όταν θυμάστε μαζί όσα έχετε περάσει. Τώρα που το σκέφτεσαι, είναι πολλά, ε; Πάρα πολλά βιώματα που θα θυμάστε και θα σας προκαλούν έντονα συναισθήματα για μια ζωή.
Είναι σχέσεις με διάρκεια μιας ζωής. Μη φοβάσαι μήπως χαθείτε, δεν πρόκειται, στο υπογράφω. Μπορεί να περάσουν χρόνια απ’ την τελευταία φορά, όμως, πίστεψέ με, ένα τηλέφωνο ή μία επίσκεψη αρκεί για να γίνουν τα χρόνια μέρα.
Έτσι, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ξανά μαζί, να θυμάστε τα παλιά και να δημιουργείτε τα καινούρια. Γιατί, όπως είπαμε, δεν είναι περαστικά πλοία, αλλά λιμάνια και τα λιμάνια θα είναι εκεί, θα σε περιμένουν για όσο χρειαστεί.
Άνθρωποι που όχι μόνο ανέχτηκαν την τρέλα μας, αλλά διασκεδάζουν κιόλας μαζί της. Ανεκτίμητης αξίας πρόσωπα που τους χρωστάμε πολλά. Γεμίζουν τη ζωή μας κι είναι η πιο όμορφη συντροφιά για οποιαδήποτε ώρα. Τους αγαπάμε, κι ας μην το λέμε συχνά.
Κι όσο οδυνηρός κι αν είναι ο αποχωρισμός, το νόημα παραμένει ένα. Λοιπόν, στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε.
Επιμέλεια κειμένου Θάνου Αραμπατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Θάνος Αραμπατζής
