Είναι ένα απ’ τα βράδια που στριφογυρνάς στο κρεβάτι σου και ενώ έχεις να κάνεις τόσα πολλά την επόμενη μέρα δε σε παίρνει ο ύπνος. Είναι από εκείνα τα βράδια που ανησυχείς. Σκέφτεσαι και γυρνάς απ’ την άλλη και θες να τιμωρήσεις τον εαυτό σου που πάλι αναρωτιέται για την ανεύθυνη στάση των ανθρώπων. Ρωτάς και ξαναρωτάς μόνο εσένα κανέναν άλλο «Τι έκανα λάθος;»
Τώρα είναι που θυμάσαι. Θυμάσαι εκείνες τις στιγμές που πέρασες με εκείνο τον άνθρωπο. Άλλες όμορφες άλλες άσχημες αλλά τα βρίσκατε. Ίσως έκανε ο άλλος το πρώτο βήμα. Τις πιο πολλές φορές, τώρα το παραδέχεσαι πια. Βλακεία σου. Αλλά τα βρίσκατε.
Όταν υπάρχει αγάπη και θέληση όλα γίνονται. Λάθος. Όταν υπάρχει αγάπη και θέληση όλα γίνονται εύκολα και αυτονόητα. Δεν μπορείς να φανταστείς την ζωή σου χωρίς κάποιους ανθρώπους. Αυτούς τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού. Άρα τι να λέμε είναι αυτονόητο πως θα τα βρείτε.
Όμως όταν μιλάμε για ανθρώπους τελικά τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Τίποτα ούτε το πιο απλό πράγμα. Ανήκεις και εσύ σε αυτούς που πίστεψαν στις αιωνιότητες; Είμαστε ευκολόπιστοι ή έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι με διάρκεια; Γιατί αν ο άνθρωπος έχει ανάγκη την συνύπαρξη και την αλληλεπίδραση, την αγκαλιά και τη γλυκιά κουβέντα, το χάδι και τον πόνο δε σημαίνει πως πρέπει να πιστέψουμε στο «για πάντα» και να κάνουμε όνειρα.
Αλλά δεν είμαστε τόσο «λίγοι» ούτε τόσο συμφεροντολόγοι για να έχουμε συνέχεια απώτερους σκοπούς απ’ τις σχέσεις μας. Δίνουμε και καμιά φορά δινόμαστε και ολόκληροι όχι μόνο για να μας αγαπήσουν αλλά και για να μας πληγώσουν. Νομίζοντας πως εκείνοι αξίζουν. Ίσως περισσότερο και από εμάς τους ίδιους.
Τους δίνουμε σημασία, τους νοιαζόμαστε, ακούμε τα προβλήματά τους ακόμη και το πιο μικρά ακόμη και τα πιο χαζά. Και αυτοί μας λένε πως μας αγαπάνε και εμείς να κάνουμε όνειρα.
Όμως τώρα μας λένε πως φεύγουν γιατί φταίμε. Ρωτάμε που; Σε τι; Τι κάναμε λάθος; Κάτι που δε καταλάβαμε; Κάτι που άθελά μας είπαμε; Ζητάμε συγγνώμη και ας μην ξέρουμε το λάθος μας. Αλλά όχι εκείνοι φεύγουν και μας πετάνε στα μούτρα μας βλακείες για να ξεμπερδέψουν. Ούτε ένα καλοστημένο ψεύτικο λόγο δε σκέφτηκαν να μας πούνε.
Μόνο ψελλίζουν πως φταίμε. Εμείς πάλι τους δίνουμε χρόνο, νομίζουμε πως με τον χρόνο θα καταλάβουν το λάθος τους και πως θα τους λείψουμε κιόλας αλλά όχι ούτε αυτό είναι αρκετό.
Τελείωσε, έτσι λένε. Θέλουν κάτι πιο τυπικό, πιο επιφανειακό όχι αυτό που είχατε. Πώς γίνεται αυτό; Αναρωτιόμαστε. Αλλά χωρίς να το πολυσκεφτούμε δεχόμαστε. Νομίζουμε πως στη πορεία θα αλλάξει, ελπίζουμε.
Οι άνθρωποι επιλέγουν τον γρήγορο και ανώδυνο δρόμο. Αντί να διορθώνουν λάθη, διαγράφουν ανθρώπους. Βάζουν στο απυρόβλητο τον εαυτό τους.
Ναι αγάπη μου αυτή είναι η πιο εύκολη λύση. Την ώρα που εσύ σκέφτεσαι τι έκανες λάθος και κοιτάς μέσα σου ξανά και ξανά αυτοί σου έχουν γυρίσει τη πλάτη τους και περίτρανα σου φωνάζουν πως είσαι λίγος, ελάχιστος για την αφεντιά τους.
Προτιμούν να βρουν εύκολα μια δικαιολογία και όχι να κοιτάξουν μέσα τους. Βέβαια ποιος μπορεί να ρίξει το φταίξιμο στον εαυτό του; Πάντα φταίνε οι άλλοι. Η καραμέλα που έγινε λατρεία και εξάρτηση.
Ευθύνη, βαριά λέξη. Αυτό έμεινε λοιπόν ποιος θα πάρει την ευθύνη; Αυτό ήταν; Ας είναι. Ξέρουμε και οι δυο την αλήθεια.
Το να διαγράψεις ή να κατηγορήσεις ανθρώπους θα σε επιστρέφει πάντα στο ίδιο σημείο. Όσο μακριά και να ταξιδέψεις, όσο μακριά και να τρέξεις το πραγματικό ταξίδι είναι η ζωή παρέα με πραγματικούς φίλους και ίσως αν είσαι τυχερός και με έναν βαριά δυο απίστευτους έρωτες.
Το να διώχνεις ανθρώπους και να τους κατηγορείς είναι η πιο βατή κι ευκολη λύση, το να είσαι επιλεκτικός και να παλεύεις να τους κρατήσεις αυτό κάνει το «για πάντα» να ηχεί αληθινό.
Επιμέλεια Κειμένου Όλγας Παραπραστανίτη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Όλγα Παραπραστανίτη
