Μια παρτίδα με τη μοίρα

Σάββατο βράδυ κι αποφάσισα να μείνω μέσα.
Φόρεσα τις ξεχειλωμένες φόρμες μου, πήρα το παγωτό παραμάσχαλα και ξεκίνησα το ζάπινγκ. 
«Καμιά ελπίδα για ποιότητα απόψε» σκέφτομαι, μέχρι που κατά τις τρεις αξημέρωτα πετυχαίνω την «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού». Την αγαπημένη μου ταινία.
Την ταινία που χρειάστηκε να δω και δεύτερη φορά για να καταλάβω.

Αν την έχεις δει, ξέρεις περί τίνος πρόκειται.
Αν πάλι όχι, θα εστιάσω μόνο στο ηθικό δίδαγμα.
Όταν δύο άνθρωποι είναι να καταλήξουν μαζί, ό,τι κι αν συμβεί, ο κόσμος να χαλάσει, έτσι θα γίνει.

Θα ξαναβρεθούν στο σημείο μηδέν και θα δώσουν στην αγάπη μια δεύτερη ευκαιρία.
Γιατί είναι εύκολο να σβήσεις κάποιον από το μυαλό σου, το να τον βγάλεις απ’την καρδιά σου όμως, δεν είναι καθόλου.

Ανέκαθεν πίστευα πως από τη στιγμή που ερχόμαστε σ’αυτόν τον κόσμο, η πορεία μας είναι προδιαγεγραμμένη.
Πες με μεμψίμοιρη, πες με ελαφρόμυαλη, ωστόσο η ζωή φρόντισε να μου δείξει ουκ ολίγες φορές, πως «το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».
Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σημαντικά.

 Τίτλοι τέλους λοιπόν για την ταινία, κι εγώ μένω γι’άλλη μια φορά με αποσβολωμένο ύφος, να αναρωτιέμαι.

«Πόσο τυχαία είναι η συνάντησή μας με ορισμένους ανθρώπους;»

Μπαίνουν στη ζωή μας κυριολεκτικά από το πουθενά.
Τους συναντάς στα πιο απίθανα μέρη.
Κι όμως, όταν τους πρωτοβλέπεις, είσαι πεπεισμένος ότι κάπου τους έχεις ξανασυναντήσει.
Κάτι σου θυμίζουν. Τυραννάς το μυαλό σου για να εντοπίσεις, από πού, πώς και πότε τους γνωρίζεις. Τίποτα.

Να το πω «προηγούμενη ζωή;» Όχι, δεν πιστεύω σε τέτοιες θεωρίες.

Να το πω «κοσμογονία;» Μπα, ούτε.

Ανεξήγητο. Αυτό θα σου πω.

Μια παρτίδα με τη μοίρα.

Είμαι σίγουρη όμως, πως ένα μαγικό χέρι τους αρπάζει απ’το γιακά, και τους τοποθετεί μπροστά μας, ακριβώς όταν τους χρειαζόμαστε περισσότερο.
Για να μας δείξουν τον δρόμο, τον τρόπο ή την ουσία.
Για να μας διδάξουν και να τους διδάξουμε.

Θα τους κοιτάξεις κατάματα κι αμέσως θα το καταλάβεις, γιατί όσο υπάρχεις θα σου συμβεί μια φορά όλο κι όλο. Άντε δύο.

Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μείνει στη ζωή σου για λίγο, αλλά όσα θα ζήσεις μαζί του, θα είναι τόσο ουσιώδη, τόσο έντονα, που άλλοι θα ‘θελαν δέκα ζωές για να τα γευτούν και πάλι δε θα τους έφταναν.

Ίσως σου δώσει το χέρι του, για να κρατηθείς.

Ίσως σε «φορτώσει» με αναμνήσεις που αργότερα θα θέλεις να σβήσεις απ’ τον σκληρό δίσκο του μυαλού σου.

Ίσως σε πονέσει.

Ίσως σε νιώσει. Όσο κανείς άλλος. Χωρίς να πείτε λέξη.

Ίσως σε χρειάζεται, όσο κι εσύ. Ίσως και όχι.

Ίσως σε μάθει ν’αγαπάς. Αληθινά.

Ίσως πάλι έρθει στη ζωή σου, και φέρει μια λιακάδα τόσο εκτυφλωτική, που θα σβήσει όλες τις προηγούμενες που νόμιζες πως έχεις δει.

Είναι ο άνθρωπος που μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχατε μοιραστεί τίποτα. 
Δε γνωριζόσασταν από παιδιά.
Δεν ξενυχτήσατε, δε γελάσατε μαζί, δεν τα ήπιατε παρέα. Δεν ήσασταν φίλοι.
Δεν ήξερε τίποτα για σένα, ούτε εσύ για ‘κεινον.
Ζούσατε μόνο παράλληλους βίους και κάποια στιγμή αυτοί συναντήθηκαν.
Εμφανίστηκε στην πορεία σου και πλέον τίποτα δεν ηταν το ίδιο.
Ούτε στη δική του.

Μην φοβηθείς ούτε στιγμή.
Τρέξε όσο πιο γρήγορα μπορείς, κατά πάνω του.
Θα είναι ο δικός σου, ο μοναδικός σου πρωταγωνιστής.
Και αν κάποτε φύγει, μην πέσεις στην παγίδα να πιστέψεις πως τον έχασες.
Δεν πήγε πουθενά.
Θα ξαναβρεθεί μπροστά σου, όταν η μοίρα το αποφασίσει.
Ή όταν χρειαστείτε ξανά, ο ένας το χέρι του άλλου.
Και που ξέρεις;
Ίσως αυτή τη φορά, το πιάσετε απ’την αρχή.
Και ίσως η ταινία σας, έχει happy end.

Γιατί όταν δύο άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί, ούτε ο πιο ευφάνταστος συγγραφέας δε μπορεί να σκεφτεί, όσους τρόπους θα βρει η ίδια η ζωή, για να το πετύχει.