Κυριακή 22 Φεβρουαρίου. Παγκόσμια ημέρας σκέψης σήμερα. Μια ημέρα καθόλου τυχαία και τα αποφθέγματα και γνωμικά που έχουν κυκλοφορήσει για πάρτη της πολλά, φυσικά πάντα ανακυκλώσιμα κυρίως απο ανίδεους που δεν έκατσαν ποτέ παραπάνω να μπούνε στο ζουμί τους και απλά τα πετάνε σα «motivational quotes» για να’ χουν κάτι να πούνε. Μόδα.
«Σκέφτομαι, άρα υπάρχω», Καρτέσιος.
«Οι σκέψεις είναι οι σκιές των συναισθημάτων μας. Πάντοτε σκοτεινότερες, κενότερες και πλουσιότερες», Νίτσε.
«Η σκέψη είναι δράση σε πρόβα», Φρόυντ.
Άνδρες μεγάλοι, επιφανείς, στο είδος τους διάνοιες. Ποιος θα μπορούσε να τους αμφισβητήσει. Σκέφτομαι άρα υπάρχω, φυσικά! Δεν είπε ποτέ ο Καρτέσιος «Σκέφτομαι, άρα ζω». Εκεί θα τα σπάγαμε τα τσανάκια μας και θα’ ταν και κρίμα.
Απο τη σκέψη, στην πράξη λοιπόν και απο το «θα», στο «να». Όχι, δεν είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Είναι πακέτο και βάλε. Ίσως και κούτα. Όμως με την υπερβολική σκέψη, ποτέ, κανείς, δεν κέρδισε τίποτα. Απ’ όσο γνωρίζω φυσικά. Αν μπορείτε και θέλετε, αμφισβητείστε με, διαψεύστε με. Σας προκαλώ. Θα’ ναι εποικοδομητικό πιστεύω.
Υπερβολική σκέψη. Ναι, μπορεί να σε οδηγήσει στην τρέλα. Στο χάσιμο. Στην παράνοια και τη θολούρα. Και στις μισητές σου ενοχές. Και στους ψυχαναγκασμούς. Και στο αυτομαστίγωμα σου.
Όχι, δεν είμαι πεσιμίστρια. Ίσα ίσα. Λίγο ή του ύψους, ή του βάθους θα με χαρακτήριζα καλύτερα. Είμαι οπαδός της υπερβολικής σκέψης δυστυχώς και ο,τι γράφω το ξέρω απο πρώτο χέρι. Το ζω καθημερινά και το βιώνω στο πετσί μου. Φαντάζομαι και πολλοί απο εσάς.
Σε κάθε αυτομαστίγωμα όμως, σε κάθε «πως θα νιώσει ο χ,ψ» αγνοώντας το εγώ μου, σε κάθε άρνηση παραδοχής και αποδοχής συναισθημάτων μου, σε κάθε γαμημένο «Άν» και σε κάθε φοβισμένο πάγωμα βλέμματος στον καθρέφτη, σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα. «Μάγκα κόφ’ το, δεν οδηγεί πουθενά».
Καλές οι φιλοσοφίες δε λέω, καλό και το κοντρολάρισμα, σωστός και ο έλεγχος, σημαντική και η στρατηγική και ο χειρισμός διαφόρων καταστάσεων, αλλά ζήσε το και λίγο. Γιατί αν νομίζεις φίλε μου, πως με τη σκέψη ζεις, είσαι βαθιά νυχτωμένος. Ο,τι χρειάζεται, χρειάζεται. Δεν το διαπραγματεύομαι. Με ρέγουλα όμως. Η πράξη, πάντα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Το πιο απλό παράδειγμα θα σας δώσω. Τα fail ραντεβού. Δύο άγνωστοι μεταξύ τους εμπλέκονται σε συζητήσεις επι συζητήσεων και πίνουν μαζί καφέ. Μοιράζονται κοινές ανησυχίες –για αρχή- και υποστηρίζουν τις απόψεις τους με πολύ πάθος και επιχειρήματα για να φανούν ενδιαφέροντες ο ένας στον άλλον.
Την πρώτη φορά, εκείνη σκέφτεται πως ο τύπος είναι πολύ ιδιαίτερος. Ο τύπος απλά θέλει να τη φιλήσει. Τη δεύτερη φορά εκείνη του χαμογελάει όλο και περισσότερο και νιώθει πως ναι μεν είναι πολύ ιδιαίτερος, αλλά μιλάει πολύ. Αυτός και πάλι θέλει απλά να τη φιλήσει σκεπτόμενος τον τρόπο. Την τρίτη φορά, ενώ εκείνη απλά περιμένει μια κίνηση, ένα πάτημα, ένα κάτι απο πλευράς του και δεν το έχει, αρχίζει σιγά σιγά η αντίστροφη μέτρηση, χωρίς καν να έχει ξεκινήσει τίποτα. Ο τύπος, χαμπάρι. Απλά σκέφτεται ποιο είναι το κατάλληλο timing για να τη φιλήσει.
Και τώρα μαντέψτε. Ο τύπος ποτέ δε θα τη φιλήσει. Η κιουρία ξενέρωσε. Εκείνος χάθηκε στις σκέψεις του, στο πώς και τα γιατί του και εκείνη απλά τον βρήκε «ναι μεν καλό παιδί, αλλά το πολύ μπλα μπλα σκοτώνει».
Όταν τα χαμόγελα πάνε κι έρχονται, όταν στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί ο ερωτισμός, όταν το νιώθεις πως θες, πως φτερουγίζει η καρδούλα σου και πως είναι η στιγμή σου, εκεί επιβάλλεται να μπει φραγμός στις σκέψεις. Ζήσε το γαμώτο! Πέρνα στην πράξη. Δεν είπε κανείς οτι είναι και το πιο απλό πράγμα του κόσμου, όμως αν αναρωτιέσαι κι εσύ όπως πολλοί «που βρίσκεται η ζωή», έρχομαι εγώ να σου απαντήσω πως βρίσκεται στις πράξεις, στην ένταση και την ενέργειά τους.
Κλισέ ε; Δε σε βλέπω όμως και πολύ πρακτικό στη ρουτίνα που έχεις επιλέξει και ονομάζεις «ζωή».
Απλές, καθημερινές, πολλές φορές αστείες και καμιά φορά χαζές. Πράξεις. Ζωή και τρεχάλα. Και ανάσες. Και στα κόκκινα φανάρια, να επιμένουμε στο γκάζι. Ίσως την πατήσουμε ναι. Ίσως δε μας βγει σε καλό, ναι. Όμως δε μένουμε με ερωτηματικά ρε παιδιά. Το ζούμε. Τον έρωτα, την απογοήτευση, τα λάθη και τα σωστά μας. Τις αποφάσεις μας και τα «Χ» μας. Όλα στο κόκκινο, παθιασμένα και μοναδικά, ακριβώς επειδή το ζούμε. Αλλιώς θα’ ταν μια απο τα ίδια.
Η ζωή είναι μια πολύ όμορφη τύπισσα, αλανιάρα και σκληρή ταυτόχρονα. Για να τη ρίξεις οφείλεις να της κάνεις παιχνίδι σωστό και έντιμο. Να μη σταματάς κι ας λαχανιάζεις. Θα στο κλείσει το μάτι αργά, η γρήγορα. Θα δεις.
Και για όλους εσάς που τα κρίνετε αυτά επιπόλαιες ασυναρτησίες, συνεχίστε νωχελικά τις ζωούλες σας και σκεφτείτε τα όλα αυτά λίγο ακόμα,να δω τι θα καταλάβετε.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
