Εκείνος ο τυπάς, που ο δεξιός σου τον έλεγε « μαλάκα ». Εκείνη η τύπισσα, που ο αριστερός σου την έλεγε «καριόλα ». Είναι οι άνθρωποι- χιονάνθρωποι, δεν υπακούν σε –κοινωνικούς– κανόνες κι αρνούνται να προσποιηθούν για ν’ αρέσουν. Γιατί πολύ απλά δεν τους καίγεται καρφί αν αρέσουν ή όχι.
Συνήθως προκαλούν μια γενική αντιπάθεια γιατί δεν μπορούν να τους συγχωρήσουν το γεγονός ότι δεν ασχολούνται με κανέναν. Μα πώς τολμούν να είναι διαφορετικοί; Το διαφορετικό τρομάζει, κι εκείνοι έχουν μάθει να ζουν μ’ αυτό, έχοντας ένα μικρό χαμόγελο που ουρλιάζει τη θεωρία «σταρχιδισμού» που υμνούν.
Παρατήρησε το βλέμμα τους, ειδικά μέσα σε κόσμο. Είναι παγωμένο, ουδέτερο, χαμένο σε σκέψεις που μόνο στον εαυτό τους εμπιστεύονται. Η αύρα τους όμως είναι τόσο εθιστική, είναι κινούμενη πρόκληση, ένα μυστήριο που θέλεις να ανακαλύψεις. Όχι για προσωπικό τρόπαιο, αλλά για να δεις γιατί ξεχωρίζουν ενώ δεν το προσπαθούν καν. Η περιέργεια όμως, αυτή η υποτιθέμενη αμαρτία, θα σε κάνει να θέλεις να δεις τι κρύβεται πίσω απ’ αυτό που βλέπουν όλοι.
Να είσαι έτοιμος για την πιο περιπετειώδη βόλτα της ζωής σου όταν τους πλησιάσεις. Το μυστικό είναι να μη φοβηθείς. Να είσαι θαρραλέος και σίγουρος. Θα είναι από τα πιο απαιτητικά ταξίδια που θα κάνεις ποτέ, γιατί θα χρειαστεί να επιστρατεύσεις όλες τις αρετές σου για να αντέξεις το κρύο τους.
Όσο προσπαθείς να τους πλησιάσεις, τόσο περισσότερο θα κρυώνεις. Όταν όμως θα είσαι μακριά τους, το μέσα σου θα καίγεται γιατί έχεις μια περίεργη επιθυμία να νιώσεις ξανά, αυτό που στην αρχή νόμιζες πως δεν αντέχεις. Σαν το χιόνι. Όταν το αγγίζεις, τα χέρια σου παγώνουν κι όταν το αφήνεις και πας ξανά στη ζεστούλα σου, εκείνα καίνε και κοκκινίζουν. Πας όμως να το ξαναπιάσεις. Ευχαρίστως.
Μας βγάζουν εκτός προγράμματος με όλα όσα ξέραμε μέχρι τώρα. Αντέχουμε το κρύο τους γιατί είναι αληθινό. Και πίσω από κάτι αληθινό, βρίσκεται πάντα μα πάντα, ένας πολύτιμος θησαυρός. Δεν μας παγώνουν όμως εσκεμμένα. Είναι έτσι απ’ τη φύση τους ή από λάθη άλλων. Γι’ αυτό κι όταν νοιάζονται πραγματικά για κάποιον, δίνουν όλο τους το «είναι» με τον ακριβή ορισμό της ανιδιοτέλειας.
Η διαφορετικότητα στις αντιδράσεις τους είναι αυτό που κάνει τη μοναδικότητά τους να χαράζεται μέσα στην ψυχή μας. Δεν είναι οι τύποι «γούτσου-γούτσου» αλλά είναι ικανοί για προσωπική θυσία για τα άτομα που γουστάρουν. Χωρίς να δείξουν συναίσθημα, χωρίς το χολιγουντιανό ύφος του υπερήρωα. Με εκείνο το συνηθισμένο, ουδέτερο ύφος, λες και είναι κάτι το απόλυτα φυσιολογικό και λογικό και θα το κάναν ξανά και ξανά, χωρίς δισταγμό.
Γιατί το συναίσθημα βρίσκεται πίσω απ’ την πράξη τους. Και κει που έχει λιώσει το μεδούλι σου και πας να βουρκώσεις απ’ το μεγαλείο της ψυχής τους, σου ακυρώνουν αυτόματα την όμορφη στιγμή σου, διακόπτοντας με κάτι εντελώς άσχετο, τύπου: «Ρε συ πάμε για κάνα πιτόγυρο; Πείνασα». Και κει σε απογειώνουν.
Έχουν αλλεργία στο ρομαντισμό κι ο ωμός τρόπος έκφρασής τους σε κάνει να θες να τους κλωτσήσεις και να τους αγκαλιάσεις ταυτόχρονα. Σε νοιάζονται με ένα μοναδικό τρόπο και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα στο δείξουν με τον τρόπο που περιμένεις ή έχεις συνηθίσει. Δε σε νοιάζει όμως γιατί ξέρεις πως είναι ό,τι πιο αληθινό έχει περάσει απ’ τη ζωή σου.
Είναι μοναχικοί ταξιδιώτες που ζούνε τη στιγμή, αδιαφορώντας για το αύριο. Έργα τέχνης, που πολλοί θα αναγνωρίσουν και λίγοι θα εκτιμήσουν. Η φύση τους, το πιο κοινωνικά αποδεκτό ναρκωτικό. Γουστάρουμε να μας τη σπάνε και μας τη σπάει που τους γουστάρουμε!
Επιμέλεια Κειμένου Ευαγγελίας Μερμίγγη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ευαγγελία Μερμίγγη
