Όλη μας η ζωή είναι ένα κυνηγητό. Τρέχουμε πίσω από «θέλω», «πρέπει», ανάγκες, επιθυμίες κι υποχρεώσεις. Κι αυτό που κυνηγάμε με μανία δεν είναι άλλο απ’ την ευτυχία.
Κάνουμε όμως το λάθος να τη γενικεύουμε. Πλάθουμε μια εικόνα γι’ αυτήν βασισμένη σε δικά μας πρότυπα και πασχίζουμε να τους στριμώξουμε όλους στα δικά μας καλούπια.
Ξεχνάμε πως η ευτυχία είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Μοναδικά σχεδιασμένη για σένα κι ακριβώς στο νούμερό σου. Σαν εκείνο το ξεθωριασμένο, τριμμένο πουλόβερ, που αρνείσαι να αποχωριστείς και το φοράς ακόμα, κι ας σε κοροϊδεύουν οι γύρω σου κι ας σου λένε πως πρέπει επιτέλους να το ξεφορτωθείς· γιατί σου εφαρμόζει τέλεια, νιώθεις όμορφα όταν το φοράς και το αγαπάς.
Κρίνεις τη γυναίκα καριερίστα που ξοδεύει άπειρες ώρες στο γραφείο, που κοντεύει τα 35 κι ακόμη δεν έκανε οικογένεια και παιδιά. Δε συνειδητοποιείς όμως πως δεν είναι όλες οι γυναίκες γεννημένες να γίνουν μητέρες και πως είναι προτιμότερο να μην κάνει παιδιά απ’ το να γίνει άλλη μία αδιάφορη, καταπιεσμένη, δυστυχισμένη μητέρα που θα φέρει στον κόσμο δυστυχισμένα παιδιά, τα οποία θα αντιμετωπίζει πάντα ως εμπόδιο.
Στρέφεις τα πυρά σου ενάντια στην 20χρονη φοιτήτρια που έμεινε έγκυος κι αποφάσισε να το κρατήσει. «Δε θα πάρει ποτέ πτυχίο. Θα δυστυχήσει. Θα αποτύχει ως μητέρα, δεν είναι έτοιμη».
Ελευθερία είναι να κάνεις αυτό που γουστάρεις, όχι αυτό που γουστάρουν οι άλλοι για σένα.
Κι αν δεν την ενδιέφερε ποτέ να σπουδάσει; Κι αν αποδειχθεί καλύτερη μητέρα από σένα κι ας είσαι 30 και κάτι; Καλός γονιός είναι αυτός που αγαπάει τα παιδιά του κι η ηλικία με την αγάπη μάλλον αντιστρόφως ανάλογα λειτουργούν.
Δεν είσαι φιλελεύθερος, ούτε προοδευτικός και δημοκράτης όταν θες να της επιβάλλεις τη δική σου ελευθερία. Δε ζήτησε κανέναν να τη σώσει. Θέλει απλά να ζήσει τη ζωή της όπως ακριβώς επέλεξε η ίδια. Κι αν κάνει λάθη, αυτά στην τελική θα αποδειχθούν η δύναμή της.
Επιτίθεσαι σ’ αυτόν που έμαθε να ζει μόνος, που γεμίζει μ’ άλλη κάθε βράδυ το κρεβάτι του και δηλώνει αλλεργικός στις δεσμεύσεις. Τον στολίζεις με πολλά επίθετα, από «κάφρο» ως «συναισθηματικά ανάπηρο».
Δε θα μπω καν στη διαδικασία να επιχειρήσω να τον δικαιολογήσω. Να σου πω πως κάποτε πληγώθηκε πολύ κι οι πληγές του δεν έχουν κλείσει. Δε βρίσκω κανένα λόγο να το κάνω.
Μ’ αυτόν τον τρόπο διάλεξε να ζει και δεν υπάρχει πιο αποστομωτική απάντηση απ’ το «Έτσι περνάω καλά». Πρόσεξες το ρήμα μου; Είπα «διάλεξε», υπάρχει κάτι πάνω απ’ αυτό που επιλέγεις, απ’ την ελεύθερη βούλησή σου;
Είναι σαφώς καλύτερο απ’ το να υποκρίνεται τον ερωτευμένο και να παίζει με τα συναισθήματα άλλων. Θες να επιμείνεις; Οκ, πες τον «κάφρο». Για μένα είναι ένας ντόμπρος άνθρωπος που ξέρει τι θέλει, δεν κρύβεται πίσω απ’ το δάχτυλό του, ούτε φοράει μάσκα για να γίνει πιο αποδεκτός.
Βομβαρδίζεις οτιδήποτε είναι ξένο από σένα. Καταδικάζεις άκριτα ό,τι δεν είναι δικό σου. Αμελείς όμως το γεγονός πως ο καθένας ακολουθεί διαφορετικό δρόμο για να φτάσει εκεί που θέλει. Ο προορισμός μπορεί να ‘ναι κοινός, η διαδρομή όμως διαφέρει. Μην απαιτείς ν’ ακολουθήσουν όλοι το δικό σου μονοπάτι. Κι αν ο δρόμος τους προκύψει δύσβατος, δικός τους λογαριασμός.
Οι ψυχές είναι μοναδικές κι η καθεμία γεμίζει μ’ έναν τρόπο αλλιώτικο. Κάνε μια προσπάθεια ν’ ανοίξεις τα μάτια σου κι αν δεν καταφέρεις να κατανοήσεις, μάθε τουλάχιστον να δέχεσαι. Μη γίνεις ένας ακόμη μίζερος, αρνητικός, δήθεν, υποκριτής.
Να θυμάσαι πως ευτυχία είναι να κάνεις ό,τι αγαπάς και ν’ αγαπάς ό,τι κάνεις. Ακόμα κι αν κάποιος άλλος το μισεί.
Όμορφοι άνθρωποι είναι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Μην κρίνεις λοιπόν τον αγώνα του καθενός να περπατήσει στα ξυλοπόδαρα μέχρι να καταφέρει τελικά να ισορροπήσει.
Εν τέλει η ψυχική ισορροπία είναι το κλειδί της καλής ζωής και την ισορροπία αυτή την καθορίζει ο καθένας μόνος του.
Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη
