Ο σοφός λαός λέει, «Μόνος ούτε στον παράδεισο». Μόνο που ο σοφός λαός όταν λέει κάτι, δε δίνει παραπάνω διευκρινίσεις και οι άνθρωποι μπερδεύονται.
Έτσι, λοιπόν, μπερδεύτηκαν και κάποιες γυναίκες ακούγοντας αυτή τη σοφία και αποφάσισαν να την κάνουν πράξη, αυτολεξεί. Δε μένουν μόνες, ούτε στον παράδεισο.
Αν είχαν, όμως, τις απαραίτητες κατευθυντήριες γραμμές, ίσως να μην είχαμε αυτά τα αποτελέσματα.
Αναφέρομαι στις γυναίκες-μαιμούδες, αυτές, δηλαδή, που για να αφήσουν μια σχέση, πρέπει να βρουν την επόμενη. Που όπως οι μαϊμούδες, πηδούν από δέντρο σε δέντρο και αν δεν έχουν καβάτζα, παραμένουν στο δέντρο που ήδη είναι, μέχρι να τη βρουν.
Έτσι κάνει κι αυτό το είδος γυναίκας.
Μόλις βρεθεί ο επόμενος, πηδάει και φεύγει απ’ τον προηγούμενο, εκτός και αν δεν υπάρχει κάτι στον ορίζοντα, οπότε δεν το κουνάει απ’ το σιγουράκι της.
Αυτός ο τύπος γυναίκας κυκλοφορεί ανάμεσά μας και αποτελεί αιώνια απορία ο τρόπος σκέψης που κουβαλάει.
Διότι δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, να μην μπορεί να μείνει μόνος του για κάποιο διάστημα στη ζωή του και να εξαρτάται μονίμως από τα γύρω δέντρα του. Δεν μπορεί να μην έχει την ανάγκη να βρεθεί αυτός κι ο εαυτός του, να μιλήσουν, να τα βρουν, να ηρεμήσουν.
Δε λέω ότι δεν είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο στον οποιοδήποτε, μπορεί να συμβεί και στις καλύτερες οικογένειες. Λέω ότι είναι κακό, όταν γίνεται κατ’ εξακολούθηση.
Παραδείγματος χάριν, η Καίτη. Από τα δεκαεπτά της που έκανε την πρώτη σοβαρή της σχέση μέχρι σήμερα που είναι τριάντα δύο, δεν έχει μείνει ποτέ χωρίς σύντροφο. Αντιθέτως, υπήρχαν στιγμές που είχε παράλληλα δυο άντρες, μέχρι να χωρίσει ομαλά τον πρώτο και να συνεχίσει τη ζωή της με τον δεύτερο και πάει λέγοντας.
Η Καίτη με το Χρήστο, η Καίτη με το Νίκο, η Καίτη με τον Πέτρο.
Η Καίτη χωρισμένη ποτέ. Η Καίτη μόνη, επίσης ποτέ.
Θα μου πεις, είναι πολύ πρακτικό. Κλάματα, πατώματα, τσιγάρα, ποτά και πονεμένες καρδιές είναι εκτός του λογισμικού της Καίτης.
Πάει με βάση τη λογική ότι ο έρωτας με έρωτα περνάει και οι κρίσεις χωρισμού είναι περιττές.
Αν τη ρωτήσεις, θα σου πει ότι απλά έτσι κυλάνε οι σχέσεις. Δεν το προκαλεί, έρχεται από μόνο του. Αν ρωτήσεις εμένα θα σου πω ότι φυσικά και το προκαλεί, δεν είναι τυχαίο γεγονός.
Είναι καθαρά θέμα ανασφάλειας και διάθεσης για μια διαρκή επιβεβαίωση. Βρίσκεις κάτι που σε γεμίζει πιο πολύ, κάνεις ένα test-drive για σιγουριά και μετά, μέχρι να προλάβεις να κλάψεις το μακαρίτη, έρχεται ο νεοφώτιστος.
Μονίμως να υπάρχει κάποιος σύντροφος, που να επιβεβαιώνει τη γυναικεία ματαιοδοξία. Να μη λείψουν τα τηλέφωνα, τα μηνύματα, τα δώρα, οι μηνιαίες επέτειοι, οι όρκοι αιώνιας αγάπης και τα όνειρα για το μέλλον. Με το που αρχίζουν αυτά να εκλείπουν, υποσυνείδητα αρχίζουν το κυνήγι του επόμενου στόχου και πάει λέγοντας.
Ο παλιός μπορεί να είναι αλλιώς, ο νέος, όμως, είναι ωραίος και σε τέτοιες γυναίκες αυτό είναι που μετράει, διότι ο νέος θα δώσει μια διαφορετική νότα και θα αρχίσει ένα καινούριο πάθος.
Το ενδεχόμενο πως όλο αυτό, γίνεται για να υπάρχει εξασφαλισμένος χορηγός, να το θίξω ή θα είμαι πολύ κακιά και καχύποπτη;
Θα το θίξω.
Μια μερίδα θηλυκών δε ζουν χωρίς χορηγίες, καλώς ή κακώς. Είναι και αυτές γυναίκες-μαϊμούδες. Θέλουν κάποιον να πληρώνει τη ζημιά του προηγούμενου και όπου ζημιά, βάλε τσάντες, παπούτσια, ταξίδια, ποτά, ενοίκια ενίοτε, βενζίνες και άλλα πολλά.
Γιατί να δουλεύεις, άλλωστε, όταν υπάρχει ευκολότερη λύση;
Για μερικές, βέβαια, έρχεται η άγια ώρα, που την πατούν άσχημα από κάποιον και τότε αρχίζουν να νιώθουν τι έκαναν και οι ίδιες τους, όταν έτσι εύκολα παρατούσαν εκείνο το καλό παιδί και το άλλαζαν σαν πουκάμισο.
Σ’ άλλες πάλι, το αυτάκι δεν ιδρώνει ποτέ και συνεχίζουν ακάθεκτες το έργο τους μέχρι να επισημοποιήσουν δεσμούς με τον καλύτερο.
Όμως, επειδή είναι φύσει αδύνατο να είσαι για πάντα σε μία σχέση και επειδή ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, η λογική του μπάτε σκύλοι αλέστε, χρειάζεται και μια παύση.
Διότι πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις μόνος σου, να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια και να μην περιμένεις να βρεις σιγουριά από το ένα δέντρο στο άλλο.
Να μπεις σε απεξάρτηση από τους άντρες, για λίγο καιρό και να προσπαθήσεις να τα φτιάξεις με ‘σένα.
Συντάκτης: Σταυρούλα Φωτιάδου
