Σύμφωνα με την Ψυχολογία,οι σημαντικότερες σχέσεις που κάνουμε στη ζωή, αντικατοπτρίζουν αυτή που είχαμε μ’ έναν από τους γονείς μας.
Ή αυτή που είχαν εκείνοι μεταξύ τους.
Τα παιδικά βιώματα είναι υπεύθυνα για ό,τι είμαστε.
Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να είναι δίπλα μας συνδέονται άρρηκτα μ’εκείνα.
Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να χωρέσω σ’ένα άρθρο βιβλιογραφία κι εμπειρίες ετών.
Φαντάσου ένα καρμπόν ανάμεσα σε δύο λευκές σελίδες.
Τώρα πρόσθεσε στην εικόνα αυτή κι ένα στυλό.
Η πάνω σελίδα είναι οι γονείς σου και η κάτω εσύ.
Το στυλό είναι τα συναισθήματα που σου δίνουν και που αργότερα θα μετατραπούν σε βιώματα. Βιώματα που θα κουβαλάς μαζί σου στην ενήλικη ζωή.
Το μελάνι βοηθάει την κάτω σελίδα ν’αντιγράψει την πάνω.
Άλλοτε είναι άριστης ποιότητας. Ακριβό κι εκλεπτυσμένο.
Είναι και φορές όμως που είναι φθηνό και στεγνώνει αμέσως.
Ανίκανο να τραβήξει έστω και μία γραμμή.
Κάπως έτσι είναι κι ο άνθρωπος.
Ό,τι χαράχθηκε στη σελίδα του σαν παιδί, θα το κουβαλάει στο βιβλίο της ύπαρξής του.
Το μελάνι του χάραξε το δρόμο.
Η συμπεριφορά μας στις σχέσεις απορρέει απ’ όσα μας έδωσαν ή δεν έδωσαν οι γονείς μας.
Μας έδειξαν την αγάπη όπως την αντιλαμβάνονταν οι ίδιοι.
Άλλες φορές μας μετέδωσαν φόβους, ανασφάλειες, ίσως και μίσος.
Μας δίδαξαν όσα έμαθαν και θεωρούσαν σωστά.
Κανένας άνθρωπος σ’αυτό τον κόσμο δεν έζησε την τέλεια παιδική ηλικία.
Όλοι μας έχουμε θαμμένες αναμνήσεις που αρνούμαστε να βγάλουμε στο φως.
Φοβόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας κι όσα μας στιγμάτισαν.
Ένας άνθρωπος που δεν πήρε ποτέ αγάπη σαν παιδί, που οι γονείς του ήταν αδιάφοροι, δεν μπορεί ποτέ να την ανταποδώσει.
Ακόμα κι αν το θέλει, δεν ξέρει πώς να το κάνει.
Νιώθει άβολα σε κάθε χάδι, σε κάθε ένδειξη τρυφερότητας.
Είναι ψυχρός κι απόμακρος, γιατί δεν ξέρει να συμπεριφερθεί διαφορετικά.
Το παιδί που μεγάλωσε σε περιβάλλον όπου οι καβγάδες και η ψυχολογική πίεση είχαν πρωταρχικό ρόλο στην καθημερινότητά του, δεν μπορεί παρά να μετατραπεί σ’ έναν οξύθυμο ενήλικα.
Ένα κακοποιημένο παιδί, θα γίνει αργότερα με τη σειρά του ένας βίαιος γονέας.
Το παιδί που αισθανόταν μόνο ανάμεσα στα αδέρφια του, θα διαιωνίσει αυτή τη μοναξιά και όταν μεγαλώσει.
Τη συναισθηματική στέρηση, θα προσπαθήσει να την αναπληρώσει με άλλους τρόπους.
Θα είναι επικριτικός απέναντι στους άλλους, θ’αλλάζει συντρόφους συνέχεια, θ’ασχοληθεί μόνο με την καριέρα προσπαθώντας να γεμίσει το κενό μέσα του.
Ένα κενό που δε θα γεμίζει ποτέ. Γιατί δε θα βρίσκει ηρεμία κι ευχαρίστηση πουθενά.
Θα προσπαθήσει να επανορθώσει γι’ αυτά τα συναισθήματα με το να νιώθει, να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται ως ξεχωριστός.
Θα παλέψει με την «ανεπάρκειά» του προσπαθώντας να κερδίσει το θαυμασμό των άλλων.
Θα αφοσιωθεί τόσο πολύ στο να φαίνεται τέλειος, που θα πληγώνει διαρκώς τους γύρω του.
Ο άνθρωπος που εμπιστεύεται και αφήνεται δύσκολα, ίσως έχει προδοθεί.
Το παιδί που έχει εγκαταλειφθεί ή παραμεληθεί από τους γονείς του, θα δυσκολευτεί να συνάψει οποιουδήποτε είδους στενή σχέση ως ενήλικας.
Θα προτιμήσει να είναι μόνος του, παρά να ζει με το φόβο της εγκατάλειψης.
Ή ακόμα κι αν κάνει κάποια σχέση θα προτιμήσει να φύγει ή να απατήσει εκείνος πρώτα, για να «προλάβει» το σύντροφό του.
Όχι, δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε θα πάρω τη θέση του.
Και ξέρω πως όλοι μας αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε διαφορετικά απέναντι στις καταστάσεις.
Μόνο που με το πέρασμα των χρόνων και των εμπειριών αντιλαμβάνομαι πόσο περίεργο ον ο άνθρωπος.
Επάξιος συνεχιστής της παιδικής του ηλικίας.
Αν το καλοσκεφτείς, έχουμε μείνει ακόμα σ’εκείνα τα χρόνια. Το μόνο που άλλαξε είναι το νούμερο της ηλικίας μας.
Είναι πολύ δύσκολο να ξεριζώσουμε από μέσα μας όλες εκείνες τις πεποιθήσεις που το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαιωνίζουν τον πόνο, την ανασφάλεια, και κάποιες φορές τη μοναξιά μας.
Η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα καρμπόν που αντιγράφει την ίδια σελίδα ξανά και ξανά.
Είναι μερικές φορές όμως που θέλεις να σταματήσεις την αντιγραφή.
Θέλεις να πιάσεις από την αρχή το βιβλίο. Και μαζί κι εκείνο το παιδάκι.
Να το αγκαλιάσεις, να το παρηγορήσεις και να του δώσεις ένα σπίρτο για να βάλει φωτιά σε όλα.
Να μην αφήσει κανένα ίχνος από εκείνο το μελάνι.
Ίσως πάλι να του δώσεις κι ένα στυλό. Για να ξεκινήσει από την αρχή το βιβλίο της ζωής του.
Κι αυτή τη φορά, το μελάνι θα’ ναι δικό του.
Y.Γ. Της Μαργαρίτας, που μου έμαθε να κοιτάζω το φεγγάρι κι όχι το δάχτυλο.
Πηγές:
«Ανακαλύπτοντας ξανά τη ζωή σας», Jeffrey Young/ Janet Klosko
«Η συναισθηματική Νοημοσύνη», Daniel Goleman
«Εγώ, κι εσύ, και οι άλλοι», Ματθαίος Γιωσαφάτ
http://antikleidi.com/2014/01/18/giosafat-erotas/
http://www.simplypsychology.org/carl-rogers.html
Συντάκτης: Μαίρη Βασιλοπούλου
