Τελευταία έξυπνη ερώτηση που μου έκαναν, φλερτάροντας με, ήταν: πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα ευτυχισμένη. Και λέω έξυπνη γιατί ήταν μια ερώτηση που δε μου είχαν ξανακάνει και η απάντηση της δε μου βγήκε αβίαστα. Χρειάστηκε να τη σκεφτώ.
Μην περιμένεις από μένα να σου μιλήσω για τεράστια διαστήματα ευτυχίας. Δεν πιστεύω σ΄αυτά. Η ευτυχία είναι πυροτέχνημα, ανάσα, δευτερόλεπτα. Κρατάει λίγο. Τόσο όσο να πάρεις μια τζούρα και να ανυπομονείς να ξανάρθει.
Αυτό είναι ευτυχία για μένα. Συμπεριφορές αυθόρμητες και λέξεις. Όχι πάντα βαρύγδουπες και φωταγωγημένες. Μικρές, καθημερινές λεπτομέρειες που χρωματίζουν τις ώρες σου. Απλές στιγμές που κάνουν τη ψυχή σου να νιώσει λίγο παραπάνω χορτάτη.
Ναι. Στιγμές.
Αυτές θα ‘θελα να ξέρω για σένα. Κι αυτές θα ‘θελα να μάθεις για μένα.
Τα ασήμαντα της μέρας και της νύχτας σου. Αυτά γοητεύουν τα αυτιά μου.
Θέλω να μάθω τις στιγμές σου κι εσύ τις δικές μου.
Τι ώρα ξυπνάω το πρωί και πόσο συχνά καίω τη γλώσσα μου απ’το καφέ. Πόσο λατρεύω να μισώ τη δουλειά μου, το στριμμένο αφεντικό μου και τη προϊσταμένη που με κουτσομπολεύει πίσω απ’ τη πλάτη μου.
Θέλω να ακούσεις για τον τρελό του λεωφορείου που πάντα έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Για την τούμπα που έφαγα καταμέσης του δρόμου και πόσο πολύ ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Για τη κατσαρόλα που έκαψα στη προσπάθειά μου να φτιάξω ένα φαγητό της προκοπής και για τα σιχτίρια που έριξα στους φίλους μου όταν μου έκαναν την καζούρα του αιώνα.
Για τις μεταμεσονύκτιες υπογλυκαιμίες μου, την αδυναμία μου στα πακοτίνια και για το κρασί που έβαψε το αγαπημένο μου πουκάμισο.
Θέλω να ξέρεις για την άσχημη σχέση μου με το χρόνο. Για την αιώνια αργοπορία μου που με κάνει να χάνω τρένα, βαπόρια κι ανθρώπους.
Να μάθεις τα άγχη μου και τους ηλίθιους φόβους μου. Για το τσιγάρο του απολογισμού στο τέλος μιας μέρας.
Τη λατρεία μου για τη βροχή και τα χαμογέλα. Αυτά που μοιράζω και αυτά που λαμβάνω από περαστικούς στο δρόμο.
Να γνωρίσεις το λακάκι που εμφανίζεται στο μάγουλό μου όταν μαζί με τα χείλη μου χαμογελούν και τα μάτια μου. Τον τρόπο που σηκώνεται το φρύδι μου όταν θυμώνω και τις χαζές φάτσες που κάνω όταν με φωτογραφίζουν.
Αυτά τα ασήμαντα, τα αγνά και αφιλτράριστα ήθελα να ξέρεις για μένα. Κι αυτά θέλω να μάθω για σένα.
Τις μικρές σου στιγμές. Τις λεπτομέρειες σου. Τις «ευτυχίες» σου. Όλα εκείνα που θα με κάνουν να σε μάθω και να με μάθεις. Να γνωριστούμε ουσιαστικά.
Μόνο τότε γνωρίζονται οι άνθρωποι. Όταν βγάλουν τα αθώα μυστικά τους στη φόρα. Και μόνο έτσι μπορούν να πορευτούν και να ξορκίσουν όσα σκατά έρθουν στο δρόμο τους.
Τελικά, τελευταία φορά ευτυχισμένη ένιωσα ένα βράδυ πριν μήνες. Ήμουν παρέα με τρεις τύπισσες που μου αρέσει να αποκαλώ φαμίλια. Η μία ατάκα έφερε την άλλη και κόντεψα να κατουρηθώ απ’ τα γέλια. Αυτή ήταν μια στιγμή, μια λεπτομέρεια, μια ευτυχία μου.
Εσύ, αλήθεια, πότε ένιωσες τελευταία φορά ευτυχισμένος;
Συντάκτης: Κατερίνα Χήναρη
