Σιωπή. Σιγή. Άγνοια. Απάθεια. Φτάσαμε αισίως στον 21ο αιώνα και ενώ αυτά τα φαινόμενα θα έπρεπε να έχουν εξαλειφθεί αντιθέτως οξύνονται. Κοιτάμε δίχως να βλέπουμε, ακούμε δίχως να καταλαβαίνουμε και αυτός ο φαύλος κύκλος δεν έχει σταματημό.
Η μεγαλύτερη τρομοκρατία, διάβασα κάπου, δεν είναι αυτή που έχει όπλα και υπεροχή στρατού, αλλά εκείνη που ως βασικούς πυλώνες της έχει την άγνοια και την απάθεια. Γιατί, όταν το άτομο αγνοεί, χειραγωγείται πολύ εύκολα. Γίνεται ξαφνικά ένα πιόνι σε μια σκακιέρα συμφερόντων που ο καθένας κινεί προς όποια κατεύθυνση επιθυμεί. Διότι ο ίδιος δεν έχει δική του βούληση και γνώση των γεγονότων που τον αφορούν. Συχνά η άγνοιά του αυτή είναι αποτέλεσμα εξωγενών παραγόντων. Τι εννοώ; Είναι γνωστή η αποσιώπηση σημαντικών γεγονότων από το ευρύ κοινό με σκοπό την παθητικοποίηση και την και τον κατευνασμό της οργής του. Είτε τα γεγονότα αφορούν την κοινωνία, είτε την πολιτική, η τακτική είναι ίδια: Αποσιώπηση και άγιος ο Θεός.
Ωστόσο, ευθύνη δε φέρουν μόνο οι άλλοι, αλλά και το ίδιο το άτομο. Πώς θες να λέγεσαι κάτοικος αυτού του πλανήτη όταν δε γνωρίζεις ούτε τα μισά απ’ όσα συμβαίνουν πάνω σε αυτόν; Συγγνώμη, αλλά δεν πάει έτσι. Δε γίνεται να είσαι μόνο για την πάρτη σου και να αδιαφορείς για το αν οι άλλοι σκοτώνονται μεταξύ τους. Γιατί θα ‘ρθει η στιγμή που το πρόβλημα θα χτυπήσει και τη δική σου πόρτα και τότε κάτι μου λέει πως θα απαιτήσει να το μάθουν όλοι προκειμένου να τρέξουν προς βοήθειά σου. Όμως όλο αυτό δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία στρατηγική που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται και η απάθεια και σαν πιστή φίλη της άγνοιας πάει και κάθεται δίπλα της. Γιατί ως γνωστόν όταν αγνοείς, δεν ενεργείς κιόλας. Γιατί πώς θα εναντιωθείς σε κάτι, όταν δε γνωρίζεις τίποτα γι’ αυτό; Δίχως αιτία δεν υπάρχει και αντίδραση. Και πέρα από αυτό τώρα η αντίδραση χρειάζεται και ψυχική δύναμη για να συμβεί. Αν δεν υπάρχει το συναίσθημα να σε κινητοποιήσει και να σε βγάλει από τη βολή σου δουλειά δε γίνεται. Καμία επανάσταση δεν ξεκίνησε από τον καναπέ. Το να βλέπεις μέσα από την οθόνη της τηλεόρασής σου ανθρώπους να πεθαίνουν και να λιμοκτονούν και εσύ απλά να πετάς ένα ευχολόγιο του στιλ «Μακάρι όλο αυτό να σταματήσει», δεν προσφέρει κάτι.
Και όσο περνάει ο καιρός, και ο εγωκεντρισμός του ανθρώπου εντείνεται, η κατάσταση θα γίνεται ακόμα χειρότερη. Άραγε τι ακριβώς πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσουμε τόσο το κακό που κάνουμε στον κόσμο όσο και το κακό που κάνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό; Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από το λήθαργό μας και ας κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα μήπως και βρούμε τη λύση. Η φωνή των πολλών ακούγεται πιο δυνατά από τη φωνή του ενός. Για κάποια θέματα ας στρέψουμε λίγο το βλέμμα μας στο παρελθόν και ας παρατηρήσουμε προσεκτικά τις τότε αντιδράσεις και ενέργειες σε αντίστοιχα γεγονότα. Ας παραδειγματιστούμε από αυτό μήπως και αφυπνιστούμε.
Οποιοσδήποτε τρόπος αντίδρασης είναι αποδεκτός από τον πιο μικρό μέχρι και τον πιο μεγάλο. Δική σου είναι η επιλογή. Είτε μέσω των social media, είτε μέσω της ενεργητικής συμμετοχής μπορείς να κάνεις θαύματα. Δεν εννοώ φυσικά, ν’ αρχίσει να καις ότι βρίσκεις μπροστά σου γιατί αυτό μόνο αρνητικό αντίκτυπο μπορεί να έχει. Η βία μόνο βία προσφέρει και κάτι τέτοιο δεν είναι θεμιτό.
Αντέδρασε λοιπόν. Βγες στους δρόμους, υποστήριξε με πάθος τα πιστεύω σου, προστάτεψε τα δικαιώματά σου, εξέφρασε την άποψή σου. Η αλλαγή δεν έρχεται από μόνη της χρειάζεται και λίγη βοήθεια. Τι περιμένεις; Ξεκίνα.
Επιμέλεια Κειμένου Δανάης Γιαννοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δανάη Γιαννοπούλου
