Σουσού μου,
Η ιστορία μου ίσως να μην είναι κάτι άλλο παρά συνηθισμένη. Γιατί σου γράφω; Ίσως γιατί έχω ανάγκη να ακούσω τα ίδια πράγματα από κάποιον τρίτο. Ίσως και να το πάρω απόφαση τελικά.
Ερωτεύτηκα. Πολύ και για πολύ. Τρία χρόνια τώρα. Κοιμάμαι και ξυπνάω με την ίδια σκέψη. Εκείνος.
Τον γνώρισα περίπου πριν 8 χρόνια. Η σχέση δεν ήταν κάτι παραπάνω απο φιλική. Δεν ζητούσα άλλωστε κάτι παραπάνω. Τουλάχιστον τότε. Πέρασαν 5 ολόκληρα χρόνια για να καταλάβω πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του. Η σχέση μας ήτανε πάντα ιδιαίτερη. Πριν ακόμα συνειδητοποιήσω οτι νιώθω κάτι για αυτόν, υπήρχε μια ένταση και μια έλξη ανεξήγητη. Όταν λοιπόν πήρα απόφαση να του πω ευθέως πως νιώθω εκείνος απλά έπαιζε το δικό του παιχνίδι. (Μέσα σε αυτό το παιχνίδι και ένα φιλί. Το μοναδικό ) Δεν μου απάντησε εκείνη τη στιγμή άπλα μου έστειλε ενα μήνυμα λέγοντας μου οτι θέλει να μιλήσουμε. Δεν μιλήσαμε ποτέ.
Τον έβλεπα κάθε μέρα ξανά και ξανά και πότε δεν μου είπε αυτό που ήθελε να μου πει. Βλέπεις ήταν η άλλη. Αυτή που μέσα σε λίγες μέρες μου πήρε 2 μεγάλα κομμάτια της ζωής μου. Έναν έρωτα και έναν φίλο. Η κοπέλα του. (Μια εβδομάδα μετά τη δική μου εξομολόγηση έγινε επισήμως η κοπέλα του.)
Δεν μιλούσα για πολύ καιρό μαζί του, μέχρι που τα πράγματα ηρέμησαν και τον έκανα να καταλάβει οτι τον ξεπέρασα και οτι θέλω να είμαστε όπως παλιά. Όντως οι σχέσεις μας έγιναν ακριβώς όπως ήταν. Τουλάχιστον για εκείνον. Ο καιρός περνούσε. Εγω κολλημένη εκεί και αυτός στη σχέση του. Το ίδιο σκηνικό για τρία ολόκληρα χρόνια. Μέχρι σήμερα λοιπόν.
Ένα πράγμα όμως που δεν κατάλαβα ποτέ και ούτε πρόκειται να καταλάβω είναι γιατί δεν με αφήνει να φύγω. Κάθε φορά που παρουσιαζόταν κάτι καινούργιο στη ζωή μου, έφερνε τον κόσμο ανάποδα για μάθει τα πάντα και για να με απομακρύνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Μία εμφανιζόταν, μία εξαφανιζόταν. Επέμενε να κοιμηθώ σπίτι του, πολλές φορές τύχαινε κιόλας. ( να σημειώσω βέβαια εδώ οτι έχουμε κοιμηθεί αρκετές φορές αγκαλιά) Επέμενε να βγούμε ( όχι οι δυο μας αλλά μονο σε εμένα έδινε σημασία ), να κάνουμε πράγματα μαζί.
Με κοιτάει με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο. Δεν γίνεται να το νιώθω μόνο εγώ. Δεν γίνεται απλά να το φαντάζομαι. Μου συμπεριφέρεται απο τη μία όμορφα και απο την άλλη απότομα. Υπάρχουν φορές που μου δίνει περισσότερη σημασία ακόμα και όταν είναι η κοπέλα του μπροστά. Πραγματικά έχει περάσει τόσος καιρός και δεν ξέρω τι μου γίνεται. Εγώ είμαι ακόμα εκεί αλλά δεν αντέχω άλλο.
Τι να κάνω; Πώς να το ξεπεράσω όλο αυτο; Άραγε νιώθει κάτι για μένα; Ή είμαι απλά ένα διασκεδαστικό παιχνίδι;
Lady Marmalade
Αγαπημενότατή μου Lady Marmelade,
αν δε θες να προχωρήσεις μπροστά, δεν προχωράς.
Καμία άλλη δε σου πήρε κάτι. Σταμάτα να κλαίγεσαι.
Δεν είχες κάτι έτσι κι αλλιώς.
Το να αφήσεις κάτι/κάποιον πίσω σου, στο παρελθόν σου, δε σημαίνει απαραίτητα να μην τον ξαναδείς τον άλλο μέχρι να πεθάνεις!
Εξαρτάται και από τον καθένα μας βέβαια πώς αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις.
Να θυμάσαι. Όλα είναι στο μυαλό.
Αυτός ίσως το πέτυχε και σε βλέπει σα φίλη.
Σειρά σου τώρα.
Πάρε την κατάσταση στα χέρια σου και may the force be with you.
Αλλά σε παρακαλώ, για το Θεό, σταμάτα να κλαίγεσαι!
Συντάκτης: Μαντάμ Σουσού
