Όσο θα με πιέζεις να σου ανοιχτώ, τόσο θα απομακρύνομαι. Καταλαβαίνω ότι δεν έχεις μάθει να πηγαίνεις με το ρυθμό και τα νερά του άλλου, αλλά δυστυχώς δε βλέπω άλλη λύση, αν θες να προχωρήσουμε.
Πιθανότατα δεν έχεις καμιά όρεξη να με πιέσεις. Πιθανότατα έτσι έχεις μάθει να ερωτεύεσαι, γρήγορα, βιαστικά, με την ψυχή στο στόμα. Με ένα στόμα γεμάτο ερωτήσεις που απαιτούν και επαιτούν απαντήσεις, με μια άσβεστη επιθυμία να μάθεις κι άλλα, να ξέρεις από το τι ώρα γεννήθηκα, μέχρι τη μουσική που ακούω όταν κάνω μπάνιο. Με μια τάση να τα κάνουμε όλα όπως όπως και τσαπατσούλικα, αρκεί να γίνουν τώρα.
Συγγνώμη που θα σε απογοητεύσω, αλλά για μένα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Καλός και ο ενθουσιασμός και φυσικά ενθουσιαζόμαστε παράλογα και στο πιτς φιτίλι, αλλά ο έρωτας είναι άλλο πράγμα. Θέλει το χρόνο του, θέλει ζύμωση, θέλει επεξεργασία.
Θέλει να παρατηρείς τα κενά και τις ανασφάλειες του άλλου, δε θέλει να τον ρωτήσεις γι’ αυτά. Ο τρόπος που καταναλώνεις τον έρωτα, μοιάζει με τον τρόπο που τρως το γλυκό. Υπάρχουν αυτοί που καταβροχθίζουν την πάστα, την έχουν φάει σε δευτερόλεπτα και βιαστικά, στα όρθια, μέχρι να λιγωθούν. Υπάρχουν και οι άλλοι, που απολαμβάνουν το γλυκό τους σιγά-σιγά, που δε βιάζονται να το τελειώσουν, που δε λιγώνονται.
Ο έρωτας δεν είναι προϊόν ταχείας κατανάλωσης κι αν έχεις μάθει να ερωτεύεσαι με τέτοιον τρόπο που καταλήγεις λιγωμένος, πάντα θα ψάχνεις κάτι διαφορετικό. Μόνο που δε θα φταίει το γλυκό που σε φούσκωσε και πια δε θέλεις άλλο, αλλά εσύ και ο τρόπος που έχεις μάθει να το καταναλώνεις.
Αρνούμαι λοιπόν, να σου δώσω στο πιάτο όσα είναι στραβά με μένα. Δε θα σου αναλύσω με τι νευριάζω πολύ εύκολα, ούτε θα σου υποδείξω τι βρίσκω εκνευριστικό στη συμπεριφορά σου. Είναι πολύ εύκολο και δεν έχει καμιά απολύτως ουσία. Τι νόημα έχει να με πιέζεις να σου ανοιχτώ, αν δε σκοπεύεις να με ανακαλύψεις σιγά-σιγά, αν δεν έχεις την όρεξη να με παρατηρήσεις;
Όχι, όσο με πιέζεις, τόσο θα απομακρύνομαι. Είναι αστείο να πιστεύεις πως με δέκα ερωταπαντήσεις με ξέρεις. Πρέπει να με δεις νευριασμένη για να καταλάβεις ότι το περπάτημα με ηρεμεί. Πρέπει να κοιμάσαι μαζί μου για να καταλάβεις τις ταχυκαρδίες που με πιάνουν από το άγχος πριν κοιμηθώ. Πρέπει να με ζήσεις για να με μάθεις, πώς να σου το πω;
Άφησέ με να σου ανοιχτώ στους δικούς μου χρόνους. Άσε με να μένω αμίλητη όταν θέλω, να ηρεμώ με την ανοιχτή τηλεόραση όταν αγχώνομαι και να μένω πάντα δέκα λεπτά στο κρεβάτι αφού ξυπνήσω. Δε χρειάζεται να ξέρεις γιατί τα κάνω όλα αυτά, ούτε να με ρωτάς ποιες είναι οι συνήθειές μου περιμένοντας να βγάλω λίστα και να στις απαριθμήσω.
Αν όντως θέλεις να μάθεις, να μείνεις. Να μείνεις στο κρεβάτι δέκα λεπτά μετά το ξυπνητήρι, να ‘ρθεις μαζί μου για περπάτημα όταν με πιάνουν τα νεύρα μου και να μου ανοίξεις την τηλεόραση όταν αγχωθώ το βράδυ. Να παρατηρήσεις ότι δεν πίνω ποτέ ζεστό νερό και ότι πάντα κάνω μπάνιο με κλειστό φως, αυστηρά μεταμεσονύχτιες ώρες. Να παρατηρήσεις, κι αν σου αρέσουν αυτά, αν μπορείς να τα σηκώσεις και το γλυκό δε σου κάθεται βαρύ, να μείνεις.
Συντάκτης: Σοφία Καλπαζίδου
