Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που εκπέμπουν σεξουαλικότητα από χιλιόμετρα. Ξέρεις για ποιους μιλάω, εκείνους που απ’ την πρώτη ματιά καταλαβαίνεις πως το πάθος τους ξεχειλίζει από κάθε κύτταρο, πως είναι φωτιά στο κρεβάτι. Μόλις συναντηθούν τα βλέμματά σας η φαντασία σου χτυπάει κόκκινο, το μυαλό σου παίζει πονηρά παιχνίδια, φαντάζεσαι τα χείλη σας να γδέρνονται και τις γλώσσες σας να μπερδεύονται.
Τους αναγνωρίζεις από αυτό το απίστευτα χαλαρό βλέμμα και το γεμάτο αυτοπεποίθηση χαμόγελο. Είναι οι τύποι που θα σου ψιθυρίσουν αισθησιακά στο αυτί ενώ σε γνώρισαν πριν δέκα λεπτά, θα σε κεράσουν το ένα ποτό πίσω απ’ το άλλο και θα σου ζητήσουν χωρίς περιστροφές το τηλέφωνό σου. Είναι οι τύπισσες που σε κοιτάνε επίμονα όλο το βράδυ και χαμογελούν νωχελικά, περιμένοντας να κάνεις εσύ το πρώτο βήμα. Αν δεν το κάνεις ,όμως, μην ανησυχείς, δεν κωλώνουν, ανανεώνουν το κραγιόν τους κι έρχονται προς το μέρος σου.
Είναι γαμάτα τυπάκια, δε λέω, αυθόρμητοι και παιχνιδιάρηδες. Είμαστε, όμως, ρε παιδιά κι εμείς οι ντροπαλοί, εμείς που καταπίνουμε τη γλώσσα μας στο πρώτο ραντεβού, εμείς που εάν δεν κυλάει ένα μπουκάλι κρασί στο αίμα μας δε μιλάμε στον άγνωστο μεν, γοητευτικό δε απέναντί μας, είμαστε κι εμείς τα ταπεινά χαμομηλάκια.
Ίσως έχουμε χωμένη τη μύτη μονίμως σ’ ένα βιβλίο, ίσως καμπουριάζουμε και λίγο έτσι που κοιτάμε συνέχεια πάτωμα, μικροί μάλλον κρυβόμασταν πίσω από τα φουστάνια της μαμάς, ενδεχομένως ξεσπάμε σε νευρικά γελάκια για να κρύψουμε την αμηχανία μας ή σπάμε ό,τι βρίσκεται μπροστά μας στο τραπέζι.
Έχουμε όμως κι εμείς πάθος και φλόγα, και μάλιστα πολύ καυτή. Είναι να μη βρεις το κουμπί μας, να μη μας ξεκλειδώσεις κι εκτονωθούμε. Θέλουμε πρώτα να νιώσουμε οικεία πριν ξεδιπλώσουμε το εύρος των συναισθημάτων μας. Θέλουμε να σε γνωρίσουμε πρώτα, να μάθουμε τα βίτσια σου κι εσύ τις παραξενιές μας, αλλιώς δε θα σου αποκαλύψουμε τον άλλο μας εαυτό, εκείνο τον πρόστυχο, εκείνο τον παθιάρη. Το προνόμιο αυτό απολαμβάνουν μόνο όσοι μας ξέρουν πολύ καλά, μόνο οι πολύ κοντινοί μας άνθρωποι, λίγοι κι εκλεκτοί.
Αν μας δώσεις λοιπόν την ευκαιρία θα γίνουμε ο πιο θερμός εραστής που είχες ποτέ. Οι αγκαλιές μας θα είναι πιο σφιχτές, τα φιλιά μας πιο ρουφηχτά, το κρεβάτι μας πιο ζεστό. Θα σκαρφιστούμε διάφορα κόλπα για να ανανεώσουμε την ερωτική μας ζωή, θα φωνάξουμε δυνατά όταν έρθουμε σε οργασμό, θα χρησιμοποιήσουμε νύχια και δόντια.
Θα παλέψουμε για ότι επιθυμούμε και δε θα το αφήσουμε να ξεγλιστρήσει, όσο κι αν αργήσαμε να το διεκδικήσουμε. Θα γαντζωθούμε πάνω του και θα το υπερασπιστούμε ως τέλος. Θα καψουρευτούμε έντονα, θα κλάψουμε πολύ, θα γελάσουμε δυνατά. Είμαστε ερωτιάρηδες, επίμονοι κι απόλυτοι.
Αναρωτιέσαι, δικαίως βέβαια, πού το κρύβουμε τόσο πάθος. Το στριμώχνουμε ανάμεσα σε ‘κείνα τα συνεσταλμένα χαμόγελα και ‘κείνο το ρυθμικό χτύπημα του ποδιού που προδίδει πως είμαστε αγχωμένοι. Θα μπορούσα να σκαρφιστώ διάφορους λόγους για να σας εξηγήσω γιατί, όπως ότι προσπαθούμε να σας εντυπωσιάσουμε αφήνοντας το καλύτερο για το τέλος, όμως η αλήθεια είναι πιο απλή. Χρειαζόμαστε χρόνο. Είμαστε σαν τα καλά κρασιά, όσο περισσότερο τα ωριμάζεις τόσο πιο ποιοτικά και αρωματικά βγαίνουν απ’ το μπουκάλι.
Αρκεί να έχεις την υπομονή και την επιμονή να μας ανακαλύψεις, να μας δώσεις την απαραίτητη σημασία, να μας κάνεις να σε ερωτευτούμε. Αρκεί να κοιτάξεις λίγο πιο καθαρά, χρησιμοποίησε όσο ζουμ θέλεις, καθάρισε και τα γυαλιά σου. Το πάθος μας δε στέκεται στην επιφάνεια, πρέπει να εμβαθύνεις λίγο. Βρίσκεται στον τρόπο που δαγκώνουμε αισθησιακά το κάτω χείλος μας όταν σκεφτόμαστε, στη μερέντα που τρώμε στις τρεις τα ξημερώματα στο μπαλκόνι, στα χαρτιά που σημειώνουμε τις σκέψεις μας και μετά τα σκίζουμε σε χίλια κομμάτια. Βρίσκεται στις συνήθειές μας, που τριγυρνάμε γυμνοί στο σπίτι και μαγειρεύουμε με τα εσώρουχα. Δε βρίσκεται στο λάγνο βλέμμα, αλλά στις γεμάτες πονηριά και φαντασία σκέψεις μας.
Σημασία τελικά δεν έχει να φαίνεσαι παθιάρης, αλλά να είσαι. Και στην τελική, τι κι αν τα μάτια σου τα εκφραστικά πετάνε φωτιές αν στο κρεβάτι δεν ξέρεις να τις σβήνεις;
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ευαγγελοπούλου: Πωλίνα Πανέρη